Του Ιωάννη Δαμίγου
Κάποτε, πίστευα πως το τελευταίο σκαλοπάτι ανθρώπινης ύπαρξης, ήταν η φυλάκιση, η στέρηση της ελευθερίας, των αποφάσεων , των κινήσεων και της πρωτοβουλίας. Η υποταγή σε πρόγραμμα, σε όρους, σε ωράρια ύπνου ακόμα. Η έλλειψη επαφής με τους δικούς σου ανθρώπους, τους αγαπημένους. Το χάσιμο της ανατολής, τα χρώματα του δειλινού, το ηλιοβασίλεμα, το κοίταγμα στ’ αστέρια τ’ ουρανού. Την καλημέρα.
Μετά όμως την εμπειρία τόσων ετών και με τόσα ποικίλα συναισθήματα να με έχουν κατακλύσει κατά καιρούς, χαράς, λύπης, προσμονής, απογοήτευσης, επιτυχίας, αγάπης, μίσους και άλλων, είμαι σίγουρος πια πως το χειρότερο όλων είναι ένα μόνο, αυτό της απόγνωσης! Η πλέον τραγική κατάσταση που μπορεί έσχατα να καταβάλει έναν άνθρωπο. Είναι το τέλος της όποιας προσμονής, που δεν υπάρχει κάτι, κάποιος να σε βοηθήσει και από κάπου να περιμένεις, έστω μια αγκαλιά μόνο, ένα κτύπημα στον ώμο σου.
Μόνος, κατάμονος με την ερημιά να απλώνεται στο είναι σου, ν’ αδειάζεις από μέσα κι απ’ έξω σου και να μοιάζεις κολασμένος. Να έχεις χάσει κι από τα χαμένα σου, την φτωχή στέγη σου, την πρόχειρη επιβίωσή σου, να παλεύεις μάταια να ξεθάψεις την οικογένειά σου απ’ τα χαλάσματα, χαλασμένος πια και συ για πάντα. Να σέρνεσαι στις πέτρες, να κάθεσαι ξανά κοιτώντας στο κενό, να μην κατανοείς, το πως, το που, το πότε και να μην μετρά πια μαζί με τόσα άλλα, να μην περισσεύει χώρος στο αδιάφορο πια γιατί! Γιατί έτσι!
Η απόγνωση, χώρια το τελευταίο σκαλοπάτι της ύπαρξης, είναι ο προθάλαμος της τρέλας, το τέλος της λογικής, η βίαιη φυγή από τον όλεθρο και την καταστροφή, από το αίμα, από τον φόνο, απ’ το παράλογο της ωμής αγριότητας. Η άρνηση στο ανείπωτο!Αυτό συνέβαινε, αυτό συμβαίνει και αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει, στον Παλαιστινιακό λαό και όχι μόνο. Αυτήν προσφέρουν στους ζωντανούς νεκρούς, οι εκπορθητές της αξιοπρέπειας, της ηθικής, της ίδιας της αξίας της ζωής, την απόγνωση.
Χειρότερη φαντάζει ακόμη, όταν δεν έφταιξες σε τίποτα, όταν δεν έβλαψες άλλον κι όταν μοιραία επιλέγεσαι για θύμα κι εσύ και οι δικοί σου, γιατί γεννήθηκες στην Παλαιστίνη. Όχι, δεν θα μπορέσεις ποτέ να πάρεις την θέση του, γιατί δεν είναι καν θέση η απόγνωση. Όχι, δεν θα νοιώσεις ποτέ τα συναισθήματά του, γιατί δεν έχει πια!
Όχι, δεν θα τον καταλάβεις ποτέ! Θα πλησιάσεις μόνο, όταν η απόγνωση σ’ επισκεφθεί αίφνης. Και δεν στο εύχομαι, γιατί την άγγιξα κάποτε, μα ευτυχώς δεν με άγγιξε αυτή ….Μου άφησε όμως το μέτρο και μια αίσθηση μικρή, τόση δα, ισχυρή όμως, περί δικαίου. Το τελευταίο όριο του ανθρώπου θαρρώ, η απόγνωση.
Υ.Γ. Το βίντεο με τον πατέρα να κρατά τον αρκούδο και ένα άλλο παιχνίδι των χαμένων παιδιών του και να περιφέρεται χαμένος στα χαλάσματα κι ανέκφραστος, με παρακίνησε να γράψω αυτό το άρθρο.