Του Τάκη Ψαρίδη
Είμαι εδώ! Όχι δεν είναι η φωνή του Μακάριου της Κύπρου που είναι κυνηγημένος από τους πραξικοπηματίες που υποκινούσε η ελληνική χούντα.. Ούτε είναι η φωνή του Μιτζικώστα..
Είναι η φωνή του «Στέφανου της Ελλάδας» που είναι κυνηγημένος από τους «πραξικοπηματίες», τους «κουκουλοφόρους» και «υπονομευτές» του Σύριζα στους οποίους θέλει σώνει και καλά να γίνει πρόεδρος(!).
Το «είμαι εδώ» δεν είναι ο τίτλος μιας κωμωδίας, μιας σάτιρας, μιας σουρεαλιστικής ταινίας του Μπουνουέλ. Είναι μια βαθιά και «αδιαμεσολάβητη» σχέση ενός «Μεσσία» με τους «πιστούς» του, που περιμένουν με αγωνία να ακούσουν ότι «είναι εδώ». Ότι είναι στην Άρτα, στις Σπέτσες, στην Αθήνα, είναι παντού και πανταχού παρών, «είναι κοντά τους», τους «αγαπά» και «δεν θα τους προδώσει ποτέ»..
Βεβαίως, αυτός ο τραγέλαφος δεν θα υπήρχε, τουλάχιστον σε τέτοιες διαστάσεις, αν κάποιοι δεν τον στήριζαν εξ αρχής και αν κάποιοι δεν σιωπούσαν. Αν κάποιοι δεν επικαλούνταν την ενότητα την δολερή «που καθενός χαμογελάει πάρτο λέγοντας και εσύ»..
Αν κάποιοι δεν παρότρυναν τα μέλη και στελέχη, να μην μαλώνουν μεταξύ τους, να είναι μονιασμένοι και αγαπημένοι, να παίρνουν ζακέτα και να μην «υπονομεύουν» τον «Εκλεκτό» της κολυμπήθρας. Να τον άφηναν ήσυχο στο μεγαλείο του να κάνει ό,τι θέλει, να τα αλλάξει όλα, να γίνει πρωθυπουργός και να σώσει την χώρα και τον πλανήτη..
Επίσης, δεν θα υπήρχε, αν κάποιοι σοβαροί δημοσιογράφοι και πολιτικοί αναλυτές, δεν έκαναν το μεγάλο λάθος να προσδώσουν πολιτικά χαρακτηριστικά στο «φαινόμενο» αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο. Γιατί, με το μόνο που δεν έχει καμία απολύτως σχέση αυτό το «φαινόμενο» είναι η πολιτική, ανεξαρτήτως αν επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις, απαξιώνει την πολιτική και την ταλαίπωρη αριστερά..
Και αν κάποιοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει να το κοιτάξουν αυτό, καθώς το έχουν καταλάβει οι πάντες πλην των ιδίων…
