Του Ιωάννη Δαμίγου
Όταν τα πλήθη, ευκαιριακά και παρορμητικά, τα αποδεδειγμένα ως ανεύθυνα που η αστάθεια πολιτικής άποψης θυμίζει περιφερόμενο μπουλούκι, που άγεται και φέρεται από φερέφωνα ταγούς, διαφωνώ. Στον λαϊκισμό της εκμετάλλευσης του συναισθήματος, στην καπηλεία των εκπτώσεων του “ναι μεν αλλά”, των ευκολόπιστων δικαιολογιών, διαφωνώ.
Με τους “κωφάλαλους” και θρασύδειλους εργαζόμενους, που “χαλαρώνουν” τις υπόλοιπες ελάχιστες μετά την φτηνή εργασία ώρες, εμπρός στην τηλεόραση, μεταξύ σειρών της σειράς, υβριστικών διαφημίσεων, προσβλητικών σχολίων και παρουσίασης προκλητικής παραπληροφόρησης ειδήσεων, διαφωνώ. Σε ανεχτικούς, υποταγμένους στην σπατάλη συνήθειας της καθημερινότητας, διαφωνώ. Με την περιστασιακή παρουσία Δευτέρες, Τετάρτες απόγευμα και Σαββατοκύριακα στους δρόμους και αυτή ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, διαφωνώ. Όταν όλο τον υπόλοιπο καιρό, συμπεριφέρεται κανείς και αντιδρά, βοηθώντας έμπρακτα και εκούσια το σύστημα, που κατόπιν, παραδόξως και ανεπίκαιρα διαμαρτύρεται, διαφωνώ. Με τον λαϊκισμό ως διαφυγή, με την μάστιγα του καλαμπουριού και τις φτηνής πλακίτσας, της αντιγραφής τσιτάτων, σοφών ρήσεων και ποιημάτων κατάχρησης άνευ ουσιαστικής γνώσης, διαφωνώ. Με την επιπόλαιη εξιδανίκευση και “ακολουθία”, δημοσίων προσώπων, αοιδών, αθλητών και λογής ταλέντων, χωρίς τον υποτυπώδη προβληματισμό, που ενεδρεύει μοιραία η απογοήτευση, διαφωνώ. Με τους σωρό ποιητάδες και ποιήτριες, μονότονης πάλης και επιτηδευμένου βιασμού ξεβράκωτων λέξεων, διαφωνώ. Με το “φίλτρο” στη ζωή, με το τονισμένο μακιγιάζ, με την ανά χείρας πόζα του κινητού, με τις αισθησιακές δήθεν φωτογραφίες αναρτήσεων αγοραίου πορνό, διαφωνώ.
Με τους αθρόους, δημόσια υπερασπιστές, εξόφθαλμων λαθών, με την υπερβολή επαίνων, με φράσεις και εκφράσεις που προκαλούν το συναίσθημα, με σκοπούμενα και συνεχή ερεθίσματα οίκτου, διαφωνώ.
Με τον ανελεύθερο, που παλεύει για την ελευθερία άλλου ως ανίκανος, διαφωνώ.
Μα περισσότερο όλων, διαφωνώ με την φιλοσοφία της “παιδείας” που αποκτάται με μόνο στόχο και σκοπό την άνεση επιβίωσης. Η αρχή της διαστρέβλωσης, της γνώσης του ανθρώπου για τον άνθρωπο.
Τέλος με τι συμφωνώ. Με όλα τα θετικά, που εκμαιεύονται από αυτές τις δυο τελευταίες προτάσεις.