Έτοιμοι για εξοικείωση; 

Του Ιωάννη Δαμίγου

Έχουν εξαντληθεί και αυτά τα όρια της καλοτυχίας, σε πολλές εκφάνσεις της εντελώς τυχαίας ζωής μας, σε αυτόν τον ερήμην τόπο. Πόσα και πόσα γεγονότα που θα είχαν τραγική κατάληξη, έχουν αποφευχθεί από καθαρή σύμπτωση, τελευταία στιγμή και μάλιστα σε υπέρμετρο βαθμό άγνοιας, τόσο πιθανών θυμάτων όσο και υπαιτίων εγκληματιών. Πρόσφατο μα όχι τελευταίο, δυστυχώς, φονικό παράδειγμα, υπήρξε αυτό των Τεμπών, που η τύχη διάλεξε από προηγούμενο ή επόμενο δρομολόγιο αμαξοστοιχίας, το συγκεκριμένο. Για να μην αναφερθώ στον σκοπούμενο πνιγμό 700 και πλέον μεταναστών.

Σίγουρα δε θα έχει αναλογισθεί κάποιος, πως με την ίδια ελλιπή κουλτούρα, τα ίδια ανεύθυνα χαρακτηριστικά που μας διακρίνουν και την επίκληση του φιλότιμου, έχουμε περάσει σύριζα από τον θάνατο χωρίς καν να το έχουμε υποψιαστεί. Το επίπεδο της παιδείας μας, από τη μια πλευρά, το φτηνό και αμελητέο αδιάφορο της ρέμπελης ακροδεξιάς εκδοχής της πολιτείας από την άλλη, έχει μεταβάλλει τον σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή, σε ρίσκο ζαριάς. Και δε γράφω μόνο για την “αποψίλωση” των νοσοκομείων, των απαραίτητων για την προστασία της πολύτιμης υγείας των πολιτών, την εγκατάλειψή της παιδείας στο μηδαμινό και την ασυδοσία στον ζωτικό επίσης τομέα της εργασίας. Μα για όλες τις υπηρεσίες μεταφοράς ανθρώπινων ζωών, πάσης φύσεως, είτε αυτές αφορούν αεροπορικές γραμμές, ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, είτε τροχοφόρων εθνικών οδών. Των σιδηροδρομικών γραμμών την αξιοπιστία την “εισέπραξαν” οι χαροκαμένες οικογένειες, μαζί με την ύβρη, επιπλέον.

Μετά την ανικανότητα, αλίμονο, αντιμετώπισης των πυρκαγιών και τις περασμένες πλημμύρες …  προπόνησης, δε χρειάζεται να διαθέτει κανείς φαντασία, μα απλή λογική για τι ακριβώς θα συμβεί οσονούπω. Σε μια στιγμή που η σύμπτωση θα χασμουρηθεί και τα φυσικά φαινόμενα βροχής, θα χαρακτηρισθούν ακραία, όταν το 112 θα ηχεί μόνιμα ανά την επικράτεια, τότε θα έχει φτάσει η στιγμή της περαιτέρω εξοικείωσης με απώλειες ανθρώπινων ζωών, τόσων που το συμφωνημένο νούμερο άφιξης 500.000 εργατών Πακιστανών θα χρειασθεί αναθεώρηση. Όταν φθάνουν διωγμένοι από πόλεμο και πείνα, χαρακτηρίζονται “λαθρομετανάστες”, όταν τους καλούμε για φτηνή εργασία εκμετάλλευσης, χαρακτηρίζονται μετανάστες εργασίας, 

Σαν να τα ζω ήδη και ανατριχιάζω με την ιδέα της ευθύνης να αφορά όλους μας μα και κανέναν. Γιατί έτσι συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο των ένοχων και αθώων ταυτόχρονα. Με ένα συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη και ένα δε βαριέσαι, η εξοικείωση με την τραγική συνήθη κατάσταση υπερισχύει της λογικής, ακόμη και όταν αυτή περιέχει οικεία πρόσωπα, αγαπημένα. Μοιραία αποδοχή, ως να οφείλετε …

Υπάρχει άραγε εξοικείωση με τα νούμερα αφύσικου θανάτου; Προφανώς, ναι. Είναι εκείνο το σημείο, που ανίκανος ο καθείς να φέρει και να εκπληρώνει τον ορισμό άνθρωπος, μετατρέπεται εύκολα σε απάνθρωπο ον. Ανεχτήκαμε τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξίας, τόσο σύντομα και ανεχτικά, που αποδίδεται σε ψυχρά νούμερα πλέον, σε ποσότητες δεν ξέρω ποιας μονάδας πια. Χάνεται η ζωή μας, λες και έχει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Τέτοια η εξοικείωση, που θυμίζει ηλεκτρονικό παιχνίδι με μπόνους πίστας, έξτρα ζωής, ωιμέ. Ειρωνεία οι ευχές …