Του Ιωάννη Δαμίγου
Άπιστος και καχύποπτος πάντα, σκεπτικός και προβληματισμένος απέναντι στο πολύπλοκο και πολυδύναμο σύστημα παγίδευσης, αντιμετωπίζω ή προσπαθώ τουλάχιστον, τις προκλήσεις του.
Παρά τα χρόνια που με χωρίζουν από την νεολαία, γιατί τα προβλήματα ήταν και παραμένουν περιέργως τα ίδια από τα δικά μου εφηβικά χρόνια, διατηρώ επαφή με τα ενδιαφέροντά της και ιδιαίτερα με τα ακούσματά της και τον τρόπο έκφρασής των, σήμερα.
Ακούω από καιρό τα θυμωμένα με κάθε δικαίωμα παιδιά να ραπάρουν, με αξιόλογα και εύστοχα στιχάκια διαμαρτυρίας και άρνησης, να κοντράρουν επιτήδεια με το κατεστημένο και αλίμονο, όπου το βρίσκω τόσο ενδιαφέρον και ζωντανό. Η αντίδρασή των άλλωστε, δεν έλειψε ποτέ από το προσκήνιο των γενεών κατά καιρούς, που όμως στο τέλος πέρα από μικρές και πρόσκαιρες νίκες, δεν κατάφερε να αλλάξει πρακτικά και με το πέρας προς την ενηλικίωση της προσαρμογής, πράγματα. Έμειναν οι γενιές, με τις αναμνήσεις και τα λάθη των. να τις στοιχειώνουν ενοχικά.
Σήμερα, φτάσαμε στο “φαινόμενο” να γεμίζει ασφυκτικά το στάδιο των 60.000 θέσεων, ένας έξυπνος και μεθοδικά εκπαιδευμένος Λεξ ράπερ, χωρίς διαφήμιση (;), με πιστούς ακόλουθους και οπαδούς των ακουσμάτων του. Χωρίς διαφήμιση, μα με την έξυπνη και χαμηλών τόνων ενημέρωση, μια και οι νέοι ενημερώνονται νωρίτερα, για να υπάρξει το απαραίτητο sold out, μέσα από τις πλατφόρμες των κινητών των. Δηλαδή, η πλήρης εκμετάλλευση των εργαλείων του κατεστημένου, σε πάγιες εφαρμογές του, χώρου, οργάνωσης και τάξης, ακόμα και εμβόλιμη παρουσία της κλασικής και εξαιρετικής αοιδού Αλεξίου (έχοντας αποσυρθεί), που όμως η ίδια και αν το εκπροσωπεί επάξια, ακούσια έστω, προσδίδοντας κύρος και αναγνώριση στον ράπερ. Με το αξιοπρόσεκτο και χωρίς να γίνεται (περιέργως) ανάλυση, του συνονθυλεύματος διαφορετικών συλλογικοτήτων ταυτότητας, από “αναρχικούς”, σε ομοιωματικά γιατί χρήζει ανάλυσης που δεν είναι του παρόντος, έως “αριστερούς”. Μια περίεργη πολυσυλλεκτικότητα, που ίσως περιέχει και βαθύτερα νοήματα ή σκοπούς. Αν προσθέσω και το ανάλογο σχόλιο που αλίευσα: “Με έναν τρόπο που δημιουργεί απαιτήσεις από αυτόν, αλλά ταυτόχρονα έναν τρόπο που ξέρουμε ότι κανείς άλλος δε μπορεί να το κάνει”, μοιραία οδηγούμαι σε άλλα συμπεράσματα σκοπιμότητας. Η έντονη αίσθηση του απολιτίκ, που αγκαλιάζει αυτό το εγχείρημα, ένα ακόμα αιωρούμενο ερωτηματικό , αν όχι επίκαιρο επίτευγμα του κατεστημένου. (Εδώ να παραδεχτώ ίσως και τον δικό μου ακούσιο τρόπο σκέψης, αυτόν του κατεστημένου και της προκατάληψης μπορεί, γιατί δεν αποτελώ εξαίρεση δικαίως, όσο και αν το επιθυμώ ή το επιδιώκω).
Κοντολογίς, στέκομαι με επιφυλακτικότητα απέναντι σε αυτήν την μαζική και απόλυτη υπερτίμηση, φοβούμαι, των κινήτρων και στόχων μιας τέτοιας αποδοχής ενός επιτυχημένου ράπερ, που άδει υπέρ των καταδικασμένων ήδη από το σύστημα σε αποτυχία νέων, χωρίς να γνωρίζω το παραμικρό για την προσωπικότητά του και τις σκέψεις του. Μένω προς το παρόν, με την αναμφίβολα έξυπνη και επιτυχή επιχειρηματικότητά του, στις show business.