Του Γ. Λακόπουλου
Αν μένει κάτι από τον κορονοϊό -πέρα από τον απολογισμό σε κρούσματα και θανάτους- είναι κάποια βασανιστικά ερωτήματα, που σκίζουν το μαύρο πέπλο της πολιτικής προπαγάνδας και της επικοινωνιακής τρομοκράτησης.
-Ήταν αναγκαίοι και απολύτως αναπόφευκτοι οι συλλογικοί περιορισμοί -στην Ελλάδα και διεθνώς- που έκλεισαν όλους τους ανθρώπους στα σπίτια τους, νέκρωσαν την οικονομία, ανέστειλαν δημοκρατικές ελευθερίες και πάγωσαν την κοινωνία;
Ή μήπως αρκούσε η προστασία των ευπαθών ομάδων και ήπιες παρεμβάσεις στην παραγωγή και την κοινωνική ζωή, για να αποτραπεί η παράλυση;
Κάποιοι στην πολιτικη αγορά πουλάνε τζάμπα ευαισθησία, εκμεταλλευμένοι το συναίσθημα των ανθρώπων για τους οικείους τους και το φόβο για τη δική τους ζωή…
Αλλά υπάρχει ένα ερώτημα: Από ποιο σημείο και πέρα έχει δικαίωμα μια κυβέρνηση -χωρίς διαβούλευση και με εισηγήσεις επιστημόνων, αλλά χωρίς στοιχεία όπως λένε άλλοι επιστήμονες -να καταδικάζει τους ενεργούς πολίτες στην ανεργία, τη φτώχεια και από την άρση των ατομικών ελευθεριών;
Είναι δραματικά ερωτήματα στα οποία προστίθενται και άλλα για τον πρωτοφανή χειρισμό ενός κίνδυνου -που δεν ήταν πρωτοφανής. Και πάντως δεν απειλούσε τον γενικό πληθυσμό -σύμφωνα με τα δεδομένα που έχουμε τους τελευταίους 4 μήνες από την εξάπλωση του ιού.
Είναι τα ερωτήματα που αποτυπώνουν πολλοί με ευαισθησία, αλλά και λογική. Π.χ. ο Σωκράτης Μάλαμας σε ένα σημείωμα του αναφέρει:
“Η κατάσταση μοιάζει με πείραμα κοινωνικού ελέγχου, πλανητικών διαστάσεων, δομημένο πάνω στον φόβο για υπαρκτούς ανύπαρκτους λόγους.
Τα μέτρα που έχουν ληφθεί μπορεί να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον, με προφάσεις παράξενες. Δεν ακυρώνονται εύκολα αποφάσεις που έχουν παρθεί σε περιόδους ανάγκης».
Τα ίδια ακριβώς λόγια χρησιμοποίησε και ο Γιουβάλ Χαράρι – αρεστός στην ελληνική κυβέρνηση -σε πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times.
Θα χρειαστούν περισσότερα στοιχεία και καθαρό μυαλό για να βρούμε απαντήσεις στα ερωτήματα για τους περιορισμούς στην ουσία δεν επέβαλαν οι νομιμοποιημένες κυβερνήσεις.
Επέβαλαν οι επιστήμονες στους οποίους κατέφυγαν οι κυβερνήσεις, λόγω της προγενέστερης αμέλειας και ανικανότητας τους να θεμελιώσουν επαρκή δημόσια συστήματα υγείας.
Αλλά οι επιστήμονες δεν κυβερνούν και δεν απολογούνται. Και εν προκειμένω ούτε ομοφωνούν ούτε έχουν επαρκή στοιχεία, κατά δήλωση τους. Ψάχνονται κι αυτοί.
Και δεν νοείται να εισακούγονται με πολιτικά κριτήρια και α λα καρτ. Π.χ. ο εκπρόσωπος της χώρας Ηλίας Μόσιαλος να είναι σωστός όταν συστήνει μέτρα, αλλά λάθος όταν λέει να αποφευχθεί η μεταλαβιά μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο.
Μέχρι να βρούμε απαντήσεις και φάρμακα θα ζήσουμε με τον ιό- που δεν πρόκειται να εξολοθρεύσει το ανθρώπινο είδος. Και κυρίως με τις συνέπειές του.
Υποκρισία
Ο πανικός, στη Δύση κυρίως, εκτός από υποκινούμενος είναι ανιστόρητος και υποκριτικός. Και εξ αιτίας της πεθαίνουν κάθε μέρα αμέτρητοι άνθρωποι -και πολλά παιδιά- στον πλανήτη. Από αιτίες που μπορούν να αντιμετωπιστούν, αλλά η ίδια αδιαφορεί.
Το πιο σύντομο -τραγικό -ανέκδοτο είναι το δήθεν ενδιαφέρον των πλουσίων -ανθρώπων και κρατών-της Γης για την ανθρώπινη ζωή.
Υπάρχει ενδιαφέρον μόνο όταν πρόκειται για τη δική τους ζωή. Και όχι για όλους, στις ίδιες τις χώρες τους.
Οι κυβερνήσεις που κόπτονται για την προστασία της ζωής, δεν έχουν επιβάλλει κανέναν αντίστοιχο περιορισμό -αρκούνται σε καμπάνιες – για όσους πεθαίνουν από καρκίνους, κάπνισμα, τροχαία ατυχήματα, ναρκωτικά, αλκοολισμό και… παχυσαρκία.
Δηλαδή από αιτίες που είναι σύμφυτες με την… «ανάπτυξη» και ιδίως τον πλουτισμό τους.
Οι δυτικές χώρες είναι πρόθυμες για σκληρά αντικοινωνικά -και ίσως αυτοκαταστροφικά-μέτρα για να περιορίσουν τους θανάτους με αιτία τον κορονοϊό.
Αλλά είναι ελαστικές με τους θανάτους από αιτίες που συντηρούν οι ίδιες και τα συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας, της νομοθεσίας και της οικονομίας που συντηρούν.
Αν θα ζήσουμε σε βάθος χρόνου, τις συνέπειες των περιορισμών, θα κριθεί από την ικανότητα των πολιτικών συστημάτων -που ως τώρα αναδεικνύουν ανίκανες, ευθυνόφοβες, εξαρτημένες ή και διεφθαρμένες κυβερνήσεις- να ανατάξουν τις οικονομίες.
Αλλά και από την συνειδητοποίηση των πολιτών ότι πρέπει να αντισταθούν στους περιορισμούς και να ανακτήσουν τα δικαιώματά τους.
Υπάρχουν όμως κάποιες συνέπειες που εκδηλώθηκαν ήδη και περνούν απαρατήρητες. Είναι οι επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των ανθρώπων.
Οι έγκλειστοι έχουν εκδηλώσει ήδη συμπτώματα. Οι προσφυγές σε γιατρούς και φάρμακα βρίσκονται ήδη σε ανοδική πορεία.
Η επιστημονική κοινότητα ανησυχεί. Κάπου 200 ερευνητές από ερευνητικούς φορείς και Πανεπιστήμια 35 χωρών συνεργάζονται και διεξάγουν μελέτη για την ανάγκη ψυχικής στήριξης, που συνιστά μια σημαντική παράμετρο της διαχείρισης της κρίσης.
Οι πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες είναι αυτές που αντιμετωπίζουν ήδη και τις ψυχικές συνέπειες της πανδημίας. Οι άνθρωποι που στερούνται του αναγκαίου κοινωνικού δικτύου στήριξης, βασανίζονται από την απομόνωση.
Η απειλή της μόλυνσης με το νέο ιό, η ενδεχόμενη ασθένεια και φυσικά ο θάνατος απασχολεί και φοβίζει τους πάντες. Ο εγκλεισμός συνιστά σημαντικό ψυχοπιεστικό παράγοντα.
Η ελληνική κυβέρνηση, που προστατεύει την υγεία των πολιτών από τον ιό, δεν φαίνεται να έχει κανένα ενδιαφέρουν για την ψυχική υγεία τους.
Ίσως θεωρεί ότι ο -απευκταίος φυσικά- θάνατος ενός 90χρονου, που θα επιβαρύνει τη στατιστική «επιτυχίας» της Μητσοτάκη, είναι η πιο κρίσιμη εξέλιξη από την ψυχική διαταραχή όσων κλείστηκαν στα σπίτια τους.
Των εγκλείστων που αυτόν τον καιρό, δεν κάνουν «κοκούνιγκ», όπως – κατά δήλωση του ιδίου- η οικογένεια Μητσοτάκη.
Ούτε την καταβρίσκουν με… γυμναστική, σαν τις γελοίες περσόνες της σειράς, που αναζητούν δημοσιότητα σε φτηνιάρικες εκπομπές. Βρίσκονται αντιμέτωποι με τα προβλήματά τους και ενίοτε με τους δαίμονές τους.
Κάποιος να ενημερώσει τον Πρωθυπουργό και τους θριαμβευτές του «πολέμου» με τον κορονοϊό, που τον περιβάλλουν, για κάτι που εμφανώς δεν έχουν συμπεριλάβει στην ξαφνική έγνοια τους για το ΕΣΥ:
–Οι λοιμωξιολόγοι αργά ή γρήγορα θα φύγουν από τη ζωή των ανθρώπων. Αλλά θα έλθουν οι ψυχίατροι…
