Κυριάκος Μητσοτάκης: Έννοιες

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Ο Σαμαράς δεν έχει τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών και ο Καραμανλής δεν θα μετείχε ποτέ σε ανατροπή κυβέρνησης της ΝΔ. Αλλιώς ο Μητσοτάκης θα ήταν ήδη παρένθεση…

Αν ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας – πχ: παλαίμαχοι εναντίον εν ενεργεία – το σκορ αυτή τη στιγμή θα ήταν 2-1. Υπέρ των πρώην πρωθυπουργών και αρχηγών της ΝΔ.

Δεδομένου ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται κλεισμένος στα «καρέ» του στο πρώτο ημίχρονο, το δεύτερο θα είναι πιο συναρπαστικό, καθώς αιωρούνται δύο ερωτήματα.

Το ένα είναι: τι επιδιώκουν οι πρώην; Να αλλάξει πολιτική, ή να αλλάξουν τον ίδιο; Και το δεύτερο τι ακριβώς τους κινητοποιεί συντονισμένα;

Η απάντηση ισχύει για όλα: είναι οι επιλογές του Μητσοτάκη. Όχι στην εσωτερική πολιτική – στην οποία έχει πλήρη ελευθερία αποφάσεων, ως φορέας της λαϊκής εντολής.

Το πρόβλημα αναδύεται σ’ έναν τομέα στον οποίο κανένας Πρωθυπουργός δεν παίρνει λευκή επιταγή: τα εθνικά θέματα.

Ήδη από την πλευρά Καραμανλή έχει επισημανθεί – και δια του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου – ότι υπάρχει κάτι που υπερτερεί της πρωθυπουργικής εξουσίας: η Βουλή.

Για την ακρίβεια υπερτερεί αυτός που του εκχωρεί την εκτελεστική εξουσία, κατά το γράμμα και το πνεύμα, του Συντάγματος: η κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Ο Μητσοτάκης δεν είναι Πρωθυπουργός γιατί η ΝΔ πήρε υπό την ηγεσία του περισσότερες ψήφους από τα λοιπά κόμματα. Η εκλογική νίκη του εξασφάλισε απλώς την ορκωμοσία ως εντολοδόχου Πρωθυπουργού.

Για να ασκήσει το αξίωμα έπρεπε να περάσει από ένα άλλο στάδιο: την εξασφάλιση ψήφου εμπιστοσύνης από τη Βουλή.

Ανά πάσα στιγμή αυτή η ψήφος μπορεί να αρθεί από αυτόν που την έδωσε: εν προκειμένω από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ .

Αν κάποιοι βουλευτές της – μόλις έξι την αποσύρουν και δεν βρει άλλους βουλευτές να τους αναπληρώσουν – που δεν θα βρει – η κυβέρνηση πέφτει.

Συνέβη άλλωστε το 1993, όταν ο Σαμαράς έστειλε άκλαφτο τον πατέρα Μητσοτάκη, αφού πρώτα υπέβαλε στο μαρτύριο της σταγόνας.

Πάμε για ριμέικ; Όχι. Ο Σαμαράς δεν έχει τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών και ο Καραμανλής δεν θα μετείχε ποτέ σε ανατροπή κυβέρνησης της ΝΔ. Αλλιώς ο Μητσοτάκης θα ήταν ήδη παρένθεση…

Η συγκολλητική ουσία μεταξύ των δυο πρώην Πρωθυπουργών είναι η προστασία της ΝΔ – και συνακόλουθα της χώρας – από όσα θα συμβούν, αν προχωρήσει ο σχεδιασμός Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά.

Έτσι όπως έχει προϊδεάσει ο Γ. Γεραπετρίτης βάζοντας – ως… υπουργός Εξωτερικών! – στην εξίσωση τον όρο «μειοδοσία». Ή όπως περιγράφει, χωρίς να τον αντικρούσει η ελληνική κυβέρνηση – ο… Ταγίπ Ερντογάν.

Ο Καραμανλής και ο Σαμαράς απευθύνονται στους βουλευτές της ΝΔ που στηρίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη για να αποτρέψουν τη διολίσθησής της, σε – από κοινού με την Τουρκία – προσφυγή στη Χάγη με «πακέτο διαφορών».

Ήτοι πέραν της μόνης διαφοράς που αναγνωρίζει παγίως η Ελλάδα: την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών.

Και οι πέτρες γνωρίζουν ότι η ΙΧ εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη, τείνει στη «διευθέτηση» και άλλων «διαφορών» – με «συμμαχικές» και άλλες υποδείξεις.

Κάποιοι πρέπει να σηκώσουν προειδοποιητικό «στοπ». Προτού η έννοια «κυριαρχικά δικαιώματα» μπει στο παζάρι, συμπαρασύροντας μελλοντικά και την έννοια «εθνική κυριαρχία». Και προτού η έννοια «συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο», διαμορφώσει όρους για «συγκυριαρχία».

Στην εξωτερική πολιτική η ορθή ερμηνεία των εννοιών αποτελεί εθνικό καθήκον των πολιτικών ταγών – κυβερνώντων, ή όχι.

ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR