Του Παύλου Αλέπη
Όπως πολλά ΄΄αλλα, έτσι και η πεποίθηση ενός νέου σήμερα, πως θα ζήσει χειρότερα από τους γονεις του, μπορεί να διαβαστεί διπλά.
Η αισιόδοξη πλευρά είναι πως μπράβο στο παιδί που βλέπει σωστά.
Η απαισιόδοξη, αν σκεφτεί ο γονιός, τις ευθύνες του γι’ αυτό.. Πώς τα καταφέραμε έτσι;;
Οι απαντήσεις, εσωτερικές και εξωτερικευμένες, δεν έχουν πολύ νόημα, όσο η πραγματικοτητα και η θλίψη μιας οπισθοδρόμησης. Το τέλος της αφθονίας, λουσμένο από υπερβολές λαθών και αμετροέπειας, είναι εδώ και τα παιδιά μας μετρούν απευθείας , το αποτέλεσμα. Σκληρή η διαπίστωση. Για τους ευαίσθητους ανατριχιαστική…
Τι να τις κάνουν οι νέοι τις ενοχές μας ;
Τι να αναλογιστούν και τι να συγκρίνουν με επιλογές που άλλες μπορούν και άλλες αδυνατούν να διορθωσουν, ακόμη κι αν το θέλουν.. Θα ζήσουν χειρότερα. Ο κόσμος έκανε βήματα προς μια κατεύθυνση που θέλει χρόνια να διορθωθεί… Και οι νέοι βιάζονται να προλάβουν.
Η ζωή δεν λειτουργεί με ρυθμούς… τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων.
Την αίσθηση του χρόνου, την ανάγνωση και εμβάθυνση της Ιστορίας, την εκτίμηση του πως διαμορφώνουν οι αιώνες την ηθική και την υπεραξία της αισθητικής την εναποθέσαμε στα λεγόμενα καλά σχολεία. Σωστ΄ο ή λάθος είναι βέβαιο πως δεν τα κάναμε προσωπική μας υπόθεση.
Η διολίσθηση αξιών δεν έχει μετρητή, όμως η συναισθηση των ευθυνών δεν γίνεται να παρακαμφθεί…
Λένε τα παιδιά την απόλυτη αλήθεια με την διαπίστωσή τους: Μα εσείς είχατε ευκαιρίες…
Κι αν έχουμε εντιμότητα οι μεγαλύτεροι, πρέπει οπωσδήποτε να μετρήσουμε πού χάθηκαν και πώς, αυτές οι ευκαιρίες… Δεν το κάνουν ούτε οι φιλοσοφοι, να ιεραρχούν τα λάθη. Όπως δεν επιχειρούν ποτέ οι πολιτικοί, να ιεραρχούν τις εμμονές τους και εμμονές μας !!!!
Πώς ειναι δυνατόν μια καλομαθημένη και καλοεκπαιδευμένη νέα γενιά να μην βρίσκει δουλειά;; Τι συμβαίνει με την αγορά εργασίας;; Γιατί τα παιδιά- πιότερο από μας- καταλαβαίνουν πως αν δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις αξιοπρέπεια… Και εμείς τι τους ψελλίζουμε για δικαιολογία; Τα… ρομπότ και οι νέες τεχνολογίες φταίνε;; Ο έξυπνος -κατά τεκμήριο πλούτου-Έλον Μασκ τους δειχνει το φεγγάρι για μετοίκηση και χώρο ευκαιριών… Τι να πεις.
Δεν είναι πολλοί οι γονείς που συμπάσχουν σε αυτόν τον προβληματισμό με τα παιδια τους. Όχι από έλλειψη αγάπης, ούτε απο έλλειψη ενδιαφέροντος. Δεν συμπάσχουμε γιατί η πλευρά του εγωισμού και της επιβίωσής μας δίνει χώρο στην αναμονή της προσαρμοστικότητας τους και στην αντίδραση τους.
Αλήθεια πιστεύουμε πως θα τα καταφέρουν τελικά…Και βαθιά μέσα μας πιστεύουμε και ελπίζουμε πως θα τα καταφέρουν. Εμείς θα απογοητευτούμε, αν κάνουμε συγκρίσεις με τις γενιές των παππούδων τους….Η έννοια της Προόδου ΄ήταν χειροπιαστή….Τώρα εντελώς ρευστή…
Συνονθύλευμα μπερδεμένων αξιών οι επαγγελματικές τάξεις, οι κοινωνικοί θεσμοί , οι προσωπικότητες των ηγετών, ο αποθησαυρισμός και η κατανομή πλούτου.. Όσο για την κατανομή του, ας μην γίνεται λόγος.
Περιμένουμε τον κύκλο της Ιστορίας και τον σπινθήρα των ιδεών. Οχι από την γενιά μας, αλλά από τα παιδιά μας. Ας αντικρίσουμε την αλήθεια. Και ας πιστέψουμε περισσότερο στην νέα γενιά…
Άλλωστε έχει λεχθεί πως το μόνο κακό που υπάρχει με την νεα γενιά, είναι ότι εμείς δεν ανήκουμε πια σ’ αυτήν…