Νέο- κεντροαριστερό- κόμμα; Όχι, ευχαριστώ!

(Απο το rodosalarm.gr )

Του Γ. Λακόπουλου.


Είναι μια συζήτηση που γίνεται πολύ καιρό τώρα. Για την ακρίβεια από τοτε που πολυδιασπάσθηκε η Δεξιά και δίπλα στη ΝΔ βρέθηκε ο Καρατζαφέρης, ο Καμένος, κάποιοι αιθεροβάμονες και πιο πέρα η Χρυσή Αυγή.

Κλιμακώθηκε όταν άρχισε η διάλυση του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ και τη μετακίνηση των ψηφοφόρων του προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η συζήτηση έχει μονίμως τον ίδιο τίτλο: δημιουργία νέου κόμματος  της της Κεντροαριστεράς.. Οι πρώτες απόπειρες πήραν τη μορφή, της ΔΗΜΑΡ με τον αξιοπρεπή αυτόχειρα Φώτη Κουβέλη και του Ποταμιού με τον καταφερτζή Σταύρο Θεοδωράκη που έβαλε πόδι στη Βουλη και στην Ευρωβουλή, χωρίς να πρεσβεύει τίποτε ιδιαίτερο.
Επίσης αποτυπώθηκαν στις αποτυχημένες ιδέες του Βενιζέλου με την < Ελιά> και τη <Δημοκρατική Παράταξη> , αλλά και στην απίστευτη ιδέα του Γ. Παπανδρέου να διασπάσει το –καθημαγμένο από τον ίδιο-κόμμα του πατέρα του που τον τίμησε και από πρώην Πρωθυπουργός να γίνει αρχηγός παρακμιακής σέχτας.
Πρακτικά οι ιδέες για νέο κόμμα από ένα σημείο και πέρα άρχισαν να έχουν τη μορφή αναχώματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι <κεντροαριστεροί> – ο Θεός να τους κάνει- θεωρούσαν ότι αφού δεν μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να ανακόψει την πορεία του Αλέξη Τσίπρα, θα το κάνουν οι ίδιοι με διάφορες κινήσεις και συσπειρώσεις που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ..
Υπήρξαν πολλές επαφές, πολλές <συνωμοτικές> συνάξεις, πολύ νταλαβέρι με επιχειρηματίες και τη διαπλοκή γενικότερα, αλλά αποτέλεσμα δεν υπήρξε. Και όσοι βρέθηκαν σε διατεταγμένη υπηρεσία και όσοι απλώς αναζητούν δρόμο επιστροφής στην ενεργό πολιτική δεν τόλμησαν- ως τώρα.
Οι πρωταγωνιστές αυτών των θνησιγενών κινήσεων-παρέας, ήταν συνήθως πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ ,απομακρυνθέντα στελέχη του ή πρόσωπα που σιτίζονταν στο κυβερνητικό πρυτανείο του,. Αφού λούφαξαν για μια περίοδο, για να μην τους βρει καμία αδέσποτη και αφού βεβαιώθηκαν ότι οι σκελετοί τους είναι καλά φυλαγμένοι, ξανά βγήκαν στο παζάρι.
Μετά τις εκλογές άρχισαν να αναζωπυρώνονται οι διεργασίες στην –υποτιθέμενη- Κεντροαριστερά για νέα πολιτικά σχήματα, στα οποία τα ονόματα που ακούγονται και οι συνθέσεις που πλασάρονται ξεπερνούν κάθε φαντασία- και η αναφορά τους δεν έχει αξία..
Στο απέναντι μπαλκόνι το υπαρξιακό παραταξιακό προβλημα φαίνεται να λύθηκε με την καθολική βεβαιότητα ότι η Δεξιά έχει αρχηγό που μπορεί να την ενώσει και να την κάνει ξανά μεγάλη- είτε με τη μορφή της ΝΔ ,είτε με άλλο όνομα και άλλα σύμβολα,- αν το αποφασίσει.
Αλλά στο χώρο που κάλυπτε κάποτε το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι σαν τον πύργο της Βαβυλώνας, χωρίς να είναι καν πύργος. Υπάρχει υπερπροσφορά αρχηγήσιμων, δεν υπάρχει αρχηγός.
Στην πραγματικότητα η υπερπαραγωγή στελεχών τα προηγούμενα χρόνια με την υπουργοποίηση και της κουτσής Μαρίας, άφησε πισω έναν <πληθυσμό> παραγόντων που θεωρούν ότι έχουν πολιτικό εκτόπισμα να ηγηθούν νέου πολιτικού φορέα.
Η κατάσταση μοιάζει με το θέατρο. Κάθε φέρελπις ηθοποιός που έβρισκε ρόλο σ ένα σήριαλ, στη συνέχεια θεωρούσε τον εαυτό του θιασάρχη και άνοιγε δικό του θέατρο- συνήθως χωρίς θεατές.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οσοι κινούνται και μετεκλογικά για τη δημιουργία νέων κομμάτων στο χώρο της Κεντροαριστεράς , προβάλουν πάλι ως κυριότερο λόγο την ανάγκη να αποδυναμωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενίοτε αυτό το περιφέρουν και σε επιχειρηματικούς κύκλους που απειλούνται από τη νέα κυβέρνηση.
Με αυτόν τον τρόπο όμως παραδέχονται όμως ότι το χώρο της Κεντροαριστεράς, καλύπτει σήμερα το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα και ο ίδιος είναι ο οιονεί επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης. Αυτό λένε τα εκλογικά δεδομένα και ας κάνουν ορισμένους σαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο να ριγούν από αγανάκτηση.
Οι πρωτεργάτες αυτών των κινήσεων στην αρχή περίμεναν ότι ο Τσίπρας θα ξεφουσκώσει , μετά ότι ήταν αδύνατο κερδίσει τις εκλογές και τώρα προσδοκούν να καταρρεύσει, λόγω της σύγκρουσης του με την Ευρώπη .
Έτσι σπεύδουν εκ νέου να αναζητήσουν τρόπους κατασκευής νέων σχημάτων, παραγνωρίζοντας ότι νέα κόμματα με παλιά υλικά δεν γίνονται.

Οσοι κινούνται με αυτές τις επιδιώξεις αρνούνται να δεχθούν τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται πισω από το νέο πολιτικό σκηνικό. Δεν βλέπουν δηλαδή ότι σταδιακά επανέρχονται τα χαρακτηριστικά του διπολισμού – αν όχι και τους τυπικού δικομματισμού- που γέννησε η Μεταπολίτευση.
Αυτό είναι μάλλον θετική εξέλιξη,- παρά την κακή χρήση του δικομματισμού που έγινε ως τώρα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ .
Δεν βλέπουν ότι η παραταξιακή συνείδηση στη βάση της κοινωνίας είναι ακόμη ενεργή. Απλώς υπήρξε αμοιβαδοποίησή της στους δυο άξονες της. Η Δεξιά και η Δημοκρατική Παράταξη τεμαχίσθηκαν αλλά μέσα στα όρια τους . Οι οι διαχωριστικές γραμμές στη βάση υπάρχουν.

Συνεπώς το κομματικό σύστημα απλώς ανανεώνεται με νέους όρους και νέους πρωταγωνιστές στους δυο πόλους του.
Η Δεξιά διαμορφώνει τους όρους της μετά Σαμαρά εποχής της και δείχνει σημάδια παραταξιακής ανάκαμψης . Είτε αυτή θα είναι η συνολική συσπείρωση περί τον Κ. Καραμανλή, είτε θα συμβεί στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Με τον Καραμανλή πάντα να περιμένει ως Κινγκινάτος, την ώρα που θα κληθεί – αλλά χωρίς να το επιδιώκει ή να το επισπεύσει.
Το προβλημα υπάρχει στην ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη που εκφράσθηκε από το ΠΑΣΟΚ κυρίως λόγω Ανδρέα Παπανδρέου..
Από όσο φαίνεται αυτή η παράταξη θα πορευτεί για μεγάλο διάστημα με τον Αλέξη Τσίπρα ως βασικό πόλο συσπείρωσης των δυνάμεων της. Είναι νέος, έχει εντυπωσιακή σκηνική παρουσία , δεν έχει παλιές αμαρτίες , είναι χειραφετημένος αρκετά απαντά στις δυνάμεις που χειραγωγούν τους αντίπαλους του . Αν ξεπεράσει την τρέχουσα κρίση με την Ευρώπη και τακτοποιήσει τα εσωκομματικά του, θα είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού για χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση πάντως ο Τσίπρας θα κέρδιζε τις πρόωρες εκλογές αν έστηνε κάλπη τώρα έχοντας το ίδιο πλεονέκτημα: την απαξίωση των αντιπάλων του που κινούνται πάντα με τη θολούρα που δημιουργούν γύρω τους οι παλιές αμαρτίες τους-γι αυτό άλλωστε και δεν του ζητούν εκλογές. Με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο απέναντί του δεν κινδυνεύει.

Ανάμεσά στους αντίπαλους του, στον κεντροαριστερό χώρο, υπάρχουν κάποια προσωπα που ξεχωρίζουν, κυρίως γιατί βελτίωσαν τον αυτό τους, ή γιατί κράτησαν μια συνετή στάση. Έχουν διακριτή ευρωπαϊκή ταυτότητα, ή έχουν προσωπικό ακροατήριο ,το οποιο τους αναγνωρίζει πολιτικές αρετές που λείπουν σήμερα.
Αλλά στην πλειοψηφία τους, όσοι σταδιοδρόμησαν τα προηγούμενα χρόνια στην πολιτική , με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κ. Σημίτη, ζουν την τελευταία αυταπάτη τους: θεωρούν ότι θα τους ακολουθήσουν οι πολίτες σε νέα κόμματα.

Στην πραγματικότητα έχουν μόνο δυο επιλογές: είτε θα προσχωρήσουν στη ΝΔ – όπως ανοικτα κάνει πλέον ο Θ. Πάγκαλος και υπόγεια επιδιώκουν άλλοι- είτε θα ανασυστήσουν το ΠΑΣΟΚ – με νέους ορους, κοντά στο πρότυπο των Νέων Εργατικών στη Βρετανία το 1995.

Οι διεργασίες για νέο κόμμα στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο που θα εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ πάσχουν γιατί έχουν λάθος στόχευση.  Αυτο το κομμα πρακτικά δεν μπορει να υπάρξει και στις κάλπες δεν θα ειχε τύχη. Κανείς δεν αγοράζει το ιμιτασιόν.

Αύριο: Από πού πάνε για το νέο ΠΑΣΟΚ;: