Του Γ. Λακόπουλου
Το 1991 διεκδίκησε το αξίωμα του γενικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Έχασε από την Αλέκα Παπαρήγα μόλις για τέσσερις ψήφους – δύο της ΚΕ να ψήφιζαν ανάποδα.
Ήταν μόλις 44 ετών. Αν έβγαινε ενδεχομένως θα ήταν ακόμη στον Περισσό να καταγγέλλει τον ιμπεριαλισμό, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το κεφάλαιο και το ΝΑΤΟ.
Αντί γι’ αυτό ο Γιάννης Δραγασάκης είναι αντιπρόεδρος του Αλέξη Τσίπρα σε μια κυβέρνηση που ορκίζεται στην κοινοτική Ευρώπη, μετέχει στο ΝΑΤΟ, προσπαθεί να τα πάει καλά με το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός της είναι άγνωστη λέξη. Πώς τα φέρνει η ζωή…
Για τον Δραγασάκη μια χαρά τα έφερε. Η συμμετοχή του στην κυβέρνηση Ζολώτα (εκπροσωπώντας τον παλαιό Συνασπισμό), ως αναπληρωτής του Γεννηματά στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, τον έκανε γνωστό.
Συμπαθής στον κόσμο
Έγινε συμπαθής για το ύφος της δημόσιας παρουσίας του. Εξακολουθεί να είναι χωρίς να έχει κάνει ποτέ κάτι ιδιαίτερο. Χαζογελάει, έχει στρωτό λόγο, το ύφος του είναι ήπιο δεν μπαίνει σε αντιπαραθέσεις με φανατισμό.
Αντιπρόεδρος σημαίνει αντικαταστάτης του Πρωθυπουργού. Τέτοιο θέμα δεν τίθεται για την κυβέρνηση. Η έννοια υποκατάστασης του Τσίπρα είναι αδιανόητη. Άρα αντιπρόεδρος δεν σημαίνει και δελφίνος. Δεν βγαίνουν και οι ηλικίες άλλωστε.
Ο Δραγασάκης θα μπορούσε να είναι υπουργός Οικονομικών τον Ιανουάριο του 2015 και να αποτραπεί η τραγωδία με τον Βαρουφάκη. Αλλά ήταν σε άλλη γραμμή. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο αριστερή. Απλώς λογική.
Αυτό όρισε και την τύχη του. Προήχθη εξαρχής προς τα πάνω σε έναν ρόλο τιμητικό και χωρίς αρμοδιότητες. Κάτι ψιλοσυντονισμούς κάνει και βγαίνει που και που στην τηλεόραση για να πει πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί. Είναι σχεδόν αόρατος αντιπρόεδρος. Τουλάχιστον ο Φλαμπουράρης βρήκε μια δουλειά: μαζεύει σημειώματα για τη λειτουργία του κράτους…
Ο Δραγασάκης είναι της σχολής με τον Τσακαλώτου – Σταθάκη: Πώς θα διαχειριστούμε το κράτος και θα διανείμουμε τον πλούτο. Πώς θα τον παράγουμε δεν τους πολυαπασχολεί
Για τον Δραγασάκη δεν βρέθηκε τίποτε πέρα από το βάρος του τίτλου του. Είναι ένας ρόλος ημιαπασχόλησης. Ασχολείται με τα logistics. Με μια ομάδα νέων επιστημόνων τεκμηριώνει τις κυβερνητικές θέσεις προς ευρωπαϊκή χρήση, κάνει επαφές με τραπεζίτες και επιχειρηματίες, κάνει «μασάζ» σε δύσκολους βουλευτές που δεν συμβιβάζονται με τον «συμβιβασμό» και τη «δεξιά εκτροπή».
Τι να του πουν; Διάολε παραλίγο αρχηγός του κομμουνισμού στην Ελλάδα να ήταν… Θα ήταν ο πιο δυτικότροπος επικεφαλής σε «κόμμα της εργατικής τάξης», από το οποίο έφυγε με τη «ρετσινιά» του «ανανεωτή» και τον έφερε στον Συνασπισμό.
Χωρίς ρόλο πια
Από μια άποψη μένει στο περιθώριο κοινή συναινέσει. Όχι γιατί δεν τον πάει ο Τσίπρας κάθε άλλο. Ίσως είναι και θέμα χαρακτήρα. Για πολλά χρόνια ήταν αυτός που ισορροπούσε την ομάδα Λαφαζάνη. Όταν έφυγαν δεν είχε πια ρόλο. Στο περιβάλλον του πρωθυπουργού και στην πλατεία Συντάγματος, θεωρείται άλλης γενιάς κι άλλης σχολής.
Δεν είναι αλήθεια. Ο Γιάννης Δραγασάκης, είναι της ίδιας σχολής που είναι και οι λοιποί προβεβλημένοι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ – Τσακαλώτος και Σταθάκης: Πώς θα διαχειριστούμε το κράτος και θα διανείμουμε τον πλούτο.
Πώς θα τον παράγουμε δεν τους πολυαπασχολεί. Γι’ αυτό και οι επιδόσεις τους ως τώρα είναι πενιχρές σ’ αυτό το μέτωπο. Περιμένουν να περισσέψουν λεφτά από την ποσοτική χαλάρωση και από τη διευθέτηση του χρέους για να τα ρίξουν στην οικονομία μέσω του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων. Για τον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν σχέδια. Πώς θα προσελκύσουν το ιδιωτικό χρήμα δεν ξέρουν. Παλιότερα δεν ήθελαν κιόλας.
Ο Δραγασάκης είναι ζυμωμένος με αυτή την αντίληψη, καθώς υπήρξε ο πραγματικός λογογράφος του Χαρίλαου Φλωράκη. Κι όμως το βιογραφικό του έχει ενδιαφέρον που δεν βρίσκεις σε παλιό αριστερό: σπούδασε οικονομικά και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό -στο London School of Economic και ως φοιτητής ήταν Γραμματέας του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών Λονδίνου- μιλάει αγγλικά, έχει εργασθεί ως οικονομολόγος – μελετητής και σύμβουλος επιχειρήσεων, δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα και δεν μιλάει σαν παλιός μαρξιστής, αυτός που έπαιζε στα δάκτυλα τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, αφού ήταν υποψήφιος για την ηγεσία του ΚΚΕ.
Κατά κανόνα στην Ελλάδα ο ρόλος των αντιπροέδρων είναι άχαρος. Ακόμη και ο Πάγκαλος τη λάντζα έκανε στον Παπανδρέου με άχρηστα οργανογράμματα. Μόνο ο Βενιζέλος πήγε να του δώσει περιεχόμενο, αλλά το παραξήλωσε. Αντιλαμβανόταν τους τρεις πρωθυπουργούς που «υπηρέτησε» ως κατώτερους, άρα και ως οιονεί βοηθούς του.
Με τον Τσίπρα έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να γίνει αυτό. Ο αντιπρόεδρος του μένει στη σκιά του, αρκείται σε χαμηλές πτήσεις, κάνει κάποιες χαμαλοδουλειές και του φτάνει η ικανοποίηση ότι το προφίλ του είναι πιο φιλικό στα στρώματα που δεν αντέχουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Εμπνέει σεβασμό και εκπέμπει αξιοπρέπεια, ή αλλιώς είναι ο «καλός» της Αριστεράς. Χωρίς να χρειάζεται να το πολυεξηγήσει.