Του Γ. Λακόπουλου
Από την αρχή κάτι δεν πήγαινε καλά με τον υφυπουργό Άμυνας Αλκιβιάδη Στεφανή. Εκεί που όλοι τον είχαν για κολλητό του Καμμένου -που τον προωθούσε για Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά ο διάδοχός του τον αποστράτευσε- προέκυψε πιο κολλητός του Μητσοτάκη.
Ίσως και λαγός του στο στράτευμα όσο υπηρετούσε. Και πάντως φανατικός οπαδός του. Το καταλάβαινε όποιος τον άκουγε στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου τον περασμένο Ιούλιο να… θεοποιεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε δημοσιογράφους.
Αλλά και ο σημερινός Πρωθυπουργός δεν τον ξέχασε. Εκτός από υφυπουργό… επικεφαλής του Υπουργείου Άμυνας, τον έβαλε και καπέλο σε τρεις ακόμη υπουργούς για το μεταναστευτικό- τους οποίους συντονίζει . Αν ένας απόστρατος είναι κατάλληλος για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, μάλλον δεν απασχόλησε κανένα.
Εν πάση περιπτώσει ακόμη και οι πιο υποψιασμένοι επικριτές του στρατηγού δεν περίμεναν ότι κινδυνεύει να εξελιχθεί σε νέο …Διαματάρη. Οι αποκαλύψεις της Εφημερίδας των Συντακτών τον αφήνουν εκτεθειμένο.
Μαζί με τη κυβέρνηση, που έσπευσε να τον υπερασπιστεί σε ασυνήθιστα υψηλούς τόνους. Χωρίς όμως να μπορεί να υπερασπιστεί και την παραποίηση, το λιγότερο, στην παρουσίαση των ακαδημαϊκών προσόντων του.
Η εφημερίδα αποκάλυψε ότι τα μεταπτυχιακά που φέρεται να έχει αποκτήσει ο υφυπουργός από πανεπιστήμια των ΗΠΑ, δεν είναι ακριβώς μεταπτυχιακά. Και πάντως δεν είναι τίτλοι του επιπέδου που πρόβαλε ο ίδιος. (Στη ιστοσελίδα της μπορεί βρει κανείς όλες τις πληροφορίες για το θέμα).
Από στρατιωτικό θα περιμένει κάποιος καθαρές κουβέντες. Να απαντήσει πώς και πού απέκτησε τους τίτλους του- και πάντως αν αυτά τον κατέστησαν κατάλληλο για τον κυβερνητικό ρόλο του. Να δεχθεί αν κάτι δεν έκανε σωστά.
Ο συγκεκριμένος στρατηγός κρύφθηκε πίσω από τον κυβερνητικό ρόλο του τον οποίο εμφανίζει ως… εθνικό: «Η λάσπη και οι αθλιότητες δεν με αγγίζουν, ούτε με πτοούν την ώρα που χειρίζομαι κρίσιμα για την Πατρίδα μας θέματα». Από τη Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.
Οι εξηγήσεις που προσπάθησε να δώσει για τους τίτλους του ισοδυναμούσαν με αυτοπυροβολισμό του και το ερώτημα είναι πόσες μέρες θα αντέξει ακόμη στο πόστο του.
Από την πλευρά του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος -που χάνει διαρκώς το μέτρο τελευταία και είχε «λήξει» και το θέμα Διαματάρη- το έκανε χειρότερο μπερδεύοντας τον Φάντη με το ρετσινόλαδο. Μετέφρασε μια δημοσιογραφική αποκάλυψη -που .. δεν διέψευσε καν – σε «ανήθικη επίθεση” με την περίεργη ρητορική προέκταση:
“Σε ποιον; Σε έναν άνθρωπο που υπηρέτησε επί 4 δεκαετίες τον Ελληνικό Στρατό και τίμησε το εθνόσημο… Σε έναν άνθρωπο που επωμίζεται τώρα ένα εθνικά κρίσιμο έργο, αυτό του υφυπουργού Εθνικής Άμυνας και του Εθνικού Συντονιστή για την αντιμετώπιση και διαχείριση του μεταναστευτικού/προσφυγικού”.
“Τι μου λες;” θα σχολίαζε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Στο τέλος πέταξε και μια παλαιάς εθναμυντορικής μαγειρικής σάλτα, περί υπονόμευσης της «εθνικής ομοψυχίας σε μια κρίσιμη συγκυρία για τα εθνικά μας θέματα». Για στρατοδικείο δεν έκανε νύξη πάντως.
Ίσως γιατί ούτε καν η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η εθνική ομοψυχία κρέμεται στα πτυχία εντός κομματικοποιημένου απόστρατου- που κάνει ήδη πρόβες για το άγαλμά του.
Η εφημερίδα απάντησε ήδη. Όλοι κατάλαβαν ότι πρόκειται για ψιλοσκανδαλάκι τύπου Διαματάρη και τα κατορθώματα του Στεφανή δεν το εξαερώνουν. Η κυβέρνηση δείχνει ότι θα προσπαθήσει να το αντέξει. Η τιμή του στρατηγού όμως;
ΥΓ: Η ΄Εφημερίδα των Συντακτών -που διευθύνει ο σπουδαίος Νικόλας Βουλέλης ως ίσος μεταξύ ίσων- πέραν του ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση έκανε δουλειά της και δικαιώνεται, ανήκει στις λίγες που κοσμούν το χώρο. Θα έπρεπε να το λάβει υπόψη του ο Στ. Πέτσας πριν της καταλογίσει ανήθικες και σχεδόν αντεθνικές προθέσεις. Άλλο πορτ-παρόλ κυβέρνησης το 2019 και άλλο υπαστυνόμος Β’ της εμφυλιοπολεμικής περιόδου.