Του Χρόνη Πολυχρονίου
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε χαρακτηρίστηκε πρώτον. Από το 13ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας στο Metropolitan Expo για όσους δεν το αντιλήφθηκαν, όπου κυριάρχησε λίγο κατήφεια, περισυλλογή, μουρμούρα και ισχνά χειροκροτήματα. Και δεύτερον από την σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Εδώ επικράτησε αρχικά μια σαστιμάρα αλλά στη συνέχεια ενθουσιασμός και πολλά χειροκροτήματα. Άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρα ήταν εκεί, όπως πάντα ακαταμάχητος. Όποιος όμως νομίζει ότι η καρδιά της πολιτικής χτύπησε εδώ ή εκεί κάνει λάθος.
Το πάρτι έγινε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στο Διαδίκτυο με τους μαχητικούς φίλους του ‘με τον Αλέξη στον Αγώνα.’ Εκεί πραγματικά όπου, ο προοδευτικός και δημοκρατικός κόσμος έδειξε την αγωνία, την προσμονή και την ελπίδα του.
Οι διάλογοι και οι αναρτήσεις όσων θα ήθελαν να είναι παρόντες και δεν μπορούσαν, ήταν συγκλονιστικές. Περιγράφουν απλά και σταράτα αυτό που προσπαθούν με χίλιες λέξεις να δικαιολογήσουν οι δημοσιογράφοι και οι επικοινωνιολόγοι αναλυτές. Πως δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ της Αριστεράς από 4% έφτασε στο 36% και έγινε πρώτη φορά Κυβέρνηση στην Ελλάδα. Για του λόγου το αληθές το διαδίκτυο κραυγάζει,
«Σήμερα το μισό ΠΑΣΟΚ μετακομίζει στο ΣΥΡΙΖΑ». Και,
«Από το ΠΑΣΟΚ βρεθήκαμε στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί ποτέ δεν ήμασταν Δεξιοί, τι δεν καταλαβαίνεις?». Και αλλού με υπονοούμενο και πολύ σοφία.
«Οι Αριστεροί του ΠΑΣΟΚ πέρασαν στον ΣΥΡΙΖΑ από το 15». Η προσδοκία και ο ενθουσιασμός τους δεν συγκρατιέται. Σαν να πρόκειται να πάνε σε πόλεμο.
«Από σήμερα αρχίζει η συγκρότηση της μεγάλης Δημοκρατικής – Προοδευτικής παράταξης. Καλή μας ΕΠΙΤΥΧΙΑ». Αλλά συγκρατημένοι και πολύ προσεχτικοί.
«Με ρωτάς γιατί δεν είμαι και εγώ εκεί. Αν είναι να ζήσω ξανά αυτό που έζησα επί ΠΑΣΟΚ, να μου λείπει.»
Ο Γραμματέας του κόμματος Πάνος Σκουρλέτης προλαβαίνει και διευκρινίζει πως ΄πρόκειται για διεύρυνση και όχι για μετατόπιση’. Ξεκαθαρίζοντας ότι ‘η συνάντηση αυτή γίνεται στο έδαφος της Αριστεράς και στο όνομα της Αριστεράς’, υπογραμμίζοντας την δυνατότητα της Αριστεράς ιστορικά κάθε φορά, να ενσωματώνει ανθρώπους από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες.
Και επειδή, (συμπληρώνω εγώ), όσοι μπήκαν, γνώριζαν επακριβώς που μπήκαν. Διότι στη μαρκίζα η παράταξη έγραφε «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία», ο Γραμματέας συμπληρώνει. ‘Μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς να αλλάξουμε τον τίτλο.’ Για να προσθέσω εγώ πως, είδαμε και τα χαΐρια αυτών που σκυλέψανε πάνω στον τίτλο και τα σύμβολα του κόμματός τους.
Προσοχή εδώ. Οι πιο ακέραιοι και σημαντικοί από τους Δημοκρατικούς πολίτες είναι διστακτικοί και λίγο έως πολύ ψωροπερήφανοι. Έχουν δώσει τους αγώνες τους και δεν προσεγγίζουν πλέον εύκολα κανέναν. Κρατάνε απόσταση, συμμετέχουν σιωπηλά και θέλουν ‘εσύ’ να τους καλέσεις ξανά για νέους αγώνες. Ειδικά οι άνθρωποι της επιστήμης, των γραμμάτων, του πολιτισμού και της τέχνης.
Έχουμε προτείνει δημόσια την, σε πρώτη φάση, οργανωμένη προσέγγιση αυτής της κατηγορίας των πολιτών, ακόμη και με προσωπική επιστολή-κάλεσμα. Είναι η μόνη δουλειά που έχουν να κάνουν οι ΟΜ, περιφερειακές οργανώσεις βάσης, του ΣΥΡΙΖΑ. Η ‘διεύρυνση’ πρέπει να αντιμετωπίσει και αυτό το θέμα πολύ προσεχτικά, συγκροτημένα, οργανωμένα και με πολύ φαντασία. Είναι το κλειδί της επιτυχίας, διότι δεν πρόκειται για την περίπτωση ‘ανοίξαμε και σας περιμένουμε’.
Η πολιτική συσπείρωση γύρω από την ενιαία παράταξη της Κεντροαριστεράς είναι ευθύνη και υποχρέωση των πολλών και όχι των λίγων. Να μην υπάρχουν λοιπόν παράπονα και επιφυλάξεις. Ώστε το κοινωνικό-πολιτικό ρεύμα που έχει ανάγκη ο τόπος, τώρα όσο ποτέ άλλοτε, να κινήσει ομαλά χωρίς προσκόμματα, παράπονα, αποκλεισμούς και δυσλειτουργίες. Άλλωστε ο Ελληνικός Λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τους Ν.Μ. και την Μ.Ρ. που συναθροίζονται στην ‘διεύρυνση’. Όλοι, μα όλοι, περιμένουν τα άπαντα από τον Πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα. Και αυτό έχει την μόνη σημασία και αξία.
Τα μηνύματα όμως πέφτουν μπροστά μου βροχή. Το τελευταίο, «Όλοι οι Δημοκράτες Αριστεροί πρέπει να δώσουν τα χέρια. Κανένας δεν περισσεύει.»
ΥΓ. Δεν ήμουν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας προκειμένου να ολοκληρώσω αυτό το άρθρο που είναι αφιερωμένο σε δύο μαχητές της Αριστεράς και της Δημοκρατίας οι οποίοι δεν είναι πλέον κοντά μας. Στον δημοσιογράφο Μιχάλη Γαργαλάκο και στον αγωνιστή Γιώργο Ταξιάρχη.