Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Αν δεν κατάφερε να δει το φως το αληθινό, ούτε υπό τη σκέπη του Μανόλη Γλέζου, έχει πάρει τις αποφάσεις του: αρνείται την σύγκλιση των Δημοκρατικών δυνάμεων, ως προϋπόθεση πολιτικής αλλαγής.
Χάνει σε όλα: έδαφος στις δημοσκοπήσεις που στην αρχή εκλάμβανε ως τεκμήριο επιρροής του, συμβούλους που δεν αντέχουν τη «σέχτα» που τον περιβάλλει, ηγετικότητα από τον προκλητικό Λοβέρδο που έχει δική του πολιτική, συμπάθεια από όσους πιστεύουν ότι ξεφεύγει εμφανιζόμενος ως υποψήφιος… Πρωθυπουργός.
Κυρίως χάνει τη μεγάλη εικόνα: Την επιδίωξη αντικατάστασης του συστήματος Μητσοτάκη με προοδευτική κυβέρνηση.
Αυτό είναι εφικτό ακόμη και με τα «ευρήματα» που ισχυρίζονται οι δημοσκόποι ότι προκύπτουν από τα ερωτηματολόγια που συμπληρώνουν: το άθροισμα «προτιμήσεων ψήφου» στα κόμματα της Δημοκρατικής παράταξης, υπερβαίνει την προτίμηση στη ΝΔ του Μητσοτάκη.
Η ενδεχόμενη κυβέρνηση των Δημοκρατικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να έχει Πρωθυπουργό τον επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος.
Αν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι θα είναι το δικό του, καλώς ράβεται για την Πρωθυπουργία. Αλλά καλό είναι να μην το λέει παραέξω, γιατί θα του κρεμάσουν τενεκέδες.
Στην Ευρώπη οι προοδευτικές δυνάμεις συνασπίζονται, όπως άλλωστε και οι συντηρητικές από την πλευρά τους. Αλλά το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την κακή πρακτική Βενιζέλου και Γεννηματά με τον «διμέτωπο» και τους μικρομεγαλισμούς.
Στην κοινή παρουσία του με τον Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση για τον Μανόλη Γλέζου στις Βρυξέλλες, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχασε την τελευταία του ευκαιρία να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα.
Η στάση του απέναντι στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αποκτά συμπλεγματικό χαρακτήρα και τον οδηγεί σε απομόνωση.
Ο Τσίπρας είναι ο φυσικός επικεφαλής του χώρου που διαφοροποιεί την Αριστερά και την Κεντροαριστερά από τη Δεξιά. Το αποφασίζουν οι πολίτες από το 2012 και εντεύθεν και το καταγράφουν οι αριθμοί της κάλπης- ακόμη και οι <κολώνες> των δημοσκόπων.
Ο εκάστοτε επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ μπορεί να έχει τις φιλοδοξίες του, αλλά αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για Προοδευτική κυβέρνηση, μετά τον Μητσοτάκη, δεν μπορούμε παρά να μιλήσουμε για κυβέρνηση Τσίπρα.
Ακόμη και η ρητορική της Χαριλάου Τρικούπη ότι η λύση για τη χώρα είναι η “σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση”, μόνο σε κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να οδηγεί.
Η επιμονή Ανδρουλάκη να βάζει διαχωρισμούς ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ , με τον ισχυρισμό ότι θα εμποδίσει – με ποια νομιμοποίηση άραγε;- εξ ίσου με τον Μητσοτάκη τον σημερινό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επιστρέψει στην Πρωθυπουργία, χρήζει ερμηνείας: είναι από ανεξήγητη και υπερφίαλη, ως φιλομητσοτακική.
Αν δεν κατάφερε να δει το φως το αληθινό, ούτε υπό τη σκέπη του Μανόλη Γλέζου, έχει πάρει τις αποφάσεις του: αρνείται την σύγκλιση των Δημοκρατικών δυνάμεων, ως προϋπόθεση πολιτικής αλλαγής.
Δικαίωμά του. Αλλά μετά την καθαρή θέση Τσίπρα από τη Θεσσαλονίκη – «πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ και προοδευτική κυβέρνηση, ή Μητσοτάκης» – ο Ανδρουλάκης θα απομονωθεί και στο ΠΑΣΟΚ.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
