Του Ιωάννη Δαμίγου
Πάλι αρκετοί, έπεσαν από τα ψιχαλιστά σύννεφα του Παρισιού, καθώς ανέμεναν μια αξιόλογη τελετή των Ολυμπιακών αγώνων. Τώρα τι περιμέναν και από ποιους, μια διαφορετική, ως προς τι, τελετή μιας άρρωστης παγκόσμιας κοινωνίας, είναι κατάθεση μιας εύλογης απορίας. Στην εποχή της εικόνας, του θεάματος, υπερβολές ως είθισται και κακογουστιά θα εισπράξεις. Όταν αδαείς, αναφέρονται σε Ολυμπιακά ιδεώδη, εκεί είναι το σημείο που κάποιος απλά λογικός, με προσπάθεια θα χρειαστεί να συγκρατήσει τα γέλια του.
Ολυμπιακά ιδεώδη δεν μπορεί κανείς να επικαλεστεί όταν στην Παλαιστίνη και όχι μόνο, δολοφονούνται παιδιά. Όταν λαοί βρίσκονται για χρόνια στην ανέχεια. Όταν πολεμικές συρράξεις συμβαίνουν απανταχού. Όταν αποκλείονται χώρες ως εχθρικές. Όταν άλλες επιθετικές συμμετέχουν. Γελοιότητες, που βρίσκουν πέρασμα στους απαίδευτους.
Για ποιους “Ολυμπιακούς” αγώνες μιλάμε; Για τον εμπορικό και όχι μόνο, ανταγωνισμό των εταιρειών Adidas και Nike μιλάμε. Δεν υπάρχει άλλος ανταγωνιστής, παρά ένας πολύ πιο μικρός, που να φορούν οι αθλητές περιβολές με συμβόλαια, είτε προσωπικά είτε εθνικών ομοσπονδιών. Χώρια των αφανή ανταγωνισμό εταιρειών χημικών συ σκευασμάτων, που έξυπνα διαφεύγουν τον εντοπισμό απαγορευμένων, αλίμονο, ουσιών. Αγώνες χρήματος και απάτης, εν ολίγοις. Να μην ξεχνάμε, πως πληρώνουμε ακόμη την δική μας Ολυμπιάδα!
Το αντίδοτο που καλύπτει αυτές τις “αθλητικές” συναλλαγές εκατομμυρίων μέσω διαφημίσεων και τηλεοπτικών δικαιωμάτων μετάδοσης, είναι η πατριωτική προπαγάνδα υπερηφάνειας. Η χρήση της, που καλλιεργείται από την καθεστωτική πολιτική, μέσω των φερέφωνων μισθωμένων μετρίων ανίκανων αθλητικών δημοσιογράφων, σκοπό έχει την απαξίωση των οικονομικών αδιέξοδων και την αποχαύνωση. Καθώς η νίκη, το μετάλλιο, που θα υμνηθεί ως ύψιστος στόχος και σκοπός, είναι το κορυφαίο γεγονός που θα επισκιάσει πρόσκαιρα μύρια άλλα προβλήματα.
Ακόμα πιο ύπουλη εκμετάλλευση, είναι αυτή των ίδιων των αθλητών. Η ακούσια και εκούσια εκμετάλλευση του “μαύρου” Γιάννη, που θέλει να περάσει την ελπίδα της επιτυχίας του ανήμπορου και την οποία ο άξιος πολύ Γιάννης, ο αγωνιστής της ζωής, που δεν ξεχνά τα cd και την μιζέρια και τα Σεπόλια, δεν μπορεί να αποφύγει! Εδώ να θυμίσω το κλάμα του. Το ίδιο ισχύει και για την μέχρι εχθές “ξεχασμένη” από επιδότηση Αντιγόνη, την άλλη σπουδαία γυναίκα αγωνίστρια ζωής. Που άλλην επιθυμούσαν να έχουν στην θέση τους. Αυτός που τους “ξέφυγε” με … άλμα είναι ο Μίλτος. Και η Κατερίνα, υποβλήθηκε στην βάσανο, της ευχαριστίας. Το κατάντημα του Πύρρου το ζήσαμε. Μην ξεχνάμε τις διάφορες επιτήδειες και ασφυκτικές πιέσεις του κατεστημένου, ειδικά σε νέα άτομα, αθλητές.
Αδιάφορο με άφηναν πάντα τέτοιες κίβδηλες ιδέες και ιδανικά, τάχα τέτοιων αγώνων. Όταν η παγκόσμια κοινωνία έχει μεταβληθεί σε εμπορικό προϊόν, δεν θα μπορούσε να είναι μια διαφορετική από άλλες Ολυμπιάδα πολιτικών άρα οικονομικών σκοπιμοτήτων. Όταν τα μετάλλια θα είναι διευθετημένα σε μπαούλα της Louis Vuitton, περιττεύουν οι εξηγήσεις. Καλή θέαση με νίκες.