Του Γ. Λακόπουλου
Όσοι ξέρουν τα ενδότερα της κυβερνητικής λειτουργίας λένε ότι δεν πρέπει να χρεώνεται στον Νίκο Δένδια ότι η χώρα δεν έχει επαρκή εξωτερική πολιτική. Για λόγους που δεν κατανοούν ούτε οι φίλοι του, έχει αποδεχθεί καθεστώς …υπουργού περιορισμένων αρμοδιοτήτων.
Η αρχή έγινε με αφορμή την άγνοια του στα διοικητικά του υπουργείου , όπου ήταν «επείγον» να τοποθετήσουν δικούς τους, εκδιώκοντας έμπειρους και επιτυχημένος από πολλά πόστα.
Έτσι στην πράξη πέρασε στην εποπτεία της διπλωματικής συμβούλου του Πρωθυπουργού. Στέλνοντας αντίστοιχα μηνύματα στις διεθνείς συναντήσεις όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης τη σύστηνε στους ξένους πριν από τον υπουργό. Όταν τον έπαιρνε μαζί του.
Αλλά και με τη μετάθεση της κυρίας πέραν του Ατλαντικού, ο υπουργός Εξωτερικών δεν ανέκτησε το χαμένο έδαφος. Διπλωματικός σύμβουλος τοποθετήθηκε ένα μέτριο στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών, με καλό όνομα πάντως, αλλά από ό,τι λέγεται ο Πρωθυπουργός στην εξωτερική πολιτική συμβουλεύεται περισσότερο έναν συνεργάτη του, πρώην μεγαλοδημοσιογράφο, καλλιεργημένο και ευφυή, αλλά πάντως μετακλητό υπάλληλο, χωρίς την νομιμοποίηση που έχει ένας υπουργός ή βουλευτής.
Αυτά τα δεδομένα κάνουν πολλούς να απαλλάσσουν τον υπουργό Εξωτερικών από δυο κορυφαίες διπλωματικές γκάφες που έφεραν σε δύσκολη θέση τη χώρα- και την κυβέρνηση.
Πολιτικοί παρατηρητές αποδίδουν ευθύνη και στον νέο επικεφαλής της ΕΥΠ, στη μια από αυτές τις περιπτώσεις, λόγω της φύσης του θέματος. Αλλά σε κάθε περίπτωση δείχνουν τον Πρωθυπουργό και στον Δένδια καταλογίζουν απλώς ότι δεν παίρνει το καπελάκι του να φύγει, αφού δεν είναι το αφεντικό στην εξωτερική πολιτική.
Η μια γκάφα βρίσκεται στον αέρα αυτές τις μέρες και αφορά την συμφωνία Τουρκίας -Λιβύης. Στο υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και στην ΕΥΠ αποδίδεται ότι δεν είχαν πάρει είδηση επικείμενη ανακοίνωση της συμφωνίας, ώστε να ενημερώσουν την κυβέρνηση που αιφνιδιάσθηκε. Παρ οτι οι προεργασίες μεταξύ των δυο χωρών, ηταν γνωστές απο καιρό.
Αυτήν την εικόνα πάντως έχουν παράγοντες του υπουργείου Εξωτερικών που είναι σε θέση να ξέρουν. Αιφνιδιασμός για μιας …αναμενόμενη εξέλιξη.
Η άλλη περίπτωση είναι τυπική «πατάτα» εξωτερικής πολιτικής. Για την ακρίβεια η ελληνική κυβέρνηση υποστήριξε μεν την διαδικασία ένταξης της Β. Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν φρόντισε να την διαχωρίσει εγκαίρως από την Αλβανία.
Έτσι στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής – στην οποία ο Μακρόν έθεσε βέτο ακολουθούμενος από άλλες τρεις χώρες- ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν ήταν προετοιμασμένος να ζητήσει χωριστή αξιολόγηση των δυο χωρών.
Η ελληνική διπλωματία δεν ήταν σε θέση να τοποθετηθεί ούτε την επομένη, στην πρωτοβουλία επανεξέτασής -που ανέλαβε αμέσως η ιταλική κυβέρνηση που ενδιαφέρεται κυρίως για την Αλβανία.
Χάθηκε χρόνος μέχρι ο Πρωθυπουργός να δείξει διάθεση να θέσει ο ίδιος το θέμα στον Μακρόν. Αν το θέσει μετά την… παρέμβαση Σαμαρά.
Και στις δυο περιπτώσεις η αρνητική κατάληξη θα μπορούσε να έχει προληφθεί, η έστω να υπάρξει έγκαιρη και διαφορετική αντίδραση.
Αν σ’ αυτό προστεθούν και τα αδρανή αντανακλαστικά εναντίον της τουρκικής επιθετικότητας, το πρόβλημα της Εξωτερικής πολιτικής μεγαλώνει.
Για στελέχη της ΝΔ που παρακολουθούν τα πράγματα το κενό από την απουσία της… Ντόρας Μπακογιάννη στο χειρισμό κρίσιμων εθνικών θεμάτων μεγαλώνει.
