Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Το να είναι κανείς πιστός της αυτοδυναμίας, το να την προσκυνά με φανατισμό αντάξιο των οπαδών της (σκοτεινής) θεάς Κάλι – γιατί υπό αυτοδύναμες Κυβερνήσεις πήραμε την κατρακύλα που οδήγησε την Ελληνική οικονομία στα Μνημόνια, υπό αυτοδύναμες Κυβερνήσεις βρεθήκαμε επί χρόνια σε διπλωματική έρημο με την μονοκαλλιέργεια του Μακεδονικού – είναι εν τέλει δικαίωμά του.
Όμως εκείνο που ζήσαμε, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ιππεύει (στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Γιώργο Κουβαρά) το άρμα των φόβων ότι ο Αλέξης Τσίπρα «θα επιχειρήσει σχηματισμό Κυβέρνησης ηττημένων», είναι κάτι πολύ πιο βαρύ από την προσκύνηση της Θεάς Αυτοδυναμίας. Η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας του έδωσε – σε ανύποπτο χρόνο – την πάσα, χρησιμοποιώντας τον ίδιο όρο, εξηγώντας ότι πρόθεσή του δεν θα ήταν, με τίποτε, να σχηματίσει «Κυβέρνηση ηττημένων». Ενώ και ο Νίκος Ανδρουλάκης – μη λείψει! – ενώ θέλει «Κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή, απέναντι στον καθεστωτισμό» απέκλεισε συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε – το μαντέψατε! – «Κυβέρνηση ηττημένων».
Είναι βαθιά, βαθύτατα προσβλητική αυτή η έκφραση για τον πολίτη/ψηφοφόρο. Ο οποίος – το θυμίζουμε, γιατί η πολιτική τάξη δείχνει να το ξεχνάει! – είναι ο μόνος που δίνει εντολή δια της κάλπης και που ορίζει νικητές, ηττημένους και ενδιάμεσες καταστάσεις. Εν προκειμένω, τι συμβαίνει; Αν ο πολίτης ψηφοφόρος δώσει εκλογικό αποτέλεσμα πρώτης κάλπης ας πούμε 112 έδρες στην ΝΔ, 96 στον ΣΥΡΙΖΑ (αυτή είναι μια διαφορά 3 μονάδων, με τους δυο πάνω από το 30%) και 35 στο ΠΑΣΟΚ (αυτό είναι κοντά στο 12% «του»), η ιδέα και μόνον ότι το να συνεννοηθεί ένα κόμμα με ένα άλλο σε αναζήτηση εμπιστοσύνης στην Βουλή – «σε προγραμματική βάση», υποτίθεται ότι είναι αυτονόητο , αν και τα πρόσωπα θα παίξουν τον ρόλο τους….– αποτελεί «Κυβέρνηση ηττημένων», αυτό αποτελεί προσβολή.
Με κάτι σαν 12 έδρες στο ΜέΡΑ25, ανά 18 σε Ελληνική Λύση και ΚΚΕ και με ενδεχόμενο ένα ακόμη κόμμα να «σπάει» το φράγμα του 3% και να μπαίνει στην Βουλή (ο νομοθετημένος αποκλεισμός του «Κόμματος Κασιδιάρη» παραμένει ενεργός: προς ποιες όμως κατευθύνσεις «απελευθερώνει» ψηφοφόρους; ο ξορκισμός δεν βοηθάει την σκέψη), με ένα τέτοιο σκηνικό δημιουργούνται πυκνώσεις εκεί γύρω στις 140τόσες έδρες. Οι οποίες, πάντως με ανοχή, μπορεί να οδηγήσουν σε ψήφο εμπιστοσύνης.
«Και ποιος θα γίνει Πρωθυπουργός;» Το ερώτημα αυτό συνήθως τίθεται προκειμένου να οδηγήσει σε αδιέξοδο. Πέρα, όμως, από την εικόνα εαυτού που μπορεί να έχουν οι ηγέτες της εποχής μας – και το περιβάλλον τους, οικογενειακό και άλλο: μεγάλο πράγμα «το περιβάλλον» των πολιτικών ηγετών! – η αντίληψη ότι δεν νοείται να ηγηθεί Κυβερνήσεως άλλος από τον επικεφαλής του πρώτου (ή του δεύτερου) κόμματος, η αντίληψη αυτή παραπέμπει σε παράδοξο επαρχιωτισμό. Πολιτικοί με υπαρκτό στίγμα και με ιστορία δεν λείπουν από όλους τους χώρους. Και μάλιστα με γνώση Αγγλικών και με διεθνή παρουσία (μιας και καταλήξαμε να μιλούμε για τους πολιτικούς όπως την εποχή του Μεσοπολέμου, τότε με τα Γαλλικά και κάποιες σπουδές εξωτερικού – συνήθως Γερμανίας, βέβαια).
Αν μάλιστα καταλήξει κανείς στον Γιώργο Παπανδρέου, όσο κι αν αυτός σπεύδει να πάρει αποστάσεις, έχει και κάποιον που υπήρξε Πρωθυπουργός (με 43,92% , 160 έδρες στις κάλπες, σημειωτέον). που είναι γνωστός εκτός συνόρων. και που έχει ένα γνώρισμα μοναδικό για Έλληνα πολιτικό της Μεταπολίτευσης: προθυμοποιήθηκε να δώσει την θέση του στον «αντίπαλο» όταν αισθάνθηκε ότι το κύμα της κρίσης έπνιγε το ΠΑΣΟΚ «του».
Ας πάει, λοιπόν, η προσβλητική έννοια «Κυβέρνηση ηττημένων» στον κάλαθο των αχρήστων, εκεί όπου και ανήκει. Ας προσγειωθούν στην πραγματικότητα της απλής αναλογικής όσοι (ιδίως στο Μαξίμου…) λοιδώρησαν ή/και υποτίμησαν την πρώτη κάλπη και τώρα τρέχουν να πείσουν τον κόσμο να μην ψηφίσει χαλαρά.
Ας σκεφθούν σοβαρά τα κόμματα την θέση τους/τις θέσεις τους στην τέταρτη εντολή μετά την πρώτη κάλπη, η δε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ας ζυγιάσει τον θεσμό ρόλο της σ’ αυτήν (άρθρο 37 παρα 3 τρίτη περίοδος).
Και… θα δούμε την συνέχεια. Οι εύκολοι αφορισμοί για ηττημένους, καθώς και για βεβαιότητες νικητών μπορεί και να ενοχλούν τον ψηφοφόρο. Ο οποίος θεωρεί ότι ο ίδιος, όχι τα κομματικά επιτελεία ή/και οι αναλυτές ή/και ο μηντιακός μαγικός κήπος ,κανονίζει και τους νικητές και τους ηττημένους.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS