Η πολιτική της πετρελαιοκηλίδας και η πετρελαιοκηλίδα της πολιτικής

Του Γ. Λακόπουλου

Ότι ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας  λείπει ταξίδι για δουλειές, δεν δικαιολογεί ότι στην υποθεση της ρύπανσης του Σαρωνικού δεν προσέφυγε  ακόμη στην  περίφημη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου: «Πάρε τα μολύβια σου και  φύγε τώρα». Αλλιώς ο Πάνος Κουρουμπλής θα είχε χάσει ήδη τη θέση του στο οβάλ τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου.

Η οικολογική ζημιά  είναι τόσο μεγάλη για πολλούς λόγους -αλλά κυρίως γιατί το αρμόδιο υπουργείο άργησε πολύ να πάρει είδηση το συμβάν, περισσότερο να το αξιολογήσει και πολύ περισσότερο να δράσει. Αυτό είναι που κάνει την πολιτική  ζημιά στη κυβέρνηση.

Μόνο όποιος δεν έχει μάτια δεν βλέπει ότι δεν είναι σύμπτωση ότι προστίθεται στη ζημιά που έπαθε ο Πρωθυπουργός τη στιγμή που ανέβαινε προς την κορυφή και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έβλεπε τη σκόνη του, επειδή κανείς από τους υπουργούς του δεν του εισηγήθηκε να καθαρίσει το θέμα της Eldorado, στη συνέντευξή Τύπου της Θεσσαλονίκης και να αφήσει παγωτό εκείνους που το δρομολογούσαν για την επομένη ως αντιπερισπασμό.

Το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Η επικοινωνιακή πατάτα με τη Χαλκιδική, που εξελίχθηκε σε δώρο για την απελπισμένη αντιπολίτευση, δεν έπεσε στο κεφάλι κανενός.  Ότι δεν πέφτει ούτε η πετρελαιοκηλίδα του Σαρωνικού είναι κάτι που ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει το εξετάσει.

Όσο η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός, όπως έλεγε πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου, άλλο τόσο δεν είναι και υπόθεση  παρέας, φίλων και κοινωνικών σχέσεων του επικεφαλης του Υπουργικού Συμβουλίου με τους υπουργούς του. Το εύρος της βλάβης δείχνει αντικειμενική ευθύνη του αρμοδίου υπουργού. Η δουλειά του Πρωθυπουργού είναι να την αποδώσει- αν δεν θέλει να την εισπράξει ο ίδιος.

Αλλά αν η πετρελαιοκηλίδα κατάπιε την πολιτική της κυβέρνησης την ώρα που άρχισε να δείχνει την προοπτική της, η πολιτική της πετρελαιοκηλίδας που επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης- καπάκι στην συνηγορία προς τους χρυσοθήρες Καναδούς- αποκαλύπτει την αδυναμία του να εντοπίσει τους πραγματικούς υπεύθυνους.

Αυτό ισούται με αδυναμία να αντιπαρατεθεί με την κυβέρνηση στα μαρμαρένια αλώνια της πραγματικής πολιτικής και παίζει μπάλα στους παράδρομους: πυρκαγιές, σημαιοφόροι στα δημοτικά σχολεία, νουβέλες του Βαρουφάκη και τώρα η ασυνειδησία  που  περιβάλει την υπόθεση με το γκαζάδικο που ρύπανε τη θάλασσα.

Ότι η κυβέρνηση καθυστέρησε να επέμβει, ή έστω έπεσε θύμα της καθυστέρησης του κρατικού μηχανισμού, δεν συνιστά επαρκή λόγο να παίξει τα ρέστα του στην πετρελαιοκηλίδα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λίγα 24ωρα αφότου ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη για τη επίσημη αντιπολιτευτική παράσταση. Έφερε έτσι στο κεντρο της επικαιρότητας ένα θέμα που δεν τιμά την κυβέρνηση, αλλά δεν την καίει κιόλας -αντί να εστιάζει στην οικονομία και τη πορεία της χώρας.

Αυτό που έγινε το Σαρωνικό μοιάζει με την τρομακτική υπόθεση του «Σάμινα» που κόντυνε τον Παπουτσή-  όταν δεν παραιτήθηκε με 80 ανθρώπους στο βυθό της Πάρου- αλλά δεν ήταν αυτό που αποδόμησε την κυβέρνηση Σημίτη  το 2000, λίγους μήνες μετά τη εκλογική της επικράτηση. Και πάντως ο Καραμανλής δεν το είχε χειριστεί εκ μέρους της ΝΔ τότε, με την αδεξιότητα που έδειξε  ο Κυριάκος σπεύδοντας να υποβάλει επί τόπου «αμείλικτα»  ερωτήματα -που είχαν ήδη υποβάλει ο Κικίλιας και οι παραλήπτες  των non papers  της Πειραιώς.

Χωρίς αμφιβολία η κυβέρνηση βαρύνεται με την αδράνεια που έδειξε ο κρατικός μηχανισμός σε μια ζημιά που είχε ήδη συμβεί και απλώς θα μπορούσε να έχει περιοριστεί με έγκαιρη επέμβαση.

Αλλά η σπουδή που έδειξε η ΝΔ -κι από κοντά και  η Φώφη- να εστιάσει ηχηρά στις κυβερνητικές ευθύνες, τράβηξε την προσοχή μακριά από τους πραγματικούς υπευθύνους  της  καταστροφής, που  βρίσκονται στους κόλπους του εγχωρίου εφοπλισμού – προς το οποίον η αντιπολίτευση επιφυλάσσει διαρκώς πράξεις συνηγορίας. Το προβληματικό σκάφος έπαιρνε άδειες καταλληλόλητας και πριν τη σημερινή κυβέρνηση.

Αν η κυβέρνηση βαρύνεται με την πολιτική της στην πετρελαιοκηλίδα, η πολιτική της αντιπολίτευσης είχε μορφή πετρελαιοκηλίδας.