Του Διογένη Λόππα
Η σεμνή φιγούρα του γηραιού κυριούλη που μπέρδευε τα λόγια του και κατέβαλε κοπιώδεις προσπάθειες να περιορίσει τις δημόσιες γκάφες του, δεν ήταν ακριβώς ότι περιμέναμε να δούμε για την υποψηφιότητα των δημοκρατικών, που έδειξε τη σκόνη του στον θρυλικό και πολυπόθητο Μπέρνυ. Ευτυχώς ο υπερεκτιμημένος Ντόναλντ ήταν τόσο τραγικός πρόεδρος που θα έχανε τις εκλογές ακόμα και με αντίπαλο τη δική μας Ρένα.
Κάτι όμως στην πορεία φαίνεται ότι άλλαξε απότομα και ο συμπαθής sleepy Joe άρχισε να ανεβάζει στροφές. Οι κακές γλώσσες λένε ότι πίσω από τον όψιμη αποφασιστικότητα του προέδρου των ΗΠΑ κρύβονται δύο φιλόδοξες κυρίες, με την πανούργα Καμάλα να παίρνει τα πρωτεία, όμως αυτό μένει να αποδειχθεί. Η ουσία είναι ότι ο Σούπερ Τζο όχι μόνο άρχισε να εμβολιάζει με σοσιαλισμό την καθυστερημένη αμερικανική οικονομία, όχι μόνο άφησε τους πάντες άφωνους ενθυμούμενος τα συνδικάτα και το ρόλο τους στο αμερικανικό όνειρο, αλλά επιπλέον μοιράζει μαθήματα εξωτερικής πολιτικής και μάλιστα απέναντι σε μάτσο ηγέτες που υποτίθεται ότι κάτι τέτοιους τύπους, τους παίζουν στα δάκτυλα.
Τελευταίο θύμα του υπήρξε αναμφίβολα η Τουρκία. Σε μια ιστορική ομιλία του για την επέτειο του ολοκαυτώματος των Αρμενίων και παρά τις έντονες επιφυλάξεις του βαθέως κράτους, τήρησε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, τίμησε την προσωπική του αξιοπιστία, διέσωσε την τιμή του δυτικού ουμανισμού και επιτέλους αναγνώρισε επίσημα το αποτρόπαιο έγκλημα ως γενοκτονία. Στην ίδια αναφορά του όμως ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου επεφύλαξε και μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη με περίπλοκες προεκτάσεις για την Τουρκία: Αναφερόμενος στην Istanbul (όπως ορίζει το πρωτόκολλο) την αποκάλεσε με το σωστότερο (για όσους τουλάχιστον σέβονται την ιστορία) Κωνσταντινούπολη. Αυτή η αναφορά δεν ήταν ούτε αμέλεια, ούτε προσβολή, ούτε απλή παράβαση του πρωτοκόλλου. Ήταν μια ευθεία προειδοποίηση.
Ο Αμερικανός πρόεδρος με μια απλή χρήση ενός ιστορικού ονόματος, έθεσε στους Τούρκους τα πραγματικά τους όρια. Και αυτό γιατί η μεγαλύτερη και σημαντικότερη τουρκική πόλη υπήρξε στην ιστορία και η αχίλλειος πτέρνα των Οθωμανών και αυτό γιατί κάθε φορά που ένας εχθρικός στρατός πλησίαζε εκεί, το εκάστοτε καθεστώς κατέρρεε και οδηγούνταν σε οδυνηρές συνθήκες ειρήνης. Αυτός ήταν και ο μοναδικός λόγος που ο Κεμάλ μετέφερε την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, ώστε να αποκτήσει τον απαραίτητο ζωτικό χώρο, κάθε φορά που ένας δυτικός στρατός θα αποφάσιζε να τον ταπεινώσει..
Πολύ απλά, ο σούπερ Τζό υπενθύμισε στους Τούρκους πόσο ευάλωτοι είναι εάν κάποιος αποφασίσει να κουνήσει αποφασιστικά τα πιόνια, πιόνια που ήδη βρίσκονται ανησυχητικά κοντά στο τουρκικό οικονομικό κέντρο. Άλλωστε όπως λένε και οι αμερικανοί στρατιωτικοί στις ιδιωτικές τους συζητήσεις, η νεότευκτη βάση της Αλεξανδρούπολης και τα δεκάδες επιθετικά (το τονίζω, επιθετικά) ελικόπτερα που βρίσκονται ήδη εκεί και μπορεί κανείς να τα δει με γυμνό μάτι, δεν έχουν στόχο τη Στάρα Ζαγόρα…
Βέβαια η αποφασιστικότητα της νέας αμερικανικής διακυβέρνησης και οι αποστάσεις που φαίνεται ότι βίαια φροντίζει να πάρει από όλους ανεξαιρέτως τους ηγέτες της αυταρχικής διεθνούς, δε σημαίνει αυτόματα ότι όλες οι διαφορές μας με την Τουρκία θα λυθούν προς όφελός μας με μαγικό τρόπο. Είναι άλλωστε παγκοίνως γνωστό ότι η θρυλική γραφειοκρατία εργάζεται ακόμα στο ρελαντί και οι ιδέες της εδράζονται πίσω στην εποχή του Νίξον και του Κίσιντζερ. Και αυτό θα πάρει ακόμα πολύ χρόνο για να αλλάξει, ιδιαίτερα όταν ο πανούργος Ταγίπ προσπαθεί να πείσει για τις καλές του προθέσεις και δεν κόβει τον ομφάλιο λώρο του ΝΑΤΟ.
Όμως οι τάσεις της νέας γεωπολιτικής που αρχίζει να διαμορφώνεται και που για πρώτη φορά συνδέεται άμεσα με χειροπιαστά δείγματα γραφής, όπως η αναγνώριση της γενοκτονίας, μας επιτρέπει να πάρουμε μερικές ανάσες και τουλάχιστον να ανταπεξέλθουμε της Γερμανικής πίεσης μέχρι να αρχίσουν να μορφοποιούνται οι νέες ισορροπίες. Ένας λόγος παραπάνω είναι και οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία που λόγω του διαφαινόμενου εκλογικού θριάμβου των πρασίνων, αναμένεται, όχι βέβαια να κάνει στροφή ενενήντα μοιρών, αλλά τουλάχιστον να ψυχράνει κάπως τις γερμανοτουρκικές σχέσεις, που επί Μέρκελ και μεγάλου συνασπισμού εξελίχθηκαν σε σφικτό γεωπολιτικό εναγκαλισμό. Έναν εναγκαλισμό, δυναμίτη στα θεμέλια της ένωσης, πισώπλατη μαχαιριά στα ενωτικά σχέδια της Γαλλίας και βέβαια ευθεία προσβολή προς τους μοναδικούς πολίτες της ένωσης που στερούνται ακόμα τις περιουσίες τους λόγω ξένης κατοχής.
Η τελευταία επίσημη εμφάνιση της τουρκικής διπλωματίας άλλωστε, μας δίδαξε ξεκάθαρα αυτό το συμπέρασμα. Ο θρασύς μαξιμαλισμός των δύο κρατών, δηλαδή η έμμεση αναγνώριση των αποτελεσμάτων μιας στρατιωτικής εισβολής επί ευρωπαϊκού μάλιστα εδάφους δεν θα ήταν δυνατόν βέβαια να γίνει αποδεκτή ούτε όταν η Τουρκία λογίζονταν ως αμερικανικό προτεκτοράτο. Η τουρκική διπλωματία λανθασμένα υπολογίζει ότι λόγω μεγέθους ισχύος ο δυτικός κόσμος θα συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια κάθε φορά που προχωρεί σε μια απροκάλυπτα επιθετική ενέργεια. Κάποιος συμπαθής αυλοκόλακας εκεί στο παλάτι, θα πρέπει γρήγορα να μαζέψει όσο θάρρος έχει απομείνει εκεί γύρω, για να ψιθυρίσει ευγενικά στο αυτί του Σουλτάνου τα καταστροφικά χαμπέρια: Αυτός ο γραφικός παππούλης που κατρακυλάει στις σκάλες, έχει πάρει το ρόλο του στα σοβαρά και σε αυτό το ρόλο κάτι ανατολίτες δικτατορίσκοι με rayban και τζάκετ παραλλαγής δύσκολα θα βγάλουν την τετραετία τους.
Έναν εναγκαλισμό, δυναμίτη στα θεμέλια της ένωσης, πισώπλατη μαχαιριά στα ενωτικά σχέδια της Γαλλίας και βέβαια ευθεία προσβολή προς τους μοναδικούς πολίτες της ένωσης που στερούνται ακόμα τις περιουσίες τους λόγω ξένης κατοχής.
Η τελευταία επίσημη εμφάνιση της τουρκικής διπλωματίας άλλωστε, μας δίδαξε ξεκάθαρα αυτό το συμπέρασμα. Ο θρασύς μαξιμαλισμός των δύο κρατών, δηλαδή η έμμεση αναγνώριση των αποτελεσμάτων μιας στρατιωτικής εισβολής επί ευρωπαϊκού μάλιστα εδάφους δεν θα ήταν δυνατόν βέβαια να γίνει αποδεκτή ούτε όταν η Τουρκία λογίζονταν ως αμερικανικό προτεκτοράτο. Η τουρκική διπλωματία λανθασμένα υπολογίζει ότι λόγω μεγέθους ισχύος ο δυτικός κόσμος θα συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια κάθε φορά που προχωρεί σε μια απροκάλυπτα επιθετική ενέργεια.
Κάποιος συμπαθής αυλοκόλακας εκεί στο παλάτι, θα πρέπει γρήγορα να μαζέψει όσο θάρρος έχει απομείνει εκεί γύρω, για να ψιθυρίσει ευγενικά στο αυτί του Σουλτάνου τα καταστροφικά χαμπέρια: Αυτός ο γραφικός παππούλης που κατρακυλάει στις σκάλες, έχει πάρει το ρόλο του στα σοβαρά και σε αυτό το ρόλο κάτι ανατολίτες δικτατορίσκοι με rayban και τζάκετ παραλλαγής δύσκολα θα βγάλουν την τετραετία τους.