Δημήτρης Αβραμόπουλος:  Tης Ευρώπης φρουρός…

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ / ΜΠΕ

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣΌταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος πήγε στις Βρυξέλλες ως επίτροπος  ήξερε ότι δεν θα έμενε για πολύ. Ο Αλέξης  Τσίπρας τον ήθελε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με την υστεροβουλία ότι  θα αδειάσει η θέση και ο ίδιος θα  φυτέψει  κάποιον  ‘αριστερό’  στο κολλέγιο των επιτρόπων –με ό,τι θα σήμαινε αυτό εκείνη την περίοδο. Το  επιχείρημά του ήταν αυτονόητο: κανείς δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος στο προεδρικό Μέγαρο από τον αριστοτέχνη στις δημόσιες σχέσεις πρώην υπουργό και πρώην δήμαρχο. Και η  αλήθεια είναι ότι και ο ίδιος προτιμούσε την ηλιόλουστη Αθήνα από μια πόλη στην οποία ο ουρανός  είναι μονίμως 150 μέτρα πάνω από το κεφάλι σου.

Πέρασε άνετα, και από τους πρώτους, τις ακροάσεις του Ευρωκοινοβουλίου και  πήρε ένα από τα πιο ισχυρά χαρτοφυλάκια της Επιτροπής Γιούνκερ.  Ένας άλλος στη θέση του θα  σκεφτόταν ότι μπορεί να αρχίσει μια  νέα καριέρα στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Για τον Αβραμόπουλο το «νόστιμον ήμαρ» προέκυψε σχεδόν αμέσως μετά την ορκωμοσία του. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο στην Αθήνα με αποτέλεσμα να μην δώσει ιδιαίτερη σημασία  στην εγκατάστασή του και τη συγκρότηση του γραφείου του. Για όποιον ξέρει τον εκλεκτικό τρόπο του, η εικόνα του χώρου στον οποίο εγκαταστάθηκε  έμοιαζε με … υποβολή παραίτησης.  Δικαίως: πρόεδρος είναι πιο λαμπερό από επίτροπος.

Πίσω από όλα αυτά βέβαια  έτρεχε κι ένα άλλο σενάριο σαν τα κρυφά προγράμματα των υπολογιστών: το ενδεχόμενο του επικεφαλής μιας οικουμενικής κυβέρνησης. Το θέμα του επικεφαλής της ΝΔ δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα. Άλλωστε αν είχε έναν λόγο να ζητήσει από τον Σαμαρά  -ο οποίος του οφείλει την εκλογή του το 2009-  την θέση του επιτρόπου ήταν ακριβώς γιατί  δεν ήθελε να μείνει στην αντιπολίτευση.

Τι έγινε με την Προεδρία

Η υπόθεση της προεδρίας χάλασε όταν ο Γιούνκερ ενημέρωσε τον Αλέξη Τσίπρα ότι ‘ το χαρτοφυλάκιο του Δημήτρη’  πρέπει να πάει σε κάποιον από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και συνεπώς  όποιον και αν του στείλει δεν θα  μπορέσει να του δώσει τίποτε σημαντικό. Χώρια που του δημιουργεί και πρόβλημα η ανάγκη να κάνει πρόωρες αλλαγές. Ο Πρωθυπουργός έπιασε τον κίνδυνο να φανεί ότι πήρε τον κατιμά από το σούπερ χαρτοφυλάκιο του Αβραμόπουλου και τον έριξε υπέρ του Προκόπη Παυλόπουλου.

Κάποιος άλλος μπορεί να έβγαινε στα κεραμίδια. Θα έπρεπε να συνεχίσει σ’ ένα δρόμο για τον οποίο, ευλόγως, δεν είχε δημιουργήσει επαρκείς προϋποθέσεις. Ο Αβραμόπουλος δεν μίλησε. Απλώς  ξαναδιόρισε τον εαυτό του επίτροπο -πραγματικά αυτή τη φορά- αποφασισμένος να συνεχίσει όπως ξέρει:  στηριζόμενος στις δυνάμεις  που τον ανέδειξαν. Το ‘καμπινέ’  δεν είχε να παίξει και μεγάλο ρόλο σ’ αυτό. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να ανεβάζει στροφές.

Η προσφυγική κρίση

Η προσφυγική κρίση ήταν η μεγάλη συνάντηση του με την ευρωπαϊκή Ιστορία. Αυτή τη στιγμή ο Έλληνας επίτροπος  διαμορφώνει την  εμπροσθοφυλακή αντιμετώπισης ενός προβλήματος απέναντι στο οποίο βρίσκεται για πρώτη φορά η Ευρώπη. Πρέπει να το διαχειριστεί για λογαριασμό όλων των χωρών –οι επίτροποι δεν εκπροσωπούν τη χώρα τους αλλά την Κομισιόν- και ταυτόχρονα να μην επιτρέψει σε κανέναν να αδικήσει τη χώρα προέλευσής του.

Με άλλα λόγια το πρόβλημα δεν είναι μόνο δύσκολο και σχεδόν ανυπέρβατο. Απαιτεί και λεπτούς διπλωματικός χειρισμούς.  Ό,τι πρέπει για κάποιον με προϋπηρεσία στο υπουργείο Εξωτερικών.  Άλλωστε και ως υπουργός και ως δήμαρχος με τη διπλωματία μπροστά προχώρησε. Αυτή τη στιγμή ο Γιούνκερ δεν θα μπορούσε να έχει κανέναν καλύτερο σ’ αυτό το επίπεδο. Ο  Έλληνας επίτροπος με τον Ολλανδό αντιπρόεδρο Τίμερμανς και την Ιταλίδα ‘υπουργό Εξωτερικών’ Μογκερίνι, συγκροτούν ένα πολύ αξιόπιστο τρίγωνο διαχείρισης  ενός προβλήματος που αφορά ταυτόχρονα και την κοινωνική κατάσταση της Ευρώπης και την εξωτερική της ασφάλεια.

Το τελευταίο  αναδεικνύει την προστιθέμενη αξία που δίνει στην Ελλάδα η καταγωγή του επιτρόπου Μετανάστευσης. Τα ελληνικά σύνορα είναι σύνορα της Ευρώπης και τούμπαλιν. Παρά την αρχική κυβερνητική αφασία στα θέματα του αφορούν την  φύλαξη των συνόρων, τη προσφυγική πολιτική και εκ παραλλήλου την  αποτελεσματικότητα της Συνθήκης Σέγκεν βρήκε τρόπο να ανοίξει τα μάτια των αρμοδίων στην Ελλάδα. Και ταυτόχρονα να κρατήσει τις ισορροπίες στο Μπερλεμόντ και στις συναντήσεις με τις  ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που καίγονται μ’ αυτό το θέμα.

Με άλλα λόγια ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ξεκίνησε χαλαρά τη θητεία του σ’ ένα μεγάλο χαρτοφυλάκιο που εξελίσσεται το χαρτοφυλάκιο της πενταετίας και αυτός  ο ‘φρουρός της Ευρώπης’ που διασχίζει οριζοντίως και καθέτως την ευρωπαϊκή επικράτεια. Οι χαλαροί ρυθμοί των πρώτων μηνών αντικαταστάθηκαν από  γκάζια -πάντα με το δικό του στυλ.  Χωρίς να παραβιάσει τις αρχικές διαβεβαιώσεις του στο  Ευρωκοινοβούλιο ότι ‘δεν θα κάνουμε την Ευρώπη φρούριο’, βρίσκει τρόπο να  φέρνει την Κομισιόν ένα βήμα μπροστά  στις κρίσιμες στιγμές των ενδο-ευρωπαϊκών διαβουλεύσεων. Πολιτευόμενος  σαν αυτός που είναι και τίποτε άλλο.

Συμπέρασμα:  Ένα μείγμα τύχης και ατυχίας σε ό,τι αφορά τα μέτωπα του χαρτοφυλακίου του, πλέον, του δίνουν την ευκαιρία να  αναδειχθεί σε MVP  της επιτροπής Γιούνκερ. Και του πάει..