Του Ιωάννη Δαμίγου
Προσπαθώ να διακρίνω, μέσα από τον διαφορετικό τρόπο σκέψης των συμφερόντων και όχι από τον γνωστό απλό συλλογισμό των δήθεν αναλυτών, που ακολουθούν και αναλύουν τα τετελεσμένα και πάντα εκ του ασφαλούς. Δεν τους απαξιώνω, γιατί σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που διακρίνουν επόμενες καταστάσεις, που όμως η εργασιακή εξάρτησή τους απαγορεύει την γραφή τους. Οι υπόλοιποι όλοι ακολουθούν την “γραμμή” που τους επιβάλλεται, από αυτά που λέμε μικρά συμφέροντα, που συμπλέουν με τα διεθνή μεγάλα, ως επαίτες.
Χωρίς λοιπόν να κατέχω την παιδεία της ανάλυσης και χρησιμοποιώντας την απλή λογική, που απλουστεύει το αναμενόμενο, επιχειρώ να γράψω αυτά από τα οποία εξάγω κάποια συμπεράσματα και που δεν έχω κανέναν λόγο να μην τα δημοσιοποιήσω φοβούμενος την έκθεση.
Στην πολιτική και το έχω ξαναγράψει, δεν θεωρώ το παραμικρό ως τυχαίο. Όλα τα προηγούμενα αποτελούν πράξεις προετοιμασμένες προσεκτικές και μελετημένες. Δηλαδή, η επανεκλογή του Τράμπ υπήρξε ως λύση, εμπορικά επιτυχής ε; μια και οι σχέσεις του με τον Πούτιν χαίρουν αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αγαστής συνεργασίας. Η δήλωσή του, πως θα κάνει πάλι την Αμερική μεγάλη, δεν προκύπτει από την αλαζονεία του ατόμου, μα απ’ αυτή του συστήματος του ξέφρενου καπιταλισμού. Γροιλανδία, Παναμάς, Καναδάς και πάει λέγοντας, με λαγό τον Μασκ, που επιδιώκει ευθέως πολιτικές ευρωπαϊκές αλλαγές, με το έτσι θέλω, προβάλλοντας κυνικά τους στόχους των. (Για τα στενά της Ταϊβαν, κρατούν σιγή ιχθύος, καθώς πρέπει να δρομολογηθούν κάποιες συμφωνίες πρώτα, που θα γράψω παρακάτω).
Όμως η ΗΠΑ έχουν χάσει ήδη τον οικονομικό πόλεμο από την Κίνα! Όλες λοιπόν οι ενέργειες πρέπει κατ’ αυτούς να έχουν μοναδικό στόχο και εχθρό την Κίνα. Έχει δηλώσει με έμφαση ο Τράμπ, πως δεν θα διστάσει να στείλει στρατό, όπου χρειαστεί για να διεκδικήσει ή να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Για να στραφεί πολεμικά εναντίον της Κίνας, που ήδη έχει αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο ως μοναδικό στρατιωτικό εχθρό, επιβάλλεται η διακοπή συνεργασίας με την Ρωσία. Κρατείστε εδώ την άλλη δήλωσή του, πως θα σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Για να μην πλατειάζω, ο ρυθμιστής όλων αυτών είναι ο Πούτιν. Άρα θα εξαρτηθεί μεγάλο μέρος αυτού του σχεδίου, από την προσφορά του Τράμπ στην Ρωσία και δεν συζητούν, αλίμονο μόνο για την Ουκρανία, μα πιθανόν και για άλλα εδάφη, συν τις απαραίτητες εξασφαλίσεις. Αν ο Πούτιν εξασφαλίσει επί τη ευκαιρία επιπλέον συμφέροντα, η μέχρι πρότινος οικονομική και όχι μόνο συνεργασία με την Κίνα, κινδυνεύει αν δεν προβεί σε ανάλογο πλειστηριασμό και η Κίνα.
Η Ευρώπη είναι για μια ακόμα φορά η μεγάλη χαμένη που δύσκολα θα αποφύγει τον διαμελισμό της ούτως ή άλλως. Και που με τα φερέφωνα που τοποθετήθηκαν και που εντέχνως εξυπηρετώντας, έστρεψε βίαια τους πολίτες της στην ακροδεξιά, προετοιμάζοντας την εύκολη εφαρμογή αυτών των σχεδίων.
Όλα ήρθαν και κούμπωσαν, όσο καλύτερα γινόταν. Αυτό που απομένει είναι οι τελικές θέσεις των παικτών, των επιχειρηματιών και των άπληστων καπιταλιστών. Ο καπιταλισμός έχει τέλος, μόνο που είναι αιματηρό. Δεν έχει άλλη λύση παρά μόνο τον πόλεμο. Και άντε πάλι απ’ την αρχή …