Του Γιάννη Πανούση
Μακρινή εικόνα η Ελλάδα
κι αυτή θολή
σαν όραμα ταξιδευτή στο χάος της ερήμου
Δ.Πιστικός,Οι Αχαιοί στη Ρώμη
Ανάμεσα στα άλλα πάθη/λάθη μας προέκυψε και νέα τάση μέσα στην Αριστερά[;],κυρίως ανάμεσα στους νεο-αριστερούς και τους προ-αριστερούς,με άλλα λόγια ανάμεσα σε αυτούς που νοιάζονται για το μέλλον όλων των ανθρώπων και σε αυτούς που θέλουν ,σώνει και καλά, να δικαιώσουν το παρελθόν και τα διαψευσμένα Εγώ τους.
Στη ζωή,ακόμα και στην πολιτική,πολλά μπορεί να συγχωρούνται πλην της ανοησίας και της ιδεοληψίας. Αυτού του σκοτεινού, υπόγειου συνδρόμου να θέλεις να «εκδικηθείς» την πραγματικότητα ή να (κατα)δικάσεις αυτόν που προσπαθεί να σε σώσει.
Η αγνωμοσύνη απέναντι στα διδάγματα της Ιστορίας άλλοτε υποκρύπτει μια ιδιόμορφη εμμονή, άλλοτε αναδεικνύει κακό ψυχισμό κι άλλοτε εκφράζει ένα αίσθημα ανωτερότητας (ότι δηλαδή μόνον εσύ και οι πέριξ εσού είναι οι απόλυτοι κάτοχοι της αλήθειας].
Οι έλληνες παίζουν χρόνια το χαρτί της άρνησης του μη-δικού τους,ακόμα και εκείνου που τον ωφελεί, την ίδια ώρα που υπερηφανεύονται για τη μπέσα, το φιλότιμο, τη λεβεντιά τους.
Μερικοί άνθρωποι παραπέμπουν για κάθε θέμα σ’ ένα τσιτάτο ή γνωμικό κάποιου ‘’σοφού προ-μηθέα’’[;] και έτσι νομίζουν ότι καθαρίζουν με την πραγματικότητα. Μακάρι να’ τανε η ζωή (και η δράση μας) τόσο απλή όσο ένα άρθρο κάποιου διανοούμενου. Συνήθως όμως άλλα λένε οι γραφές κι άλλα πράττουμε. Γι’ αυτό τους άλλους δεν τους κρίνουμε μέσω τρίτων αλλά δια των δικών μας αντι-στάσεων.
Σε αυτή τη μελαγχολική και επικίνδυνη για όλους συγκυρία εμφανίστηκαν ‘οι αυτόκλητοι εκδικητές των χαμένων ονείρων και αγώνων του λαού’[sic],οι οποίοι –αν και κλεισμένοι μέσα στο σπίτι τους και φοβισμένοι,όπως ο καθείς,για τη ζωή των δικών τους-δηλώνουν ‘μετα-κορονοϊκή ‘επαναστατική διάθεση’.Δεν έχει νόημα ν’ασχοληθεί κάποιος με τη λογική ή την ηθική τέτοιων αντιλήψεων,τέτοια ώρα.
‘Ο καθείς εφ’ώ εχάθη’,όπως έγραψε ο ποιητής Κ. Μάστρακας.
Η μόνη λύση βρίσκεται στα χέρια[και στα μυαλά ] της νέας γενιάς.
Οι νέοι της εποχής της πολλαπλής κρίσης[προσφυγικό/μεταναστευτικό,πανδημία] πρέπει να βγουν μπροστά,να βρουν και να αναδείξουν τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας από τη δική τους γενιά.
Ανθρώπους που τους καταλαβαίνουν, που βιώνουν την ίδια κατάσταση, που δεν κουβαλάνε τραυματικές εμπειρίες (οι οποίες συχνά θολώνουν την κρίση και την απόφαση), που τελικά μιλάνε την «ίδια γλώσσα» και μοιράζονται τα ίδια όνειρα.
Όσο για τις παλαιότερες γενιές, είτε συνέβαλαν είτε όχι στην κρίση, δεν έχει νόημα να ανακυκλώνονται με ψευδώνυμα και ψευδεπίγραφα μορφώματα.
Αν – όπως ισχυριζόμαστε – πιστεύουμε ότι είμαστε ένοχοι για τον κόσμο που παραδίδουμε στα παιδιά μας πρέπει τώρα να τους δώσουμε χώρο ανάσας και χώρο ευθύνης. Μόνον αποχωρώντας θα γεφυρώσουμε το χθες με το αύριο.Αν οι φωνές των βαρβάρων συνεχίζουν να καλύπτουν τα τραγούδια της ελπίδας τότε ο Κορονο’ι’ός θα έχει πράγματι πετύχει στο σχέδιο του να διαλύσουν την κοινωνική συνοχή.
Το Παλιό με το Νέο πρέπει να λογαριαστούν τώρα.Ίσως το Αύριο να είναι πολιτικά ‘θανατηφόρο ‘για τη χώρα,αν επικρατήσουν οι ένθεν/κακείθεν εραστές του διαρκούς διχασμού.