Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Ενώ τα μάτια ήταν στραμμένα στην παρουσίαση του «ολιστικού» Αναπτυξιακού Σχέδιο (αλλά και των προοπτικών της τέταρτης αξιολόγησης του Μνημονίου-3, με λογική Προγράμματος μετα-Μνημονιακής Παρακολούθησης) στην συνεδρία του ΕuroWorking Group της Πέμπτης από τον Γιώργο Χουλιαράκη, ή πάλι στην πρώτη συνάντηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου με τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ Ολαφ Σόλτς (που άσπλαχνα κάποιοι παρουσιάζουν σαν «λιγότερο χιουμορίστα και περισσότερο φαλακρό διάδοχο του Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε»), ή ακόμη-ακόμη και στα πρόδρομα σημάδια της επιστροφής της Τρόικας/Κουαρτέτου στην Αθήνα (αρχές Μαΐου, αυτό, για SLA/Staff-Level Agreement που δύσκολα «βγαίνει» ενόψει Eurogroup Μαΐου, κανονικά μια πολύ πιο ταπεινή εξέλιξη θα ήταν σωστό να έχει κρατήσει την προσοχή.
Αναφερόμαστε στην έκδοση 3μηνων εντόκων, όπου ο ΟΔΔΗΧ σήκωσε 813 εκατ. ευρώ (για αναχρηματοδότηση παλιότερης έκδοσης) με επιτόκιο 0,79% έναντι 1,05% της αμέσως προηγούμενης αντίστοιχης. Στα 6μηνα έντοκα που είχαν προηγηθεί, είχε επιτευχθεί 1,07%, έναντι 1,19%: εδώ είχαν σηκωθεί 1,138 δις ευρώ. Όποιος, δε, θέλει να θυμηθεί το εγχείρημα του ετήσιου εντόκου (που επιχειρήθηκε μέσα Μαρτίου, υπό πίεση που απέτρεψε έκδοση ομολόγου…) έδωσε 1,25% επιτόκιο, με άντληση κάτι σαν 1 δις. Γιατί απαριθμούμε νούμερα και επιτόκια; Επειδή δίνουν μια ανάγνωση «των αγορών», τις οποίες τώρα όλοι επικαλούνται, ως προς τις προοπτικές αυτής της διαπραγματευτικής φάσης της Ελληνικής οικονομίας. της Ελληνικής Κυβέρνησης.της Ελληνικής Δημοκρατίας, της χώρας εντέλει.
Πού θα καταλήξει αυτό το παιχνίδι ισορροπιών; Πάντως, «this time round, we won’t have a high-wire act»/αυτή την φορά δεν θα περπατήσουμε σε τεντωμένο σκοινί, ήταν η πρόβλεψη συντελεστού του ΕWG που διατηρεί ακόμη τις μνήμες 2015. Να δούμε.
Εκεί, στην ισορροπία ανάμεσα στην αποτίμηση από μέρους των αγορών και τις τοποθετήσεις των πολιτικών παικτών – ο καθένας με τις προτεραιότητές του, με το «δόγμα» του, με την επικοινωνιακή επιλογή του – και όχι στο οποιοδήποτε περιεχόμενο ή την οποιαδήποτε αληθινή αξιοπιστία του Αναπτυξιακού θα κριθεί η μετά-τα-Μνημόνια εποχή. Δείτε: από το «ολιστικό» Αναπτυξιακό, που ούτως ή άλλως είναι και θα παραμείνει απαρίθμηση προσδοκιών και σχεδιασμών, θα «βγαίνει» υποτίθεται ένας ρυθμός ανάπτυξης και για το 2018-22 και για την συνέχεια. Θα πείσει αυτό το ΔΝΤ, να ηρεμήσει κάπως τις δυσοίωνες προβλέψεις του; Δεν φάνηκε κάτι τέτοιο στο EuroWorking Group (που στο περιθώριό του έγινε κι ένα πρόχειρο Washington Group, πρόκριμμα εκείνου που θα στηθεί στο περιθώριο της Εαρινής Συνόδου ΔΝΤ/Παγκόσμιας Τράπεζας το επόμενο ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο, για το Ελληνικό χρέος. Στο τωρινό W.G. περισσότερο «εκφωνήθηκαν θέσεις» παρά έγιναν κινήσεις. Και εδώ, ισορροπίες: μεταρρυθμιστική αιρεσιμότητα/conditionality ή οροφή εξυπηρέτησης και σύνδεση με το ΑΕΠ/serviceability;).
Εν τω μεταξύ, και ενώ η «προσέγγιση Τσακαλώτου» να δεχθεί εκ των προτέρων το στήσιμο και λειτουργία Προγράμματος μετα-Μνημονιακής Παρακολούθησης, ως «σκούπας» για τα ανεκπλήρωτα προαπαιτούμενα της τέταρτης αξιολόγησης (και τις «ουρές» των προηγούμενων) δείχνει να λειτουργεί, η πολιτική ανάγκη να ξαναστηθεί η Γερμανική μετά-τον-Σώϋμπλε θέση (μετά των συμμάχων του Βερολίνου) χωρίς να φανεί σημαντική μετακίνηση, αλλά και η απαίτηση για μη-αναστρεψιμότητα των έως τώρα μεταρρυθμίσεων δημιουργεί ευκαιρία/απειλή για διαπραγματευτική εμπλοκή.
Κάπου εδώ βρίσκεται στα στενά η Ελληνική προτεραιότητα, περισσότερο πολιτική/επικοινωνιακή κι αυτή: να υπάρξει – και να δειχθεί … – κάποια χαλάρωση στον δημοσιονομικό ζουρλομανδύα των τελευταίων ετών, συν κάποιες πινελιές κοινωνικής ευαισθησίας. Προς τούτο, θα επιστρατευθεί (ειπώθηκε ήδη στο EWG) η υπεραπόδοση σε πρωτογενές πλεόνασμα του 2017 – που, μην ξεχνάμε, θα επικυρωθεί από Eurostat στην αμέσως επόμενη στροφή.
Πού θα καταλήξει αυτό το παιχνίδι ισορροπιών; Πάντως, «this time round, we won’t have a high-wire act»/αυτή την φορά δεν θα περπατήσουμε σε τεντωμένο σκοινί, ήταν η πρόβλεψη συντελεστού του ΕWG που διατηρεί ακόμη τις μνήμες 2015. Να δούμε.
ΑΠΟ ΤΗ KONTRA NEWS