Γράφει ο Θανάσης Τσεκούρας
Βαδίζουμε για έκτο-έβδομο χρόνο στο πολιτικό σύστημα του ενός και μοναδικού «επικυρίαρχου κόμματος».
Αν δώσουμε βάση στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, η ΝΔ δείχνει να επανέρχεται στα επίπεδα των ευρωεκλογών (με ποσοστά κοντά στο 30%),το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει (στο 20%) και τα λοιπά κόμματα διαμορφώνουν έναν χάρτη πολιτικού κατακερματισμού.
Συμπέρασμα για να προχωρήσουμε στα επόμενα: βαδίζουμε για έκτο-έβδομο χρόνο στο πολιτικό σύστημα τους ενός και μοναδικού «επικυρίαρχου κόμματος», όπως το ονομάζουν κάποιοι πολιτικοί επιστήμονες. Ένα κόμμα, η ΝΔ, με αναμφισβήτητη πολιτική κυριαρχία και από μακριά ένα δεύτερο κόμμα που αδυνατεί να την αμφισβητήσει (πρώτα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα το ΠΑΣΟΚ).
Τις προηγούμενες δεκαετίες το «επικυρίαρχο κόμμα» λεγόταν αλλιώς. Οι Βρετανοί πολιτικοί επιστήμονες είχαν ονομάσει τους Συντηρητικούς ως «το φυσικό κόμμα της διακυβέρνησης» («The natural party of government»).
Η αριθμητική της εξουσίας, όχι μόνο το επέτρεπε, αλλά ήταν συντριπτική. Σε διάρκεια 111 ετών, μεταξύ 1886 και 1997,οι Τόρις είχαν κυβερνήσει για 77 χρόνια τη Βρετανία. Και στα 46 χρόνια μεταπολεμικής ιστορίας κατοικούσαν στη Ντάουνινγκ Στριτ τα 35. Μάλιστα οι πιο αλαζόνες από τα think tanks των συντηρητικών καμάρωναν για τον περίφημο Conservative Century, με το ομώνυμο βιβλίο του Anthony Sheldon να έχει γίνει η πολύτιμη Βίβλος τους (Conservative Century: The Conservative Party since 1900, Αnthony Seldon, Stuart Ball).
Εκεί λοιπόν στην «καρδιά» της συντηρητικής Βρετανίας συναντήθηκε μια παρέα. Όλοι τους πολιτικοί, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι των Εργατικών, με κοινό παρονομαστή ότι είχαν βαρεθεί να χάνουν από τους Συντηρητικούς πρώτα της Μάργκαρετ Θάτσερ και στη συνέχεια του Τζον Μέιτζορ.
Δύο ανερχόμενα «αστέρια» της Βουλής, ο Τζον Μπράουν και ο Τόνι Μπλερ, ένας λομπίστας, ο Πίτερ Μάντελσον, ένας δημοσιογράφος, ο Άλαστερ Κάμπελ και ένας πολιτικός επιστήμονας, ο Φίλιπ Γκουλντ.
Ο στόχος της παρέας ήταν απλός: να αλλάξουν ριζικά το Εργατικό Κόμμα, να το εκσυγχρονίσουν, να το μεταρρυθμίσουν και να το προσαρμόσουν στους καιρούς και τελικά να το μετατρέψουν σε ένα «επικυρίαρχο κόμμα», σε ένα «φυσικό κόμμα της διακυβέρνησης».
Το project πέτυχε. Οι Νέοι Εργατικοί του Τόνι Μπλερ κέρδισαν στις εκλογές του 1997 και στη συνέχεια συνέτριψαν σε άλλες τρεις εκλογικές αναμετρήσεις τους Συντηρητικούς, το πρώην «επικυρίαρχο κόμμα», το παλιό «φυσικό κόμμα της διακυβέρνησης».
Μάλιστα ο Φίλιπ Γκουλντ, σε ένα εξαιρετικό βιβλίο που περιγράφει όλη τη διαδρομή («The Unfinished Revolution») ήταν βέβαιος ότι όπως ο 20ος αιώνας ήταν ο «Αιώνας των Συντηρητικών», έτσι και ο 21ος θα αποδεικνυόταν ο «Αιώνας των Εργατικών». Δυστυχώς δεν είχε προβλέψει τα μπερδέματα του Τόνι Μπλερ με το Ιράκ.
Γιατί ασχολούμαστε τώρα με αυτές τις «παλιές» ιστορίες. Γιατί είναι αφόρητα εμφανής η αλαζονεία του σημερινού «επικυρίαρχου κόμματος», της ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη. Μοιάζει να έχουν ξεχάσει ότι η αλαζονεία, πολλές φορές έχει αποδειχθεί, η ύστερη περίοδος πριν από το λυκόφως.
Και για έναν επιπρόσθετο λόγο: Για να καταλάβουν οι της άλλης πλευράς ότι χρειάζεται πολλή δουλειά για να γίνουν το νέο «φυσικό κόμμα της διακυβέρνησης».
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR