Του Γ. Λακόπουλου
Στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι. Ειδικά για κάποια που ξέρει να πουλάει τον εαυτό της επικοινωνιακά, με φουσκωμένο βιογραφικό υπερτιμημένης σταδιοδρομίας.
Η Άννα Διαμαντοπούλου πήρε πολλά από την πολιτική. Αλλά θέλει πάντα περισσότερα.
Της αποδίδουν προσπάθειες να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, αρχηγός δικού της κόμματος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεύτερη φορά επίτροπος, υπουργός του Μητσοτάκης, τραπεζίτισα, γραμματέας στον ΟΟΣΑ.
Όταν σε έχει κάνει ο Μένιος και η Μαργαρίτα νομάρχη στα 25 σου, γίνεσαι “κυβερνάνθρωπος” και θέλεις να έχει κάποιους υπό διοίκηση.
Τελικά έγινε συνταξιούχος της Κομισιόν. Πήρε μια θέση από αυτές η κοινοτική γραφειοκρατία δίνει αβέρτα σε πρώην Γενικούς Διευθυντές κυρίως.
Οι πρώην επίτροποι παίρνουν κάτι καλύτερο. Π.χ. η Βάσω Παπανδρέου, η Μαρία Δαμανάκη και τελευταία ο Χρήστος Στυλανίδης, που είχε οριστεί συντονιστής στον διαθρησκευτικό διάλογο.
Αυτοί οι ρόλοι τους προσφέρονται μόλις φεύγουν από την Επιτροπή- και δεν επιτρέπεται για ένα διάστημα να κάνουν συναφείς δουλειές.
Η κυρία δεκαεφτά χρόνια από τότε ήταν επίτροπος ορίσθηκε επικεφαλής μιας τεχνικής ομάδας που σύστησε ο Λουξεμβούργιος επίτροπος Νικολά Σμιτ για τον συμβουλεύει. Ένδεκα καθηγητές και η ίδια ως συντονίστρια.
Η θέση μπορεί να είναι “κατώτερη” για πρώην επίτροπο, αλλά δεν είχε και καμία καλύτερη προσφορά. Οι τελευταίες ελπίδες εξέπνευσαν στον τελευταίο ανασχηματισμό Μητσοτάκη.
Από εδώ και πέρα όμως είναι να της βγάζει κανείς το καπέλο: στα καθ’ ημάς το έκανε μέγα θέμα.
Παλιά μας τέχνη κόσκινο. Το είδαμε και στην άνευ ενδιαφέροντος υποψηφιότητα για την χαμένη υπόθεση του ΟΟΣΑ που της έδωσε ο Μητσοτάκης.
Διεθνώς δεν την πρόσεξε κανείς, δεν είχε άλλωστε το προφίλ. Αλλά στα ημέτερα ΜΜΕ εμφανίσθηκε ότι βγήκε τρίτη… παγκοσμίως! Σαν να υπήρχε πρωτάθλημα με γύρους και “final for”.
Στο περιθώριο της πολιτικής από το 2012 -όταν την απέβαλαν από τη Βουλή οι ψηφοφόροι της Α’ Αθήνας προτιμώντας τον Σκανδαλίδη- έκανε πολλές απόπειρες να επιστρέψει στην κεντρική σκηνή ντυμένη πρόεδρος ενός “Δικτύου” που ίδρυσε για να κάνει δημόσιες σχέσεις.
Με τα πολλά της απέδωσε κάτι. Ο βαρύγδουπος τίτλος “Υψηλού Επιπέδου Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το μέλλον του κοινωνικού κράτους, της κοινωνικής προστασίας και της εργασίας” είναι πιασάρικος στα Βαλκάνια.
Μόνο που το κοινωνικό κράτος ειδικά μετά τον COVID-δεν είναι υπόθεση “επιτροπών”, αλλά της πολιτικής και των εν ενεργεία πολιτικών. Ανάλογα με την ιδεολογία τους.
Δεν θα προέλθει ούτε ως κοινοτική “οδηγία”, ούτε ως άσκηση αποβληθέντων από τα εθνικά κοινοβούλια.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι πως κατάφερε η Άννα τα “τρουπώσει”, αλλά αν είναι κατάλληλη. Έστω και σ’ αυτόν τον “τεχνικό” ρόλο τον οποίο στην Ελλάδα ήδη έχει κάνει βούκινο ως “αναγνώρισή” της.
Η κοινωνική Ευρώπη κτίζεται με θεσμούς και αυτό είναι πολιτική επιλογή. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάποιοι την κάνουν και κάποιοι την απορρίπτουν.
Στους δεύτερους ανήκει ο ημέτερος Μητσοτάκης και η νομοθεσία του επί δυο χρόνια είναι αψευδής.
Η Διαμαντοπούλου -ικανότατη στους ελιγμούς- αρπάχθηκε από την αδράνεια του ΙΣΤΑΜΕ για να συμπράξει με το “θινκ τανκ” των Ευρωσοσιαλιστών, το SEPS.
Έξω με τους σοσιαλιστές, αλλά στην Ελλάδα συντονίζεται με τους εκθεμελιωτές του κοινωνικού κράτους.
Ο “μεταρρυθμιστικός” οίστρος της- κατάλοιπο από την εποχή του αείμνηστου σημιτικού “εκσυγχρονισμού”- δεν συνάδει με τις εγχώριες επιλογές της, ούτε με τη διατυπωθείσα θέση της ότι δεν υπάρχει πια διαχωρισμός Δεξιά-Αριστερά και άλλες κολοκυθοκορφάδες. Χωρίς αυτόν το διαχωρισμό δεν υπάρχει και κοινωνικό κράτος.
Πέρασε καιρός από τότε που ανήκε σε σοσιαλιστικό κόμμα, το οποίο υπερασπίζονταν την κοινωνική ευρωπαϊκή πολιτική -στην διαμόρφωση της οποίας συνέβαλε δια της Βάσως Παπανδρέου, επί Ντελόρ.
Από την ώρα που η ίδια διολίσθησε στον Νεομητσοτακισμό για ποιο κοινωνικό κράτος θα μιλάει;
Ο πολιτικός που λατρεύει πλέον μετά από τρεις αρχηγούς στο ΠΑΣΟΚ – κάποια στιγμή εξομολογήθηκε και ότι επί Ανδρέα Παπανδρέου και Σημίτη, θαύμαζε κρυφά και τον …πατέρα του- διαλύει τα συστήματα κοινωνικής προστασίας: πρόνοια, ασφάλιση, υγεία -αλλά και δωρεάν παιδεία.
Θα αποκηρύξει τον νεοφιλεύθερο Μητσοτάκη τώρα που δουλεύει για σοσιαλιστή επίτροπο, για να δείξει ότι “έξω πάει καλά”- ανάμεσα σε φύκια και μεταξωτές κορδέλες;