A-πολιτική κουλτούρα

Του Γιάννη Πανούση

 

Θέλω να ζω χωρίς την άδειά σου

μακριά από τις χρεωκοπημένες προσδοκίες σου

Θέλω να απιστώ στην ένοχη ηθική σου

Δημ. Παπαδόπουλος, Η ηθική μιάς απιστίας

 

Ένα από τα βασικά ηθικά προβλήματα στην πολιτική είναι το : ‘’ποιός προδίδει ποιόν;’,όταν αλλάζουν οι συνθήκες.

Πολιτικά υπόλογος’ είναι αυτός που αποχωρεί από ένα παρεκκλίνον από τις αρχές του ή και διε-φθαρμένο κόμμα; Αυτός που παραμένει για λόγους προσωπικού συμφέροντος ή φόβου; Αυτός που επιστρέφει σπίτι του απογοητευμένος; Αυτός που βρίσκει βουλευτική στέγη σε άλλο [όμορο ή μη] κόμμα;

Δεν ξέρω αν στην πολιτική ,και ιδίως στη συγκυριακή σκοπιμότητα,’ ’όλα επιτρέπονται’’. Ίσως ΝΑΙ, ίσως ΟΧΙ.  Η σχετική ετυμηγορία θα συνεκτιμήσει τα υποκειμενικά κίνητρα αλλά και τ’αντικειμενικά δεδομένα [κι εντέλει την πορεία ζωής του καθενός].

Γιατί τα γράφω όλ’αυτά;

Απλώς επειδή αν διαβάσει κάποιος δηλώσεις ‘πολιτικών’ πριν από 10 χρόνια,από 5 χρόνια, από 3 χρόνια και πριν από λίγους μήνες θα διαπιστώσει μεγάλη απόκλιση σε σχέση με όσα ισχυρίζονται σήμερα  καθώς ‘μετακομίζουν ‘από το παλιό [που μόνο το έβαψαν] στο νέο [όπως οι ίδιοι το βάφτισαν] πολιτικό σπίτι τους.

Έτσι όμως χάνεται η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος κι έτσι χάνεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στον Κοινοβουλευτισμό.

Ας μην ψάχνουν αλλού [και ιδίως στα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ] τις αιτίες.  Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί και η πολιτική[τους] κουλτούρα.

ΥΓ. Τώρα που νίκησαν όλοι στο Κίνημα Αλλαγής δεν μένει παρά να ξαναεκλεγούν οι ίδιοι, ή οι κλώνοι τους, για να κυβερνήσουν[μόνοι τους;] καλύτερα απ’ ότι στο παρελθόν. Τους το εύχομαι καθώς βλέπω ότι σιγά-σιγά άρχισαν να μοιάζουν όλοι μεταξύ τους[στο λόγο,στον  αριστερό εχθρό ,στο στυλ], λες και προέκυψαν από μία αόρατη[;] κοινή μήτρα, της οποίας το ονοματεπώνυμο μάλλον είναι γνωστό σε άπαντες.

ΥΓ2.’’Κι εγώ έχω εξαργυρώσει

Κι εσύ έχεις εξαργυρωθεί’’ [Δ.Παπαδόπουλος]