Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η διαδρομή του ΠΑΣΟΚ μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη, έχει μια θλιβερή πλευρά: τις «τιμές» που του αποδίδουν στις ιδρυτικές επετείους του όσοι το αξιοποίησαν για να κάνουν πολιτική καριέρα: από μέλη της οικογένειας του ιδρυτή μέχρι φανατικούς εχθρούς του που έγιναν οπαδοί του.
Αντίστοιχο σκηνικό στήνει στο Ζάππειο ο Νίκος Ανδρουλάκης -ανήμερα της συμπλήρωσης 50 χρόνων από τη «Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη», που άλλαξε τη ροή της ιστορίας στη χώρα.
Ο απερχόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ -που συχνά εμφανίζεται ως …φυσικός διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου- επιχειρώντας να επωφεληθεί εν όψει των αρχαιρεσιών, που τον απειλούν με εκπαραθύρωση, απονέμει δάφνες συνεχιστών σε πρόσωπα που είτε δεν μετείχαν στην ιδρυτική πράξη του 1974, είτε το οδήγησαν στην καταστροφή -μαζί με τη χώρα.
Για την ακρίβεια: ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα μιλήσουν, ως πρώην πρόεδροι, σ’ αυτή την εκδήλωση ιστορικής καπηλείας.
Αν ο Ανδρουλάκης είχε μελετήσει στοιχειωδώς την ιστορία του ΠΑΣΟΚ και σεβόταν τη μνήμη του ιδρυτή, δεν θα τους καλούσε ποτέ ως επετειακούς ομιλητές.
Ο Γιώργος Παπανδρέου
Όλοι ξέρουν ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είχε καλή σχέση με το γιο του ως πολιτικό- οι προσωπικές σχέσεις τους δεν ενδιαφέρουν. Ούτε ο γιος είχε καλές σχέσεις με τον πολιτικό Ανδρέα Παπανδρέου και δεν ακολούθησε σε τίποτε την πολιτική κληροδοσία του.
Παραβιάζοντας πολιτικές, ηθικές και ιδεολογικές παρακαταθήκες ως πρόεδρος ενσωμάτωσε υβριστές του Ανδρέα Παπανδρέου και ως Πρωθυπουργός οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ και σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Όταν έφτασε στον προσωπικό εξευτελισμό, να χάσει την πρωθυπουργία χωρίς το ΠΑΣΟΚ να χάσει την πλειοψηφία Βουλή, διέπραξε το έσχατο ανοσιούργημα: διέσπασε το κόμμα του πατέρα του, που τον έκανε πρόεδρο και Πρωθυπουργό.
Οι ψηφοφόροι τον απέβαλαν ταπεινωτικά από τη Βουλή, στην οποία βρίσκεται πλέον ως διορισμένος. Σε τι λοιπόν είναι άξιος τιμής σήμερα;
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος
Ακόμη πιο επιτακτικό είναι το ερώτημα στην περίπτωση Βενιζέλου. Όταν η γενιά του βρέθηκε στην πρωτοπορία της Μεταπολίτευσης, αυτός συγχρωτίζονταν με, αξιοπρεπείς μεν αλλά , συντηρητικούς πολιτικούς του κατεστημένου. Με το σύνθημα: «Κάθε ψήφος στον Ανδρέα είναι σφαίρα στη καρδιά της Δημοκρατίας».
Το 1976 αποβλήθηκε από συνεδρίαση της ΕΦΕΕ -με πρόεδρο τον Στέφανο Τζουμάκα- γιατί αποκάλεσε τον Παπανδρέου «πράκτορα της ΣΙΑ».
Ανακάλυψε το ΠΑΣΟΚ δεκαπέντε χρόνια μετά την ίδρυση του- συνδράμοντας τον Άκη Τσοχατζόπουλο στη σύνταξη του εκλογικού νόμου. Και στο «βρόμικο 89» αξιοποίησε τη ρητορική του δεινότητα ως εκ των υπερασπιστών του Ανδρέα Παπανδρέου και εγκαταστάθηκε στο στελεχιακό ρετιρέ.
Αλλά όταν το 2012 έγινε, χωρίς αντίπαλο, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ηγήθηκε της επιχείρησης εξαφάνισης του με τη διαβόητη …«Ελιά». Η σύμπραξή του με τον Σαμαρά ακύρωσε ιστορικά το Κίνημα, όπως έκριναν οι οπαδοί του, με το 4,6% που πήρε το 2015 -και παραιτήθηκε.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης
Ο Ανδρουλάκης, που αρνήθηκε να τον βάλει στη Βουλή -προκρίνοντας αντ’ αυτού στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, έναν άγνωστο φίλο του- γιατί ακριβώς τον τιμά σήμερα; Για να επαναλάβει ότι “δεν είχε καμία ανάγκη να είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ”;
Η ψηφοθηρική παράσταση του Ανδρουλάκη συνιστά παραχάραξη της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ και ύβρι στη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου -με την ανάδειξη δυο προκατόχων του που ρήμαξαν τον ΠΑΣΟΚ. Και ανάσυρση κάποιων ακόμη προσώπων που δεν τίμησαν την ιστορία του ΠΑΣΟΚ και εκβράσθηκαν.
Ευτυχώς δεν θα παρίστανται οι πρώην πρόεδροι που τίμησαν το ΠΑΣΟΚ, παρά τα λάθη τους: η Φώφη Γεννηματά -που έφυγε νωρίς- και μάλλον ο Κώστας Σημίτης για λόγους υγείας.
Πού είσαι Ανδρέα να τους δεις. Θα τρίζουν τα κόκκαλά του. Είναι η χειρότερη επέτειος της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Παραδομένη στην καπηλεία της, από έναν ανάξιο και δυο κατωτέρους των περιστάσεων επιγόνους.
