Του Γ. Λακόπουλου
Ήταν ένα πολύ χρήσιμο Σαββατοκύριακο. Συνεδρίασαν δύο από τις «τάσεις» του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ας τις πούμε «τάση Παππά» και «τάση Κοτσακά». Προηγήθηκαν συνεδριάσεις δύο άλλων -«τάση Τσακαλώτου- Σκουρλέτη, Βούτση» και η «τασούλα Μπίστη».
Κάτι έκανε φοράδα στο αλώνι; Όχι ακριβώς. Βγήκε και κάτι καλό: όλες μαζί προσφέραν στους πολίτες -που περιμένουν να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και να προκύψει νέα κυβέρνηση που θα βάλει η χώρα από την κρίση -τρία συμπεράσματα:
Πρώτο: στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντί να μιλούν για τη χώρα και τα προβλήματα του λαού μιλούν -σε τιμάρια- για τον εαυτό τους.
Δεύτερο: Υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στον «οργανωμένο ΣΥΡΙΖΑ « των είκοσι χιλιάδων μελών και τα εκατομμύρια των πολιτών που τον ψηφίζουν από το 2012.
Τρίτο:. Αυτό το κόμμα δεν μπορεί να κερδίσει εκλογές. Δεν είναι καν κόμμα. Περισσότερο σαν λέσχη συζητήσεων δείχνει. Στην καλύτερη περίπτωση δρα σαν συνδικάτο που προωθεί αιτήματα. Πολιτική μηδέν.
Βαθαίνουν οι τομές
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μετά την ήττα του δεν έκανε ποτέ την αυτοκριτική του. Κανείς δεν ανέλαβε καμία ευθύνη. Και ας είναι αποτυπωμένη στο μέτωπο ορισμένων.
Απλώς δοκίμασε διάφορους τρόπους να ανακάμψει. Απέτυχε. Η διεύρυνση υπονομεύθηκε από μέσα και δεν υπήρξε ποτέ.
Οι αποτυχημένοι γραφειοκράτες της Κουμουνδούρου αντί να πάνε στο σπίτι τους για τα οικτρά αποτελέσματα που είχαν στην κυβέρνηση και στο κόμμα «στρογγυλοκάθησαν» στο 32%- με το οποίο δεν έχουν καμία σχέση.
Όσοι έχουν σκελετούς στα ντουλάπια τους το βλέπουν σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Άλλοι για να παίζουν κακόγουστα με τα πληκτρολόγια, απειλώντας να… ξανάρθουν. Οι πιο «καταρτισμένοι» ως άλλοθι για τις υπογραφές που έβαλαν στις πιο συριζοκτόνες – δηλαδή πιο αντιλαϊκές- αποφάσεις.
Μετεκλογικά αντί για μετεξέλιξη διευρυνθήκαν οι εσωτερικές τομές. Αντί να ανακάμψει, μπήκε σε κρίση. Και το χειρότερο: η εσωκομματική αντιπολίτευση προσπαθεί να απαξιώσει το μόνο «περιουσιακό στοιχείο» που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ως κόμμα εξουσίας: τον αρχηγό του. Συμπληρωματικά με τις καλύτερες πένες του Μητσοτάκη που έχουν τον ίδιο στόχο- και τον βρίσκουν τώρα ακόμη και… κακό ομιλητή!
Είναι ορατό ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να διατηρήσει την ενότητα του χώρου. Αλλά κακά τα ψέματα: αυτό αποβαίνει σε βάρος της ηγετικότητας του ίδιου. Η ισορροπία ανάμεσα στις ομάδες ραγίζει το προφίλ του. Έτσι όμως το κόμμα του χάνει έδαφος στην κοινωνία. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΙ.
Οι ισορροπίες είναι πλέον δύσκολες, όπως μαρτυράνε όσα καταλογίζει η μια ομάδα στην άλλη. Ακόμη και όταν συμπορεύονται στη στήριξη του Τσίπρα, διχάζονται. Για όποιον δεν κατάλαβε το πραγματικό σύνθημα της ΡΕΝΕ-που αποσπάστηκε από την «Κίνηση Μελών»- είναι ο στίχος του Σεφέρη «Κύριε, όχι με αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου».
Οι ομάδες και το πλήθος
Με κριτήριο την αναφορά στον Τσίπρα υπάρχουν τρεις κατηγορίες στελεχών στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης:
Μια είναι εκείνοι που ακολουθούν τον Τσίπρα, αλλά διασπασμένοι. Αναμεσά τους στελέχη με ορθό πολιτικό λόγο συνυπάρχουν με «προβληματικούς» και όσους “κάηκαν” με δική τους υπαιτιότητα στην περίοδο της διακυβέρνησης.
Δεύτερο, όσοι απλώς περιμένουν να οδηγηθεί ο Τσίπρας σε μια νέα ήττα και να φύγει. Για να αναλάβουν το κόμμα και να κλιμακώσουν τον πόλεμο κατά του καπιταλισμού, ως «αριστεροί». Στην ομάδα που συστεγάζονται «θεωρητικοί» του μαρξισμού, βαρίδια και ιδεοληπτικοί, προστέθηκαν εκπρόσωποι της παρακμής και της πολιτικής χρεοκοπίας.
Υπάρχει κάτι κοινό στις δυο κατηγορίες: θέλουν τον Τσίπρα ως κράχτη. Να φέρνει τον κόσμο και αυτοί να τον καθοδηγούν.
Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν τα εκατομμύρια των πολιτών με ιστορική συνείδηση, δημοκρατικό και ευρωπαϊκό προσανατολισμό και προοδευτικές αντιλήψεις. Ακολουθήσαν- παρά τις επιφυλάξεις σε χειρισμούς- τον Τσίπρα, ως νέο, ακέραιο πολιτικό με αγωνιστικό ύφος, συγκροτημένο λόγο και στοιχεία φυσικού επικεφαλής της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης.
Στην κεντρική πολιτική σκηνή εκπροσωπούνται από πρόσωπα με κουλτούρα πολιτικούς στελέχους, αγωνιστικό φρόνημα, διαυγή διαδρομή και μεστό πολιτικό λόγο. Στη βάση της κοινωνίας εκφράζονται από πρόσωπα με δημοκρατική παιδεία, σύγχρονες προοδευτικές αντιλήψεις, επιστημονική κατάρτιση και ανοιχτούς ορίζοντες.
Ο ρόλος του Τσίπρα
Η διάχυτη προσδοκία σ’ αυτή την κατηγορία είναι να συνδέσει ο Τσίπρας την Αριστερά και την Κεντροαριστερά. Για να διαμορφώσει έναν πολιτικό φορέα που θα αποτελέσει εναλλακτική λύση με το πρόγραμμά του. Θα κερδίσει τον Μητσοτάκη και θα βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Στις πρώτες δυο κατηγορίες κατανέμεται η κομματική γραφειοκρατία με ομάδες που αυτοαποκαλούνται «τάσεις» και «ρεύματα», παράγοντας απλώς εσωστρέφεια. Αυτοβαυκαλίζονται ότι είναι πολιτικός χώρος, ενώ είναι παράγκα του καραγκιόζη. Κανείς δεν πρόκειται να ψηφίσει ένα κόμμα με αυτά τα στοιχεία.
Η τρίτη κατηγορία εκτείνεται από την Κουμουνδούρου ως μέχρι το τελευταίο χωριό της Επικράτειας. Είναι όσοι έδωσαν τα μεγάλα ποσοστά στις εκλογές του 2015 και του 2019. Και δεν περιμένουν τίποτε από τους μανδαρίνους και τις φράξιες τους. Περιμένουν τα πάντα από τον Αλέξη Τσίπρα.
Το πρώτο είναι να παραμερίσει τις ομάδες και να εξαλείψει από την εσωκομματική δράση προβληματικές συμπεριφορές τους.
Να αποσύρει από το προσκήνιο όσους προκαλούν την κοινωνία με την ανεπάρκεια, την ασυνάρτητη συμπεριφορά τους και τις προσωπικές επιβαρύνσεις- και είναι δακτυλοδεικτούμενοι, όχι από έξω, αλλά και στο εσωτερικό.
Δεύτερο, να εγκαταλείψει την ενασχόληση με τα εσωκομματικά και να απευθυνθεί στους μεγάλους όγκους της κοινωνίας. Σε όσους περιμένουν να ακούσουν τι πιστεύει, πού θέλει να οδηγήσει τη χώρα, με ποιο πρόγραμμα και ποια πρόσωπα.
Να μιλήσει ως ηγέτης που βλέπει μπροστά και διαμορφώνει κόμμα ικανό να αντιπαρατάξει στη Δεξιά καλύτερες θέσεις, καλύτερο πρόγραμμα, καλύτερα στελέχη, καλύτερο ήθος.
Από τον Τσίπρα η κοινωνία δεν περιμένει να «πλειοψηφεί» στον ΣΥΡΙΖΑ. Περιμένει να ορίσει τα μεγάλα διακυβεύματα για τη χώρα, την κοινωνία και την οικονομία.
Να μιλήσει για την επομένη μέρα και να ζητήσει από το εκλογικό σώμα αυτοδύναμη εντολή για να υλοποιήσει τους στόχους που θέτει.
Αυτοδιάλυση
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Για να τα κάνει αυτά πρέπει να κηρύξει σε αυτοδιάλυση αυτό το προβληματικό οικοδόμημα που μπάζει από παντού και δεν διορθώνεται.
Να διαμορφώσει όρους για έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που θα είναι νέο, ανοιχτό, ριζοσπαστικό κόμμα. Με υγιείς βάσεις, διαυγή ιδεολογία, συγκροτημένη πολιτική, ρεαλιστικό πρόγραμμα, καθαρά πρόσωπα και καθαρές σχέσεις.
Ένα κόμμα πλειοψηφίας, με στελέχη σε επαφή με την κοινωνία, ικανά να διαχειριστούν προκλήσεις, αλλαγές και στόχους.
Για να παίξει ο ίδιος αυτόν τον ιστορικό ρόλο χρειάζεται μόνο μια προϋπόθεση: Να αναλάβει αυτοκριτικά την ευθύνη για το παρελθόν και να κινηθεί προς το μέλλον- απευθυνόμενος στο λαό με το σύνθημα: Ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ πέθανε. Ζήτω ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.