Του Luis Bassets (*)
Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο, όλα όμως μπορεί να επαναληφθούν με τρόπο εξίσου απαράδεκτο. Τα σημερινά στρατόπεδα δεν είναι ίδια με τα παλιά. Ούτε είναι ίδιες οι φονικές ιδεολογίες. Η πολιτική δεν είναι στρατιωτικοποιημένη ούτε οι στρατιωτικοί έχουν πολιτικοποιηθεί σε βαθμό που να φιλοδοξούν να καταλάβουν την εξουσία, τουλάχιστον εκεί όπου την κατέλαβαν τη δεκαετία του ’30. Ούτε οι νεκροί μετριούνται σε εκατομμύρια, παρόλο που είναι εξίσου έντονος ο πόνος για κάθε θάνατο.
Υπάρχει κάτι που δεν έχει αλλάξει και που εξηγεί τις νίκες της φρίκης. Αυτά τα παιδιά που τα χωρίζουν από τους γονείς τους στα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών με το Μεξικό. Αυτά τα στρατόπεδα όπου γίνεται εμπορία ανθρωπίνων όντων, βασανισμοί, δολοφονίες, αλλά και θάνατοι κάτω από τις βόμβες, όπως συμβαίνει στη Λιβύη. Αυτή η θάλασσα που έχει μετατραπεί σε υγρό τάφο, όπου απαγορεύεται η διάσωση και προωθείται η επιστροφή των απελπισμένων στις χώρες από τις οποίες διέφυγαν.
Είναι η αδιαφορία και η ηθική σκληρότητα. Της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των παράκτιων κρατών, όχι μόνο της Ιταλίας, αλλά και της Ισπανίας, όλων ημών, των ευρωπαίων πολιτών. Ξέρουμε αυτά που συμβαίνουν, αλλά συμπεριφερόμαστε σαν να μην ξέραμε. Κοιτάμε για λίγο τις εικόνες που μας έρχονται από τα στρατόπεδα του εγκλεισμού και του θανάτου και μετά περνάμε στα δικά μας προβλήματα και στα μηνύματα που ανταλλάσσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Στα σύνορα αυτού του χώρου που γνωρίζουμε με το όνομα Δύση βρίσκεται σε εξέλιξη, χωρίς οργάνωση ούτε συναίνεση, αλλά με μεγάλη ακρίβεια στόχων, μια επιχείρηση τιμωρίας των πιο αδύναμων, των παιδιών, των γυναικών, των αρρώστων. Οι πιο ξεδιάντροποι, όπως ο Τραμπ ή ο Σαλβίνι, λένε ανοιχτά ότι με τον τρόπο αυτό θα μειωθούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Οι περισσότεροι ηγέτες, πάλι, προσποιούνται ότι ασχολούνται με άλλα πράγματα.
Ολοι το ήξεραν στη Γερμανία του Χίτλερ. Ολοι το ξέρουμε στην Ευρώπη και στον χαώδη κόσμο που αποδοκιμάζει όσους θέλουν να συμμετάσχουν στον πλούτο μας, στην ειρήνη μας και στην ευημερία μας. Ούτε αυτός ο αναίσθητος κυνισμός όμως θα μπορέσει να σταματήσει τη φυγή των φτωχών προς τον κόσμο μας.
Δεν υπάρχει άλλη πολιτική προτεραιότητα, τώρα που εξελέγη το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, από την οργανωμένη και πολιτισμένη υποδοχή όσων αναζητούν καταφύγιο στις ακτές μας ή γνωρίζουν τη φρίκη πριν ακόμη επιβιβαστούν.
(*) Ο Λουίς Μπασέτς είναι αρθρογράφος της El País
(Πηγή: El Pais- ΑΠΕ ΜΠΕ)