Του Γιάννη Πανούση
Θέλω να ζω χωρίς την άδειά σου
μακριά από τις χρεωκοπημένες προσδοκίες σου
Θέλω να απιστώ στην ένοχη ηθική σου
Δημ. Παπαδόπουλος, Η ηθική μιάς απιστίας
Ένα από τα βασικά ηθικά προβλήματα στην πολιτική είναι το : ‘’ποιός προδίδει ποιόν;’,όταν αλλάζουν οι συνθήκες.
‘Πολιτικά υπόλογος’ είναι αυτός που αποχωρεί από ένα παρεκκλίνον από τις αρχές του ή και διε-φθαρμένο κόμμα; Αυτός που παραμένει για λόγους προσωπικού συμφέροντος ή φόβου; Αυτός που επιστρέφει σπίτι του απογοητευμένος; Αυτός που βρίσκει βουλευτική στέγη σε άλλο [όμορο ή μη] κόμμα;
Δεν ξέρω αν στην πολιτική ,και ιδίως στη συγκυριακή σκοπιμότητα,’ ’όλα επιτρέπονται’’. Ίσως ΝΑΙ, ίσως ΟΧΙ. Η σχετική ετυμηγορία θα συνεκτιμήσει τα υποκειμενικά κίνητρα αλλά και τ’αντικειμενικά δεδομένα [κι εντέλει την πορεία ζωής του καθενός].
Γιατί τα γράφω όλ’αυτά;
Απλώς επειδή αν διαβάσει κάποιος δηλώσεις ‘πολιτικών’ πριν από 10 χρόνια,από 5 χρόνια, από 3 χρόνια και πριν από λίγους μήνες θα διαπιστώσει μεγάλη απόκλιση σε σχέση με όσα ισχυρίζονται σήμερα καθώς ‘μετακομίζουν ‘από το παλιό [που μόνο το έβαψαν] στο νέο [όπως οι ίδιοι το βάφτισαν] πολιτικό σπίτι τους.
Έτσι όμως χάνεται η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος κι έτσι χάνεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στον Κοινοβουλευτισμό.
Ας μην ψάχνουν αλλού [και ιδίως στα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ] τις αιτίες. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί και η πολιτική[τους] κουλτούρα.
ΥΓ. Τώρα που νίκησαν όλοι στο Κίνημα Αλλαγής δεν μένει παρά να ξαναεκλεγούν οι ίδιοι, ή οι κλώνοι τους, για να κυβερνήσουν[μόνοι τους;] καλύτερα απ’ ότι στο παρελθόν. Τους το εύχομαι καθώς βλέπω ότι σιγά-σιγά άρχισαν να μοιάζουν όλοι μεταξύ τους[στο λόγο,στον αριστερό εχθρό ,στο στυλ], λες και προέκυψαν από μία αόρατη[;] κοινή μήτρα, της οποίας το ονοματεπώνυμο μάλλον είναι γνωστό σε άπαντες.
ΥΓ2.’’Κι εγώ έχω εξαργυρώσει
Κι εσύ έχεις εξαργυρωθεί’’ [Δ.Παπαδόπουλος]