Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Τίποτα μα τίποτα δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη σε αυτήν την χώρα, ούτε από την κοινωνία των πολιτών, ούτε από το κράτος της απάτης και των ολισθημάτων, βεβαίως. Αποτελώντας τον τελευταίο της κατάταξης των τελευταίων και πιο αδύναμο κρίκο πανευρωπαϊκά, ασχολούμαστε με την προοπτική της ημέρας που … περνά, άντε και της βραδιάς! Τόση μόνο χρονική προοπτική διαθέτουμε, που καταναλώνεται στο τώρα, που έγινε ήδη παρελθόν.
Το χειρότερο όλων, είναι η άγνοια κινδύνου που μας διακατέχει, παρά ο φόβος του, η αγωνία του. Ενώ όλη η Ευρώπη, αν όχι όλος ο κόσμος, ανησυχεί για τις ελλείψεις βασικών ειδών ανάγκης για δύσκολη επιβίωση των πολιτών, εμείς συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με τον μικρόκοσμό μας, τον αυθημερόν. Γελοιοποιώντας ακόμα και τον κίνδυνο, που θα αλλάξει και όχι μόνο, άρδην τα όποια δεδομένα, τα καθημερινά και μάλιστα με τόσο δραματικό τρόπο, που αδυνατούμε ακόμα και να υποθέσουμε.
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει σαν λαός, πως θα αντιμετωπίσουμε, πείνα, κρύο, φτώχια με όλα τα συνοδευτικά των. Υπερβολή; Όχι όταν τα λιγότερα, από όλα αυτά, μας βρουν εντελώς απροετοίμαστους και σε άτακτη κατάσταση πανικού. Σε άτακτη κατάσταση είμαστε εδώ και δεκαετίες, αλλά σε τέτοιον πανικό ίσως βρεθούμε για πρώτη φορά, μετά την κατοχή. Γιατί πόλεμο έχουμε, αλλά δυστυχώς ο εχθρός δεν είναι ένας πλέον αλλά κάποιες πολυεθνικές και ύπουλες εταιρείες που είμασταν ανέμελοι πελάτες πολύχρωμων χαντρών. Που πήραν τα ηνία, τα πέρασαν στα χείλη μας και μαστιγώνουν αλύπητα τώρα, καθώς η πρόνοια είχε πάρει από καιρό διαζύγιο, προδομένη στην συμβίωσή μας.
Ξεγελασμένοι σαν μικρά παιδιά, που πήραμε επιδοματικό χαρτζιλίκι, υποθέτουμε πως θα επιβιώσουμε και θα ξεπεράσουμε και αυτόν τον χειμώνα. Μακάρι να μετρηθούμε στο τέλος του και να λείπουν ελάχιστοι. Γερμανοί, Γάλλοι και λοιποί κρατικοποιούν τις εταιρείες ενέργειας, μειώνοντας όσο μπορούν τον κίνδυνο επιβίωσης των πολιτών τους, εδώ μας αφήνουν στην … τύχη μας, με ειρωνικά σχόλια περί αλλαγής τρόπου ζωής με οικονομία πανάκριβου ρεύματος και μέχρι εκεί.
Οι συντηρητικοί Βρετανοί αντιδρούν με κίνημα “δεν πληρώνω” γιατί δεν έχουν να πληρώσουν δυσθεώρητους λογαριασμούς! Εμείς για να πληρώνουμε χωρίς διαμαρτυρία, προφανώς έχουμε … χρήματα, για το πολύ παραπάνω! Αυτά υποθέτουν και συνεχίζουν ακάθεκτοι στο πλιάτσικο, οι επιτήδειοι, όχι άδικα καθότι νόμιμο και ηθικό.
Σε μια αστεία και τραγική ταυτόχρονα χώρα, επανάληψης λαθών κατά συρροή, γελοιοποιούμε ακόμα και τον κίνδυνο που πλησιάζει, απαιτώντας το μερτικό του. Και εμείς, γελούμε δ’ οι μωροί, καν τι μη γελοίο ει…..