Του Μιχάλη Τρεμόπουλου
Αν εξαιρέσει κανείς τη δραματική κατάληξη των πυρκαγιών στην Αττική, η περίπτωση δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Η αναζήτηση των αιτίων, με τις απαραίτητες αντιπολιτευτικές κορόνες και τις καταγγελίες για κυβερνητική απειρία ή ανικανότητα, καθώς και οι διαπιστώσεις για έλλειψη σχεδιασμού και ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού, ακολουθούν τον κανόνα του μοντέλου ανάπτυξης της χώρας.
Ακόμη και η προσπάθεια μετάθεσης ευθυνών στην κλιματική αλλαγή αποτελεί βολική καταφυγή ενός επιφανειακά οικολογίζοντος λόγου, την ίδια στιγμή που η κυβερνητική πολιτική παραμένει προσκολλημένη στα ορυκτά καύσιμα. Οσον αφορά τις καιρικές συνθήκες, για «στρατηγό άνεμο» είχε μιλήσει το 2007 και ο Κ. Καραμανλής.
Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις ευθύνονται διαχρονικά για το μεγάλο ποσοστό παράνομης δόμησης, για την ελλιπή προστασία των δασών, για την επιβράβευση της αυθαιρεσίας και όλα όσα καταγγέλλουμε επί δεκαετίες τώρα.
Το ίδιο και για τις πλημμύρες. Η κατάληψη των ρεμάτων, των δρόμων του νερού γενικότερα, η επέκταση του τσιμέντου και της ασφάλτου σε βάρος των ελεύθερων χώρων, καθώς και των εναπομεινασών δασικών εκτάσεων και φυσικών περιοχών, έχουν δημιουργήσει την κατάσταση όπου με την πρώτη βροχή αγωνιούμε για το πού θα συμβούν πλημμύρες κ.ά.
Με δεδομένη την αλλαγή του κλίματος και την αύξηση της συχνότητας και της έντασης των ακραίων καιρικών φαινομένων, είμαστε πια περισσότερο εκτεθειμένοι σε καταστροφές και απορύθμιση των ρυθμών ζωής. Πολιτικές πρόληψης και προστασίας, όμως, είναι ανύπαρκτες, με ελάχιστες εξαιρέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, όπου τα κτίρια εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν το 50% των επενδύσεων και απορροφούν το 1/6 των παγκόσμιων φυσικών πόρων.
Ιδιαίτερα, όμως, η χώρα μας βιώνει τις επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης «ανάπτυξης», που κατέστρεψε τις πιο όμορφες γωνιές αυτού του τόπου. Και, αν κάτι μένει από τους μακρόχρονους αγώνες μας, είναι ότι μόνο το κίνημα των πολιτών, που υπερασπίζει το συλλογικό συμφέρον και το περιβάλλον, ανεξάρτητα από κόμματα, κράτος και συμφέροντα, μπορεί να εξασφαλίσει αποτελέσματα.
Να μερικά παραδείγματα οικολογικής δράσης στη Θεσσαλονίκη, που ξεπερνούν το επίπεδο της καταγγελίας και, μέσα και από δικαστικούς αγώνες, έχει υπερασπίσει έμπρακτα την ποιότητα ζωής:
– Σταματήσαμε την οικοπεδοποίηση του Χορτιάτη από το 1994, παρ’ όλες τις προσπάθειες των κυβερνήσεων και όλων των κομμάτων να εξαιρέσουν την περιοχή «Κισσός» από την αναδάσωση (δικηγόροι Π. Παυλόπουλος και Ε. Βενιζέλος).
– Θωρακίσαμε το περιαστικό δάσος του Σέιχ Σου.
– Προστατεύσαμε τα δάση της Χαλκιδικής και συγκρουστήκαμε με τα συμφέροντα (Πόρτο Καρράς – Στέγκος, δάσος Σταυρονικήτα – Ανδρεάδης κ.ά.), Δικηγόρος και πάλι ο Π. Παυλόπουλος.
Οι προσπάθειες για φίμωσή μας, τελικά, έπεσαν στο κενό, με αθωώσεις μας, απαλλαγές και ανακλήσεις μηνύσεων και αγωγών, που απλά μας χαλύβδωσαν το φρόνημα. Ομως, τίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί «αβρόχοις ποσί».
*πρώην ευρωβουλευτής, ιδρυτικό μέλος της Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονίκης
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ