Του Κώστα Βαξεβάνη
Γράφω όσα ακολουθούν, διαβάζοντας διάφορα σχόλια κάτω από άρθρα μου τους τελευταίους μήνες. Τα άρθρα αυτά αποτελούν κρίσεις πάνω στην πορεία της Αριστεράς και το λεγόμενο κόμμα Τσίπρα. Όσα γράφω αποτελούν δημοσιογραφική (μου) λειτουργία, πολιτική (μου) αντίληψη και προδιαγραφές ηθικής (μου). Δεν ζητώ από κανέναν να τα ασπαστεί, αλλά οφείλω να τα γράψω και ειδικά όσοι διαφωνούν καλό είναι να τα διαβάσουν.
Ο δημοσιογράφος έχει δικαίωμα να διατυπώνει την άποψή του και να κρίνει τα δημόσια πρόσωπα. Αυτό δεν οδηγεί όσους διαβάζουν σε συμφωνία μαζί του, αλλά είναι βασικός τρόπος για να λειτουργεί η Δημοκρατία και ο διάλογος
Συχνά πυκνά, όσοι διαφωνούν με τον δημοσιογράφο, καταφεύγουν στην απόδοση της κατηγορίας ότι δεν είναι «αντικειμενικός». Στην πραγματικότητα λένε ότι δεν βρίσκουν την δική τους άποψη σε όσα λέει ή γράφει ένας δημοσιογράφος. Το ζητούμενο στην πραγματικότητα είναι να γράφει ελεύθερα ο δημοσιογράφος και να μπορούν όσοι θέλουν ανεμπόδιστα να τον διαβάζουν. Ειδικά για την Αριστερά αυτό υπήρξε αντικείμενο σκληρών αγώνων
Ούτε η ζωή είναι στατική, ούτε οι απόψεις. Αλλάζουν και αυτό εκφράζει την ίδια την ζωή ενώ είναι και βασικός τρόπος ανάπτυξης της πολιτικής.
Οποιος θέλει τον δημοσιογράφο να στηρίζει άκριτα πολιτικό πρόσωπο, κόμμα ή καταστάσεις, είναι προφανές πως δεν θέλει δημοσιογράφο αλλά υπάλληλο να στηρίζει τον στόχο ο οποίος δεν είναι απαραίτητα ηθικός. Ή δεν είναι πάντα
Αν η κριτική του δημοσιογράφου είναι ενοχλητική ή η στάση του διαφορετική από αυτή που έχουμε συνηθίσει, δεν είναι απαραίτητο να έχει αλλάξει άποψη ο δημοσιογράφος ή να έγινε ξαφνικά ανέντιμος «που αγοράστηκε». Μπορεί αντιθέτως, αυτός τον οποίο κρίνει να έχει αλλάξει και αντίληψη και πορεία και όχθη. Αν το πιστεύει αυτό ο δημοσιογράφος και ταυτόχρονα πιστεύει και στον κοινωνικό του ρόλο, πρέπει να το κρίνει.
Σε καιρούς κρίσης, όπως αυτοί που ζούμε, είναι πολύ φυσικό όλοι να αναζητούν λύση, έκφραση και ελπίδα. Να ψάχνουν τρόπο να δημιουργήσουν ρήγμα στο πηχτό σκοτάδι. Αυτή όμως είναι μια ψυχολογική λειτουργία και όχι πολιτική. Τον πολιτικό δεν τον κάνουν καλό πολιτικό οι ανάγκες μας αλλά οι θέσεις του. Αν αφήσουμε η ψυχολογική ανάγκη να γίνει μεσσιανική πολιτική λύση, τότε θα γίνουμε θιασώτες του θαύματος. Στην πολιτική τα θαύματα διαρκούν τρεις μέρες. Αν δεν υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική θεώρηση (ποιος κάνει, τι και για ποιους το κάνει;) τότε ανάσταση δεν υπάρχει. Η πολιτική πρέπει να έχει περιεχόμενο εκτός από ωραιολογίες. Όποιος πολιτικός ή πολιτικός χώρος διαμορφώνει πολιτική ή προσπαθεί να πείσει με δημοσκοπήσεις, είναι κοντινότερος στη δημαγωγία απ ό,τι στην κοινωνία
Όποιος χρησιμοποιεί την πεποίθηση του κόσμου ότι τα κόμματα είναι ανίκανα να παίξουν το ρόλο τους για να εμφανιστεί ως άμωμος, ως Μεσσίας και ως θαυματοποιός μόνο και μόνο γιατί κάνει νέο κόμμα παρθενογένεσης, τότε το λιγότερο που κάνει είναι ότι λέει τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή κρύβεται στην αυτοκριτική που δεν έκανε ποτέ
Το επιχείρημα ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι ο Μητσοτάκης είναι σωστό. Το ζητούμενο είναι πραγματικά να φύγει. Αν όμως αυτό μείνει σύνθημα, χωρίς ουσιαστική Αντιπολίτευση και θέσεις, δεν έχει κανένα νόημα. Αντιθέτως γίνεται τρόπος αυτοδικαιολόγησης του κάθε ανίκανου ή πολιτικά ρηχού που θεωρεί ότι αρκεί αυτό για να υπάρχει και ο ίδιος. Ο Μητσοτάκης επικρατεί όχι γιατί δεν είναι δυνατό το σύνθημα «κάτω το καθεστώς» αλλά γιατί δεν υπάρχει κάτι που να τον απειλεί πολιτικά. Μια χαρά βολεύεται με την λεκτική εκτόνωση των αντιπάλων του
Όποιος κρίνει την Αντιπολίτευση ή τον Τσίπρα δεν αβαντάρει τον Μητσοτάκη. Απλώς κρίνει αυτούς που έχουν υποχρέωση να πράξουν ουσιαστικά πολιτικά και δεν το κάνουν. Σε τελευταία ανάλυση πρέπει να εξηγήσουν στον κόσμο που τους πίστεψε, γιατί στάθηκαν ανίκανοι να εμποδίσουν αρχικώς τον Μητσοτάκη να ανέβει στην εξουσία και στη συνέχεια να τον ρίξουν ως επιβλαβή για την κοινωνία. Τέτοια αυτοκριτική δεν κάνουν. Δεν έχουν μιλήσει για το λάθος που τους έκανε σοφότερους ή ικανούς να διαχειριστούν την εξουσία αλλιώς
Σε ό,τι με αφορά (πιο) προσωπικά. Ήμουν και παραμένω αριστερός δημοσιογράφος. Αυτό σημαίνει ότι η οπτική με την οποία βλέπω τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα, συνδέεται με τις αξίες της Αριστεράς. Αυτό δεν με εμποδίζει να είμαι ανεξάρτητος. Δηλαδή δεν θα δημοσιογραφήσω ποτέ με τρόπο ώστε να επιβεβαιωθεί η πολιτική μου οπτική. Αντιθέτως η συγκεκριμένη πολιτική ιδιοσυγκρασία μου απαιτεί να λέω και να γράφω την αλήθεια όπως την αντιλαμβάνομαι. Φυσικά κρίνομαι εκτός από το να κρίνω. Ο καθένας όμως έχει την ιστορία του και καταθέτει τις αποδείξεις του στη ζωή αυτή. Κοντεύω 40 χρόνια στη δημοσιογραφία. Την υπηρέτησα στα πέρατα του κόσμου και στις χειρότερες συνθήκες. Αυτό επέλεξα αυτό έκανα . Δεν υπηρέτησα σε γραφεία τύπου, δεν είχα απολαβές, δεν εξαργύρωσα τη δημοσιογραφία με τίτλους και πολιτικές θέσεις. Καταλαβαίνει ο καθένας ότι μπορούσα. Δεν θα ήμουν αυτό που είμαι και που δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον να συμφωνεί ή να διαφωνεί μαζί μου. Οχι όμως να με κατηγορεί. Πολλές φορές και πολλοί, με πρωτοστάτη τον Μητσοτάκη επιχείρησαν τη δολοφονία της προσωπικότητάς μου. Το ότι δεν τα κατάφεραν κάτι λέει, όχι για μένα αλλά για τον ίδιο τον κόσμο που διαβάζει. Σήμερα γίνεται μια αντίστοιχη προσπάθεια από ανθρώπους που χρησιμοποίησαν την προσωπική μου δημοσιογραφία και τα ρίσκα της, για να εμφανίσουν ότι έκαναν πολιτική. Οχι δεν έκαναν. Χρησιμοποίησαν την αλήθεια αλλά δεν ήθελαν να την υπερασπιστούν κιόλας. Τους λογαριασμούς αυτούς θα τους κάνει εκ των πραγμάτων η Ιστορία. Θα συνεχίσω να γράφω αυτό που πιστεύω ως σωστό. Πληροφοριακά, ενώ είναι
«γεμάτα τα μπαλκόνια
πολιτικά αηδόνια
υποσχέσεις και αγάπες
και πολύχρωμα μπαλόνια
για ευτυχισμένα χρόνια»
(για να χρησιμοποιήσω κι εγώ στίχους) , συνεχίζω μαζί με τους συναδέλφους στο Documento να δίνουμε αυτό που θεωρούμε μάχη. Έχουμε μπροστά μας για παράδειγμα πολλές δίκες ακόμη ως τίμημα των αποκαλύψεων που κάναμε. Τις κάναμε δε, χωρίς να έχουμε ασυλία ή κομματικό μηχανισμό. Η μία από αυτές τις δικες, στις 10 Νοεμβρίου, αφορά τη Novartis. Παρότι δικαιώθηκα από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, η Ανακρίτρια που με παρέπεμψε με στημένη κατηγορία, είχε το θράσος να μου κάνει μήνυση γιατί την συκοφάντησα όπως ισχυρίζεται. Ναι πρόκειται για εκείνη τη Novartis που για άλλους δεν υπάρχει γιατί ήταν λάθος. Δεν κινδύνευσαν άλλωστε για κάτι. Αυτά και δεν χρειάζεται συνέχεια. Μόνο κρίση.
ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK