Του Στέλιου Κούλογλου
Το 2018 ήταν το έτος των αποκαλύψεων, στην Ελλάδα και τον κόσμο. Στη διεθνή σκηνή ήταν κυρίως ο «κίνδυνος Τραμπ» που έγινε πλέον φανερός. Όχι μόνο από τα δύο εξαιρετικά βιβλία για τη «Φωτιά και οργή στον Λευκό Οίκο» που αποκάλυψαν έναν πρόεδρο «ψεύτη από τα γεννοφάσκια του» και πλήρως αποστασιοποιημένο από την πραγματικότητα, σε έναν χαώδη και δυσλειτουργικό Λευκό Οίκο. Αλλά και από την αλλοπρόσαλλη πολιτική του σε όλα τα διεθνή ζητήματα, από την συνεχιζόμενη άρνηση του στην παγκόσμια απειλή της κλιματικής αλλαγής, μέχρι την αιφνιδιαστική αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από την Συρία, μετά ένα τηλεφώνημα με τον Ερντογάν.
Η αποχώρηση της αμερικανικής αυτοκρατορίας από τη διεθνή σκηνή θα έπρεπε να οδηγήσει σε ανασύνταξη της Ευρώπης, που είχε όμως τις δικές της… αποκαλυπτικές στιγμές. Για τη Γερμανία ήταν κυριολεκτικά μια χρονιά αποκάλυψης: αμφισβήτηση και αποχώρηση της Μέρκελ από την ηγεσία του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος και αδυναμία συνεννόησης στον κυβερνητικό συνασπισμό, ρατσιστική βία και άνοδος του ακροδεξιού κόμματος, ιστορικός αποκλεισμός της Mannschaft της γερμανικής εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ. Ούτε και θεσμοί όπως το Spiegel δεν απέφυγαν το μοιραίο, όταν αποκαλύφθηκε ότι o ρεπόρτερ-βεντέτα του περιοδικού έγραφε ιστορίες από το κεφάλι του, υπογραμμίζοντας ότι τα fake news δεν είναι αμερικανική υπόθεση ούτε περιορίζεται μόνο στα social media.
Αυτοκράτορας των τελευταίων, ο Μαρκ Ζούκεμπεργκ του Facebook πέρασε την χειρότερη του χρονιά, όταν απολογούμενος στο αμερικανικό Κογκρέσο και στο Ευρωκοινοβούλιο προσπάθησε να διασκεδάσει την εδραιωμένη πλέον πεποίθηση ότι το κοινωνικό δίκτυο των 2 και πλέον δισεκατομμυρίων χρηστών δεν αποτελεί απλά μια μηχανή παραγωγής αμύθητων κερδών αλλά και τη μεγαλύτερη μηχανή παρακολούθησης στον πλανήτη.
Ο λάθος δρόμος που έχουν πάρει όχι μόνο τα social media αλλά και το ίντερνετ έχει βάλει στην ημερήσια διάταξη την οργάνωση εναλλακτικών, δημοκρατικών και αποκεντρωμένων δικτύων κοινωνικής σύνδεσης και πληροφόρησης και θα πρέπει να αναμένονται εξελίξεις τη φετεινή χρονιά.
Ξαναγυρίζοντας στην ΕΕ του χαώδους Brexit και μιας Βρετανίδας πρωθυπουργού πολύ κατώτερης των περιστάσεων, η πολιτική κρίση που ξέσπασε μετά το οικονομικό κραχ του 2008 και ταλαιπώρησε τις χώρες του νότου, έχει πλέον μεταφερθεί στη καρδιά της Ευρώπης. Την ώρα που οι αριστερές κυβερνήσεις αλλά και η οικονομία στην Ελλάδα, την Ισπανία και τη Πορτογαλία σταθεροποιούνται, η Γαλλία του Μακρόν είχε τις δικές της αποκαλυπτικές στιγμές, που είχαν χρώμα κίτρινο: όπως 
50 χρόνια πριν με τον Μάη του 1968, οι αγανακτισμένοι Γάλλοι παράτησαν τον καναπέ τους και βγήκαν ξαφνικά στους δρόμους, με σκηνές χάους στο Παρίσι και τη Γαλλική αστυνομία να καταφεύγει σε σοκαριστικά αστυνομικά μέτρα ακόμη και εναντίον μαθητών. Ούτε η πολιτική κρίση, αλλά ούτε και η οικονομική-κοινωνική που την επωάζει δεν έχει τελειώσει στη Γαλλία, όπου η ακροδεξιά- και λιγότερο η αριστερά- προσπαθούν να προσεταιριστούν τις όποιες προσωπικότητες έχουν αναδειχθεί από τα κίτρινα γιλέκα, με υποσχέσεις για εκλόγιμες θέσεις στη λίστα των ευρωεκλογών.
Αν η ακροδεξιά Μαρί Λε Πεν καταφέρει να το πετύχει, και σε κάθε περίπτωση εξασφαλίσει την πρώτη θέση στις ευρωεκλογές της Γαλλίας τον Μάιο, θα συμβάλλει σε αυτό το φαινόμενο που μοιάζει με αποκάλυψη άλλου είδους: την άνοδο της διεθνούς ακροδεξιάς, που συμβόλισε τον Νοέμβριο η εκλογή Μπολσονάρο στη μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Από σήμερα 1η Ιανουαρίου του 2019, την προεδρία της Βραζιλίας αναλαμβάνει ένας μισογύνης κλόουν που τάσσεται υπέρ των βιασμών, υποστηρίζει ανοικτά τα βασανιστήρια και δηλώνει νοσταλγός μιας από τις αιμοσταγείς και απάνθρωπες δικτατορίες που γνώρισε η πολύπαθη Ήπειρος. Παράλληλα με τη πτώση των Σοσιαλιστικών Κομμάτων, αν η άνοδος της ακροδεξιάς επαληθευθεί στις ευρωεκλογές, το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα είναι πολύ διαφορετικό από το σημερινό, όταν μάλιστα η στροφή του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά παρασύρει και τα παραδοσιακά συντηρητικά, δεξιά η κεντροδεξιά πολιτικά κόμματα.
Το είδαμε και στην Ελλάδα, που από τη χρεοκοπία του 2010 και μετά, μετατρέπεται σε πανευρωπαϊκό πολιτικό εργαστήριο. Εδώ η αποκάλυψη δεν είχε να κάνει με τα μέτρα στιλ ασφαλιστικού Πινοσέτ που ονειρεύεται να εφαρμόσει η ΝΔ, αν καταλάβει την εξουσία. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν με την υιοθέτηση μιας εθνικιστικής, δημαγωγικής στάσης στο Μακεδονικό πρόβλημα, το οποίο η ίδια δημιούργησε, με αποτέλεσμα ο πατέρας του σημερινού αρχηγού της να χάσει εξαιτίας του την εξουσία.
Τι θα σκεφτόταν σήμερα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης βλέποντας τον υιό του να υιοθετεί θέσεις τελείως διαφορετικές από όσα ο ίδιος υποστήριζε είναι ένα ερώτημα, χώρια η πορεία ενός πολιτικού που μεγάλωσε σε ένα κεντροδεξιό περιβάλλον για να άγεται και να φέρεται σήμερα από την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του.
Η άλλοτε κεντροδεξιά αξιωματική αντιπολίτευση μετατρέπεται σταδιακά σε «σοβαρή Χρυσή Αυγή», με ανεπίσημη συνιστώσα το ΚΙΝΑΛ, υπό τις ευλογίες της εγχώριας ολιγαρχίας-προξενήτρας στη συμφωνία Μητσοτάκη- Γεννηματά. Όσοι έριξαν την Ελλάδα στα βράχια ονειρεύονται να ξαναπάρουν το πηδάλιο και να πάρουν τη ρεβάνς, ενώ αυτή τη φορά ο εναγκαλισμός των πολιτικών με σκοτεινά οικονομικά συμφέροντα θα είναι ακόμη πιο σφιχτός από αυτόν, τον τόσο καταστροφικό, των προηγούμενων δεκαετιών.
Μέσα σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον, με τον πλανητάρχη να αντιμετωπίζει το 2019 την πιθανότητα καθαίρεσής του και την ΕΕ να κλυδωνίζεται από τους διάφορους ‘Ορμπαν και τη συνεχιζόμενη, διαλυτική λιτότητα, οι Έλληνες ψηφοφόροι θα κριθούν, στην πραγματικότητα, να αποφασίσουν γύρω ένα απλό ερώτημα: Ελλάδα ή νεοφιλελεύθερη Κολομβία;
ΑΠΟ ΤΟ TVXS
