Του Διογένη Λόππα
Την Παρασκευή που μας πέρασε, ο φυσικός ηγέτης της Ελληνικής ακροδεξιάς πέρασε τα πολιτικά του γενέθλια πίσω από τα κάγκελα του κελιού του.
Όταν κάποιος φέρνει στο μυαλό του τις λέξεις ”φυλακή”, ”κελί” κ.λπ., φαντάζεται δυσάρεστες καταστάσεις στην απομόνωση, αρνητικά ψυχολογικά φορτία και αναστοχασμό για τα λάθη που έγιναν.
Φευ. Στο συγκεκριμένο κελί, τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Καταρχήν απομόνωση δεν το λες όταν ένας κρατούμενος διευθύνει μια πολύπλοκη οργάνωση με αξιόλογη μάλιστα επιτυχία. Προφανώς, διαθέτει τις σχετικές άκρες, ώστε να μπορεί το μήνυμά του να φθάσει απρόσκοπτα στους αποδέκτες του.
Όσο για αρνητικά ψυχολογικά φορτία και αναστοχασμό, άλλο τίποτα. Μοιάζει πιθανότερο ο άνθρωπος αυτός να βρίσκεται σε ψυχική ανάταση απολαμβάνοντας τις συνεχείς επιτυχίες του, ενώ γνωρίζει άριστα ότι η κάθειρξη του καλώς ή κακώς θα τελειώσει σύντομα. Μια κάθειρξη που μάλλον έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα, καθώς λειτούργησε ως μοχλός από τη μία ηρωοποίησης του προσώπου του και από την άλλη συσπείρωσης ενός χώρου με τεράστιο δυνητικό (και δυναμικό ταυτόχρονα) ακροατήριο.
Η ίδια η πρωτόδικη καταδίκη, τουλάχιστον για το συγκεκριμένο πρόσωπο, έχει πολλές πιθανότητες να ανατραπεί στο εφετείο και αυτό το γνωρίζουν άριστα όσοι κατέχουν επαρκώς νομικά. Στην πραγματικότητα το σύστημα γνώριζε από την αρχή ότι οι καταδίκες ως ηθικών αυτουργών δημοκρατικά εκλεγμένων βουλευτών, δεν θα μπορούσαν να έχουν επαρκή νομική αιτιολόγηση μακροπρόθεσμα (πλην του αρχηγού και του φυσικού δολοφόνου), ωστόσο ο σχετικός θόρυβος βοήθησε στο να περιοριστεί το φαινόμενο σε μια στιγμή που η ΝΔ είχε απόλυτη ανάγκη το κλείσιμο της διαρροής προς τα δεξιά της.
Το σύστημα υπολόγισε επίσης σωστά ότι οι πρωτόδικες καταδίκες θα οδηγήσουν σε πρόωρους πολιτικούς θανάτους την ώρα που η είσοδος στη βουλή μιας ανέφελης ακροδεξιάς που εμπορεύεται επιστολές του Ιησού, εύκολα θα καταταχθεί στις τάξεις των γραφικών, όντας χρήσιμη στο να εκτονωθούν συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες έτσι και αλλιώς απρόσιτες στην Κανονικότητα.
Όμως η ανθρώπινη υπόσταση δεν είναι ένα προγραμματισμένο ρομπότ. Η εξελικτική διαδικασία είναι γεμάτη από στιγμιαίες εμφανίσεις του απρόοπτου, το οποίο έχει την τάση να δίνει μια εντελώς νέα κατεύθυνση στην εξέλιξη, την οποία κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει.
Όπως κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι ένας εκ των καταδικασθέντων θα επιδείκνυε αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα και ηγετικές ικανότητες πολύ υψηλότερου επιπέδου αναλογικά με τον πολιτικό χώρο που ανήκει ή την (επίσημη) μόρφωσή του.
Όπως κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι ένα πολιτικό μόρφωμα – Δούρειος Ίππος, θα οργάνωνε φαστ τρακ προεκλογική εκστρατεία, που θα το οδηγούσε στο κοινοβούλιο σε διάστημα λιγότερο των δύο μηνών.
Συνολικά τέσσερα (τρεισήμισι) ακροδεξιά κόμματα εισήλθαν στη βουλή συγκεντρώνοντας ποσοστό 16%, δύο μονάδες λιγότερο από την αξιωματική αντιπολίτευση. Και τα τέσσερα κόμματα απευθύνονται στο ίδιο κοινό και διαπνέονται από κοινές αξίες. Από τα τέσσερα κόμματα όμως, κανένα δεν διαθέτει σαφές πλεονέκτημα ηγετικότητας. Πιο συγκεκριμένα βλέπουμε δύο πολιτικούς αρχηγούς με σαφές έλλειμμα λόγου και δημόσιας παρουσίας (Στίγκας, Νατσιός), έναν με καλή παρουσία αλλά ανέμπνευστο και με προβληματικό background (Βελόπουλος) και την ιδιαίτερη, να το θέσω κομψά, περίπτωση της Ζωής, που δε χρειάζεται ανάλυση.
Πόσο καιρό θα δίνατε εσείς σε έναν αποφυλακισμένο Κασιδιάρη να αναλάβει και επίσημα την ηγεσία ενός χώρου που συνολικά εμφανίζει δυναμική αξιωματικής αντιπολίτευσης; Πόσος καιρός χρειάζεται ώστε οι ψηφοφόροι των τεσσάρων κομμάτων να συσπειρωθούν γύρω από το πρόσωπο που εκπέμπει φυσική ηγετικότατα;
Λοιπόν, μετά το απόλυτο φιάσκο των υποψηφιοτήτων για το δημαρχικό θώκο της πρωτεύουσας, θα το μάθουμε πολύ σύντομα.
Γιατί ο φυσικός ηγέτης της ακροδεξιάς, έλαβε στα πολιτικά του γενέθλια (4 Αυγούστου), ένα ανέλπιστο δώρο από τους κύριους πολιτικούς αντιπάλους του, οι οποίοι αποφάσισαν οριστικά να πετάξουν λευκή πετσέτα, να αγνοήσουν επιδεικτικά τις εκκλήσεις της κοινωνίας των πολιτών και τελικά να κατεβάσουν συνδυασμούς ήττας, οι οποίοι απλώς θα καταμετρήσουν τις θέσεις των δύο κομμάτων μεταξύ τους και, κυριότερα, θα ανακατανείμουν την εσωκομματική κατάταξη επιρροής των τάσεων.
Το αυτομαστίγωμα των δύο κομμάτων της πάλαι ποτέ προοδευτικής παράταξης, μοιάζει με βαρέλι δίχως πάτο. Εκεί που νομίζεις ότι ο αυτοεξευτελισμός τελείωσε, ξαφνικά έκπληκτος ανακαλύπτεις ότι όχι, έχει και άλλο.
Σε μια μοναδική ευκαιρία στα πολιτικά χρονικά, όπου η κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι σε έναν πανανίκανο δήμαρχο χτυπάει ιστορικά υψηλά, ο δημοκρατικός χώρος μοιάζει ανικανότερος του δημάρχου, αρνούμενος να διαβάσει το πολιτικό μήνυμα και να συνεννοηθεί σε μια κοινή υποψηφιότητα που μαθηματικά θα έφερνε μια αναγκαία για όλους μας νίκη.
Αντ’ αυτού, με υποψήφιους που θα ανοίγουν σαμπάνιες αν πάρουν 15% ή αν έχουν αφήσει τον αδελφό υποψήφιο δύο δέκατα πίσω, στρώνουν με ροδοπέταλα το δρόμο στην ακροδεξιά ώστε να φθάσει για πρώτη φορά στην ιστορία της σε δεύτερο γύρο, πράγμα που θα της δώσει ανυπολόγιστη ώθηση στο να οργανωθεί περεταίρω για τις επερχόμενες ευρωεκλογές, όπου πιθανότατα θα ανακηρυχθεί και επίσημα αξιωματική αντιπολίτευση.
Η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι τα δύο κόμματα τελικά θα συνεργασθούν στο δεύτερο γύρο, όπου θα συσπειρωθούν γύρω από τον κ. Μπακογιάννη, για να αποφευχθεί μια ολέθρια ακροδεξιά νίκη, καθώς ο κ. Μπακογιάννης είναι τόσο αντιδημοφιλής, που θα ήταν ικανός να χάσει ακόμα και από τα ορφανά της Χρυσής Αυγής.
Η ακόμα μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι τα δύο κόμματα δεν θα είχαν κανένα ιδεολογικό πρόβλημα να στηρίξουν Μπακογιάννη, όμως είναι ακλόνητα αντίθετα στη στήριξη προσώπου κοινής αποδοχής από το δικό τους χώρο, προσώπου που ούτε ανεψιός του πρωθυπουργού θα ήταν, ούτε θα είχε αποδεδειγμένα αποτύχει με ότι καταπιάστηκε.
Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η ευθύνη βαρύνει περισσότερο την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, η οποία, άγνωστο γιατί (ΕΥΠ;), απέκλεισε οποιαδήποτε συζήτηση περί κοινής υποψηφιότητας. Αυτός ο αυτοπυροβολισμός φαίνεται ανεξήγητος με τα γνωστά εργαλεία της πολιτικής επιστήμης, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε τόσο απελπιστική κατάσταση, που θα στήριζε ακόμα και την υποψηφιότητα του ίδιου του Ανδρέα Λοβέρδου, προκειμένου να αποφύγει αυτά που τελικά έπαθε.
Αν όμως το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε, για λόγους που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, να χάσει τις εκλογές, κανένας δεν εμπόδιζε τον ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει μια περισσότερο υπερκομματική υποψηφιότητα, η οποία και θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να καταγράψει ποσοστό μεγαλύτερο του 18% ή, τουλάχιστον, να επιβραδύνει κάπως τη διαφαινόμενη πτώση προς το 3%.
Το μόνο θετικό στοιχείο που τελικά αναδύεται από το προοδευτικό ολοκαύτωμα, είναι ότι η επέλαση της ακροδεξιάς στο δήμο των Αθηναίων ίσως καταφέρει να ενεργοποιήσει κάποιο αντανακλαστικό του προοδευτικού χώρου και να οδηγήσει επιτέλους στην αυτονόητη δημιουργία νέου κεντροαριστερού κινήματος.
Το σίγουρα αρνητικό είναι ότι, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, ο δεύτερος γύρος των εκλογών θα είναι μια εσωτερική υπόθεση του θεάτρου σκιών.