Του Γιάννη Πανούση
Η Εξουσία, φίλε μου, δεν έχει χώρο
για τη συμπάθεια, τον οίκτο, γι’αυτό πάντα
με γράδα μετράει το οξυγόνο της Ελευθερίας
Βενετία Καπετανάκη, Η Εξουσία
Επειδή, ως γνωστόν, διαθέτουμε δύο οφθαλμούς, κι ακόμα κι αν αλληθωρίζουμε δεν γίνονται τέσσερις, αυτός ο φυσικός περιορισμός των οπτικών οργάνων δεν μας επιτρέπει να ‘’κλείνουμε το μάτι’’ σε περισσότερους από δύο διαφορετικούς χώρους [και κατευθύνσεις] και με διαφορετικό νόημα. Με άλλα λόγια, να κλείνουμε το δεξί μάτι στους εφοπλιστές, επιχειρηματίες, ροτσιλντιστές, αμερικανούς της Μαρκέτας και την ίδια ώρα να κλείνουμε το αριστερό μάτι στους αριστεριστές, τους μαδουρίστες, τους μαρξιστές.
Πέραν του γεγονότος ότι αυτός ο πολιτικός διοφθαλμικός/ διπλοφθαλμικός στραβισμός γίνεται ταχέως αντιληπτός -ακόμα κι αν ο απέναντι μπορεί να δει μόνο τη μία πλευρά του προσώπου [κι όχι την ανφάς εικόνα]-, συχνά προκύπτει κι ένα άλλο πρόβλημα. Αν π.χ χρειαστεί ο διπλοστραβιστής να κάνει μεταβολή, τότε αναγκαστικά το δεξί μέρος του προσώπου γίνεται αριστερό και το αριστερό γίνεται δεξί, με αποτέλεσμα το μάτι που έκλεινε προηγουμένως προς τους αριστερούς φίλους να κλείνει τώρα προς τους δεξιούς μη-φίλους κι έτσι να μη γνωρίζει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά και τούμπαλιν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ίσως επειδή μ’ ενέπνευσαν τα ευρωψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και η αρμονική[;] συνύπαρξη αστών,νεόπλουτων, μικρολαμογιών, ακροβολιστών, αναλώσιμων και άλλων δυνάμεων της ‘ανανέωσης’[sic] κι έχω πραγματικά μπερδευτεί για το ’ποιός κλείνει το μάτι σε ποιόν’ [και γιατί].
Η πολιτική ετεροχρωμία και η ιδεολογική ετεροφθαλμία συνιστούν εξόφθαλμα παραδείγματα γενικευμένης αχρωματοψίας.
Επειδή πολλοί διπρόσωποι νομίζουν ότι έχουν τέσσερα μάτια ή ότι η ηθική μυωπία δεν αποτελεί ασθένεια καλά θα ήταν να προσέξουν μερικοί αρμόδιοι στο ΣΥΡΙΖΑ μην τυχόν πολλοί αεριτζήδες ανοιχτομάτηδες αποδειχτούν ότι πάσχουν από κοινωνική ανοφθαλμία και οδηγήσουν όλο το σύστημα σε νέες οφθαλμ-απάτες, με συνέπεια η Αριστερά να ξαναβλέπει την Ιστορία από το ‘ματάκι’ της αμπαρωμένης πόρτας.
