Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο ΣΥΡΙΖΑ εισέρχεται σε περίοδο εντάσεων που συνδυάζονται με την επιχείρηση επικράτησης του Κασσελάκη -την οποία καθοδηγούν Νίκος Παππάς, Ρένα Δούρου, Θεοδώρα Τζάκρη και άλλοι απαράτσικ του γλυκού νερού-και συνοδεύεται με παραστάσεις πολιτικής κενότητας και συχνά γελοιοποίησης της πολιτικής.
Καθώς παρακολουθούμε την πορεία προς μια ακόμη διάσπαση, τα βλέμματα δεν στρέφονται πλέον στον Κασσελάκη και την κομπανία του, αλλά στον Αλέξη Τσίπρα.
Όχι γιατί οι ευεργετηθέντες στις περιόδους της ηγεσίας του και της κυβέρνησή του, έβαλαν τον Κασσελάκη να τον προγράψει. Κυρίως γιατί δεν υπάρχει άλλο πολιτικό μέγεθος σ’ αυτόν το χώρο και οι προσδοκίες από αυτόν είναι συγκεκριμένες.
Ως οιονεί διαγραμμένος ο πρώην Πρωθυπουργός δεν μπορεί να μην ανταποκριθεί σε μια υποχρέωση που τον βαρύνει προσωπικά: να απαλλάξει το πρώην κόμμα του -και μαζί την Δημοκρατική Παράταξης και τη χώρα – από το φαινόμενο Κασσελάκη, για το οποίο ο ίδιος δεν είναι άμοιρος: επέστρεψε να δημιουργηθεί.
Η αρχή έγινε όταν τον έχρισε υποψήφιο βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να ερευνήσει το παρελθόν του -που παραμένει σκοτεινό, με πολλούς ισχυρισμούς του να μην επιβεβαιώνονται.
Όσα ακολούθησαν ήταν τουλάχιστον επιπόλαια, και πάντως κατώτερα των περιστάσεων και του κόμματος που κυβέρνησε τη χώρα- ως επιλογή της Δημοκρατικής Παράταξης, που επένδυσε στον Τσίπρα και καμία «Αριστερά», ή τα σούργελα που είχε στις γραμμές της.
Από την ώρα που ίδιος ανέλαβε την ευθύνη της εκλογικής συντριβής και παραιτήθηκε κατέστη εγγυητής τής διαδικασίας για τη διαδοχή του. Και σ’ αυτό το πλαίσιο όφειλε να ζητήσει τον αποκλεισμό του Κασσελάκη- για προφανείς λόγους.
Δεν το έκανε και ο Κασσελάκης ισχυρίζεται ότι έγιναν φίλοι και ενέκρινε την υποψηφιότητα του -όταν την έθεσε υπόψη του. Ακόμη και αν αυτό δεν ισχύει ακριβώς, είναι βέβαιο ότι τον χρεώθηκε: δεν θα μπορούσε να εκλεγεί χωρίς την ανοχή, αν όχι την υποστήριξη του Τσίπρα, όπως την εμφάνιζε με αναφορές στις σχέσεις τους.
Ο τραγέλαφος
Σε κάθε περίπτωση πρόσωπα κοντά στον πρώην Πρωθυπουργό εμφανίσθηκαν να ενεργούν υπέρ της επικράτησης Κασσελάκη- χωρίς να αποδοκιμασθούν. Ο Τσίπρας του έδωσε περιθώρια και αντικειμενική στήριξη, με την παρουσία του σε -αμιγούς κασελλακικής κουλτούρας -εκδηλώσεις στις ευρωεκλογές.
Ακόμη και με το ερασιτεχνικό προνουτσιαμέντο στο «συνέδριο», τον διευκόλυνε. Τώρα στις προκλήσεις και τα πισώπλατα χτυπήματα που δέχεται από τον Κασσελάκη αποφεύγει να απαντήσει, με αποτέλεσμα να τον εμφανίζουν κάποιοι ως ευρισκόμενο στο έλεός του.
Η αλήθεια είναι ότι όσο ο πρώην Πρωθυπουργός δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλία ίδρυσης νέου πολιτικού φορέα εκχωρεί ζωτικό χώρο στον Κασσελάκη. Ένα νέο κόμμα υπό τον Τσίπρα θα καθιστούσε τον διάδοχό του περιθωριακό.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να καταστεί σαφές ότι αν Τσίπρας δεν εκκαθαρίσει αυτή την εκκρεμότητα για τη δημιουργία της οποίας έχει ευθύνη, υπονομεύει το δικό του μέλλον.
Ο Κασσελάκης επικαλείται τη νομιμοποίησή της κομματικής βάσης στο πρόσωπό του. Παραμένει όμως εξωκοινοβουλευτικός και η μόνη πραγματική νομιμοποίηση που έχει στον ευρύτερο χώρο της Δημοκρατικής παράταξης είναι αυτή που έδωσε ο Τσίπρας.
Υπάρχει όσο ο ίδιος δεν διαχωρίζει έμπρακτα τη θέση του από τον σημερινό τραγέλαφο με την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα υπέρβασης του ΣΥΡΙΖΑ και των αγκυλώσεων που τον συνοδεύουν.
Για να έχει αποτέλεσμα- η πρωτοβουλία Τσίπρα πρέπει να εκδηλωθεί πριν το «συνέδριο» του ΣΥΡΙΖΑ και πριν τη εκλογή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Με μορφή αναγγελλίας νέου κόμματος που θα αποδείξει ότι η μετά Τσίπρα περίοδος στον ΣΥΡΙΖΑ -ως κυβερνώσας δύναμης- είναι περίοδος χωρίς πολιτικό περιεχόμενο.
Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να «φάει» ο Παππάς τον Κασσελάκη και ο Πολάκης τον Παππά…
Ένα νέο κόμμα
Ένα νέο κόμμα με πρόσωπο αναφοράς τον Τσίπρα, με ιδεολογία, πολιτικούς στόχους και οργανωτική μορφή που θα εκφράζουν τη σύγχρονη Δημοκρατική Παράταξη, όπως αναπτύσσεται στον άξονα Αριστεράς – Κεντροαριστεράς, καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ ΙΧ υπόθεση του Κασσελάκη και ταυτόχρονα κλείνει τον κύκλο του.
Δεν είναι θέμα πολιτικού υπολογισμού, αλλά ηθικής και ιστορικής υποχρέωσης ενός πολιτικού ηγέτη που οφείλει να διορθώσει την ανορθογραφία που ο ιδιος επέτρεψε να πάρει διαστάσεις. Εκών -άκων.
Αυτή η πρωτοβουλία θα κλείσει τον κύκλο των εκπτώσεων στην πολιτική που χρεώνεται η Αριστερά και η τελευταία φορά που ο Κασσελάκης θα προκαλέσει τη δημόσια προσοχή θα είναι ο -πολυτραγουδισμένος στα συνοικιακά περιοδικά και τις ελαφρολαϊκές εκπομπές- βλαχοχολυγουντιανός γάμος του.
