O παγκόσμιος ρόλος της Κίνας και η Ελλάδα ως δέκτης πολιτικής επιρροής

Της Kai Strittmatter

Ο Πρόεδρος Xi καταφθάνει στη σύνοδο κορυφής της ομάδας των G-20 ως ο μεγάλος νικητής των γεωπολιτικών αναταραχών, είτε ως προς το κλίμα, το εμπόριο ή τις επενδύσεις. Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να το εξετάσουν προσεκτικά.

Οι πράξεις και η οργή του Αμερικανού προέδρου έχουν αλλάξει τον κόσμο, αν και έχουν περάσει μόλις λίγοι μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων του. Ειρωνεία αποτελεί, το ότι όλοι διαφωνούν σχετικά με το αν ο Donald Trump θα ασχοληθεί με τη Ρωσία, ενώ ο μεγάλος επωφελούμενος του αμερικανικού αυτό-σαμποτάζ είναι άλλος: η Κίνα.

Τώρα ο επικεφαλής του κόμματος και του κράτους της Κίνας Xi Jinping φτάνει στη Γερμανία, αρχικά ως φιλοξενούμενος και στη συνέχεια ως συμμετέχων στη σύνοδο κορυφής της ομάδας των G-20.

Είναι εκπληκτικό το πόσο διαφορετική είναι η θέση της Κίνας σήμερα σε σχέση με πριν από έξι μήνες. Σε αυτό δεν βοήθησε τη χώρα το χάρισμά της, αλλά το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες προσέβαλαν τους συμμάχους τους. Η καταγγελία της σύμβασης για το κλίμα, η περιφρόνηση των εταίρων του ΝΑΤΟ, και (για την Κίνα ίσως το πιο σημαντικό) η καταγγελία της σύμβασης σχετικά με τη συνεργασία του Ειρηνικού στην Ασία: το Πεκίνο δεν μπορεί να πιστέψει την τύχη του.

Είναι ξεκάθαρο: Από τώρα και στο εξής, η Κίνα θέλει να συναποφασίζει και να οικοδομήσει μια παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τις δικές της ιδέες.

Για τους Ευρωπαίους, είναι σημαντικό κάτι τέτοιο να εξεταστεί προσεκτικά. Αρχικά, η Κίνα δεν φαίνεται να είναι ακόμα έτοιμη και πρόθυμη για την ανάληψη ενός παγκόσμιου ηγετικού ρόλου. Αποφεύγει την ευθύνη και τους κινδύνους που κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Άλλωστε, το χάσμα μεταξύ των φαινομένων και της πραγματικότητας είναι τεράστιο. Ο Xi επαινεί το ελεύθερο εμπόριο, αλλά εννοεί μόνο το εμπόριο προς όφελος της βιομηχανίας του. Στην Κίνα ασκεί έναν σκληρό προστατευτισμό. Η Κίνα αποτελεί, με τις εξαγωγές της σε τεχνολογία άνθρακα, την κινητήρια δύναμη για την παγκόσμια επέκταση του αριθμού ενός δολοφονικού για την προστασία του κλίματος, την καύση άνθρακα. Διχάζει κατ ‘επανάληψη την ΕΕ, με το να εξασφαλίζει επιρροή στις αποφάσεις της ΕΕ σχετικά με χώρες όπως η Ελλάδα και η Ουγγαρία.

Είναι ξεκάθαρο: Από τώρα και στο εξής, η Κίνα θέλει να συναποφασίζει και να οικοδομήσει μια παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τις δικές της ιδέες.

Η δήλωση της Κίνας είναι ανησυχητική, όπως και η επιθετική και επεκτατική συμπεριφορά της στη θάλασσα της Νότιας Κίνας (η χώρα έχει υπογράψει τη σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας). Το Πεκίνο πρέπει, σε τέτοιες περιπτώσεις, να αναρωτηθεί, τί αξία φέρει η υπογραφή διεθνών συμφωνιών. Αυτό δείχνει επίσης -γιατί δεν αποτελεί μόνο πολυτέλεια, αλλά απαραίτητη κίνηση- όταν η ΕΕ ενδιαφέρεται για τα πολιτικά δικαιώματα στο εσωτερικό της Κίνας. Μια κυβέρνηση που έχει συνηθίσει, ότι οι κανόνες και οι νόμοι δεν είναι τίποτα μπροστά στην εξουσία, με την αυξανόμενη παγκόσμια επιρροή θα προσπαθεί όλο και περισσότερο να επιβάλει μια τέτοιου είδους συμπεριφορά προς τον έξω κόσμο.

*Άρθρο της Kai Strittmatter με τίτλο:«Ο Χι χρησιμοποιεί το παγκόσμιο πολιτικό κενό» στη Γερμανική εφημερίδα S?ddeutsche Zeitung