Του Γιάννη Πανούση
Η πολιτική ευνοεί τους μεγάλους ψεύτες
και αγνοεί τους μικρούς
Ν. Γ. Μουρτζούχος, Οδοιπορικό ιδεών
Η μέχρι σήμερα συνειδητή επιλογή ή ‘καταναγκαστική’ πειθάρχηση των ελλήνων [ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων] στα μέτρα απομόνωσης ήταν μία ευχάριστη έκπληξη ομοψυχίας. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι η πολιτική ζωή θα μείνει για καιρό στην αδράνεια του [κοινού] φόβου και της ενιαίας γραμμής διαχείρισης των συνεπειών της κρίσης.
Επειδή σε αυτή τη χώρα τα θαύματα δεν κρατούν πολύ κι επειδή ‘κάποια κομματικά όργανα έχουν ήδη αρχίσει να βαράνε’,ίσως θα άξιζε τον κόπο να κάνουμε μερικές επισημάνσεις:
Κάθε πολιτική κίνηση των προοδευτικών κομμάτων, όπως και κάθε σχετική επίσημη δήλωση [κι όχι απλώς χρησμός], έχουν το ειδικό τους ενδιαφέρον γιατί συνεισφέρουν στο δημόσιο διάλογο για τα αίτια της εκλογικής ήττας και τον τρόπο εξόδου από τη λιμνάζουσα πολιτική κατάσταση της [λεγόμενης] Κεντροαριστεράς .
Ενώ η ανταλλαγή απόψεων ΣΥΡΙΖΑ/ΚΙΝΑΛ [έστω ‘δι’αποστάσεως’] δεν επιτρέπεται να ταυτίζεται με το φονταμενταλισμό ορισμένων φανατικών της απόλυτης αλήθειας και δεν επιτρέπεται να στοχεύει στην αμαύρωση – κυρίως μέσω «παπαγαλακίων» – της αντίθετης/διαφοροποιημένης άποψης, αλλά οφείλει ν’αποδεικνύει συνεχώς την ειλικρική πρόθεση/διάθεση για συνεργασίες, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι είμαστε σε αυτό το δρόμο και ότι η εμφανιζόμενη δημοσκοπική πρωτοκαθεδρία του ΠΘ έχει θορυβήσει όσο θά’πρεπε την εν γένει Αριστερά.
Οι αντιλήψεις και πρακτικές περί ηγεμονίας και ηγεμόνευσης του χώρου ανήκουν στο παρελθόν στο οποίο πρέπει και να (αυτο)εξορισθούν όσοι εξακολουθούν να τις υιοθετούν.
Η νέα Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά (αν τέτοια υπάρξει) θα γίνει με κινήσεις διαφάνειας και φωτός ηλίου και όχι με υπόγειες συναντήσεις νυχτερινών επισκεπτών ή ανυπόληπτων συνομιλητών.
Αναρωτιέμαι π.χ ποιος αθώος κομματικός μηχανισμός έχει το δικαίωμα να τιμωρήσει στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία τους ‘άλλους’ ως ενόχους; Ποιος μπορεί να επικαλεστεί ανερυθρίαστα το τεκμήριο της αθωότητας;
Ποιος τήρησε αρχές, κανόνες και όρια;
Το αξιακό, πολιτικό και κοινοβουλευτικό έλλειμμα και κενό βρίσκεται μπροστά μας και μας επερωτά: έτσι θα υπερβείτε την κρίση;
Μόνο με τακτικισμούς και ιδεολογήματα;
Το άλλο, το ηθικό «προσωπείο». θα συνεχίσετε να το μακιγιάρετε [δίχως αυτοκριτική κι αυτοκάθαρση];
Γεμίσαμε στο χώρο της Κεντροαριστεράς βολεμένους αντισυστημικούς και πελαγωμένους συστημικούς. Αναζητούμε εναγωνίως κάπου, σε κάποιον, σε κάτι να κρατηθούμε την ίδια ώρα που ορισμένοι διακηρύσσουν τη γενική αυτονομία τους (από θεσμούς, ανθρώπους ή και από την ίδια τη Δημοκρατία).
Από τη φύση των μεταπολιτευτικών πραγμάτων [κι όχι από πόλεμο προσωπικών προθέσεων], αν και οι περισσότεροι είναι ετερώνυμοι, αυτοβαυκαλίζονται ότι σπάνε καθημερινά τα δεσμά των παλαιοτέρων εξαρτήσεων, ενώ ως γνωστόν η βασικότερη εξάρτηση είναι η ιδεολογία της εύκολης λύσης/απάντησης/πρότασης με ταυτόχρονη άρνηση οποιαδήποτε προσωπικής ευθύνης.
Λαός των συνεχών συμβιβασμών στο όνομα του ασυμβίβαστου χαρακτήρα μας, πολιτικό σύστημα των εικονικών διαχωριστικών γραμμών που μετατοπίζονται κατά το δοκούν και κατά περίσταση, συμβολοποιούμε την ανομία και τη γραφικότητα σαν πράξεις ιδιαίτερης αντί-στασης,χορηγώντας ταυτόχρονα συγχωροχάρτια σε ανανήψαντες πρώην λαμόγια.
Η χώρα των ένοχων αθώων ή των αθώων ενόχων δεν νομιμοποιεί κανένα δικαστήριο συνείδησης να τους κρίνει.
Έτσι αυτο- και αλληλο-απαλλάσονται όλοι κι αναζητούν στις συνωμοσίες της εξουσίας ή και της Μοίρας τους «κακούς».
Δεν λύνεται ο κόμπος με οποιαδήποτε ψηφοφορία συνεδρίων και με οποιοδήποτε πολιτικό αποτέλεσμα Κεντρικών επιτροπών.
Οι πρόγονοι μάς χρέωσαν ένα λάθος που το μετατρέψαμε σε μύθο:
«Πας έλλην, νουνεχής ή ακαταλόγιστος ευθύνεται μόνον απέναντι στην Ιστορία».
Τα υπόλοιπα, δηλαδή η δημοκρατία, η κοινωνική συνοχή, η ηθική, οι κανόνες, οι νόμοι, όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία.
Εμείς μιλάμε μόνο με το Θεό, την Παναγιά, ή το ιστορικό μας πεπρωμένο.
Αυτή η αντίληψη κυριαρχεί mutatis mutandis και στο μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, που νοεί ως συνεργασία την προσχώρηση των ολίγων στους πολλούς, ή την απόσπαση/μετεγγραφή [με υποσχετική;] κάποιων προβεβλημένων πολιτικών της όμορης κομματικής/κοινοβουλευτικής ομάδας.
Μπορεί το Ιερατείο του ΣΥΡΙΖΑ να μη συνομιλεί με το Θεό [το οποίο προφανώς έπραττε επί 4 χρόνια μέσω των ΑΝΕΛ], όμως φαίνεται πως δεν μπορεί να κόψει το κακό συνήθειο να επιχειρεί να δράσει με βάση τα ιδεολογικά τσιτάτα και τους εκλογικούς ελιγμούς που καθοδηγούσαν τα όμαιμα κόμματα στις αρχές του 20ου αιώνα.
Με μία αντιπολιτευτική πολιτική μιζέριας και κουτοπονηριάς και με ‘ανοίγματα’ επικοινωνιακού εντυπωσιασμού δεν χτίζεται η νέα Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά.
Αν δεν βρεθεί ηγέτης που ν’απαλλάξει το ΣΥΡΙΖΑ από τους ‘κολλημένους’ και το ΚΙΝΑΛ από τα ‘βαρίδια’,πολύ γρήγορα η ΝΔ θ’απορροφήσει το Σημιτικό πρώην ΠΑΣΟΚ,ο ΣΥΡΙΖΑ θ’αρκεστεί στ’ απομεινάρια του ΚΙΔΗΣΟ και οι εκλογές –οψέποτε κι αν γίνουν-θα στείλουν πολλούς αρχηγούς και παρακοιμώμενους στα’αζήτητα’ λόγω πολιτικού ακαταλόγιστου, αφού δεν κατανόησαν εγκαίρως ποια είναι η κοινωνική ατζέντα των πολιτών και ποια είναι τα ιστορικά,εθνικά και συνταγματικά διακυβεύματα για τη, μετά την Πανδημία,προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας.
Καθηγητής Γιάννης Πανούσης