Του Ιωάννη Δαμίγου
Φως, ενέργεια, φύση, ζωή. Τόσες μουσικές, διαφορετικές, υπέροχες μουσικές, αμίμητες της φύσης. Οι ξεχασμένες αρχέγονες φθόγγων νότες, βαλμένες σε πεντάγραμμο ανεπιτήδευτα, μα σοφά με την απλότητα της αρμονίας, αναρχική τάξη γαλήνης.
Γνωστές, μα πάντα άλλες νότες του αέρα, του πότε σαν ελαφρύ χάιδεμα, του πότε σαν ξαφνικό ξύπνημα αισθήσεων και του φορές άτακτου με ριπές ψύχους. Κάτι σαν έναρξη ορχηστρικού κομματιού, που συνεχίζει εκπλήσσοντας με τα μπάσα των βροντών και χτυπώντας τα πιατίνια στο φευγαλέο της αστραπής, για να στροβιλιστείς στο αυθαίρετο πέσιμο της βροχής, κρατώντας το ίσο στον ήχο της πτώσης, που τεχνίτης απαράμιλλος, ίδιες ψιθυριστές κορώνες φτιάχνει στο έδαφος, Πιο κει άλλο τραγούδι, άλλος σκοπός, με νότες κελαριστές του ποταμού, που κατεβαίνουν το βουνό με ορμή, αγωνιώντας για την αιώνια συνουσία της ένωσης, με τον αεικίνητο ήχο της κινούμενης των κυμάτων θάλασσας. Το θείο βαλς του αφρού, που πιτσιλά το φτερό του γλάρου, της ηρεμίας του χασίματος, σε ύψος και βάθος, το φως να παλεύει με τις αποχρώσεις, στο όμορφο κοράλλι, στην λευκή άμμο και στον σκαμμένο αιώνιο βράχο, το φυσικό κόντρα μπάσο, στο βάθος της υπόγειας σπηλιάς. Μα να κι άλλο μουσικό κομμάτι, ο βρυχηθμός ηφαιστείου, της κόκκινης λάβας που εκτινάσσεται από το κέντρο της γης, τύμπανα και γκρανκάσα όμοια, πυρακτωμένου μαέστρου, με φλογισμένες μπαγκέτες. Σε ρυθμό των ντραμς, άλλοτε φίλος και άλλοτε εχθρός η φωτιά, διεκδικεί το δικό της μουσικό κομμάτι στην συναυλία της φύσης. Η εν συναίσθηση όλων αυτών των μουσικών, οδηγεί στην ύπαρξη, αποδοχή και ασπασμό της μιας δημοκρατίας της ζωής, τόσο στενά και άρρηκτα δεμένης με την ύπαρξή μας, όσο το φως, ο αέρας, η φωτιά και το νερό, σε αγαστή συνύπαρξη ισορροπίας.
Όταν σ’ αυτές τις θεσπέσιες μελωδίες, επεμβαίνει ο ατάλαντος παράφωνου εγώ και ελλειμματικός ευαισθησίας του κάλλους άνθρωπος, όπου αδυνατεί να δεχτεί την καλλιτεχνία φύσης, με τους εγωιστικούς και ιδιοτελείς θορύβους του, διαβάλλει την δημοκρατία της, ξεστρατίζει της ορθής πορείας, προβάλλοντας το δικό του εριστικό αφήγημα του πρόσκαιρου περάσματος. Η φύση είναι δημοκρατία και δημοκρατία είναι η φύση. Ο ασπασμός της αποτελεί την πεμπτουσία της ζωής.
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό προέκυψε μετά από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον ερμηνευτή Γιώργο Μεράντζα.