Του Νικόλα Σεβαστάκη
Κάποτε, ο Καζαντζίδης τραγουδούσε γι’ αυτούς που περνάν ”με τα κασμίρια τους” δείχνοντας έτσι τον πλούσιο της εποχής. Τα κασμίρια βέβαια δεν μπορεί να συναγωνιστούν τα πούρα στην εικονογραφία του κακού. Αλλά κάπου εδώ υπάρχει κάτι σοβαρό, μια τεράστια παρεξήγηση που έχει να κάνει με άγνοια της Ιστορίας: η ”κοινωνική” ματιά στην εκδοχή της συμμαχίας με τους ”κάτω-κάτω” και συγχρόνως με ενθάρρυνση της μνησικακίας για τους ‘πιο πάνω’, η φιλο-λαϊκότητα δηλαδή με όρους πολιτικού προστατευτισμού από έναν καλών προθέσεων ηγέτη, δεν έχει καμιά ιδιαίτερη αριστερή χροιά.
Ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης ο μικρός (όπως τον αποκαλούσε ο Ουγκώ), ο Μπίσμαρκ, διάφοροι εθνικο-συντηρητικοί και χριστιανοκοινωνιστές – για να μην επεκταθώ σε περιβάλλοντα της άκρας δεξιάς- υπήρξαν θεμελιωτές και άριστοι χρήστες αυτών των ιδιαίτερων μιγμάτων πολιτικής. Και για να είμαστε δίκαιοι και σε άλλες οικογένειες της αστικής πολιτικής ( του Κέντρου) υπάρχουν αντίστοιχα παραδείγματα. Είναι μια από τις τεχνολογίες του γκουβέρνου η χρήση των κοινωνικών διαιρέσεων και η επένδυση σε ειδικά κοινά-στόχους.
Η διαφορά είναι όταν αυτές οι χειρονομίες σκηνοθετούνται ως ”Η Αριστερά”. Ενώ έχουν πολλούς πατέρες και χειριστές (κυρίως σε μη φιλελεύθερους δεξιούς και συντηρητικούς κύκλους), να εμφανίζονται με ταξική φορεσιά και σημειολογία. Η διαφορά είναι όταν πάνε να λειτουργήσουν απροκάλυπτα ως ιδεολογικοί μηχανισμοί. Του κράτους πλέον.
ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK