Του Γ. Λακόπουλου
Ο Μπάρακ Ομπάμα δήλωσε ότι ο Φιντέλ Κάστρο θα κριθεί από την ιστορία. Από την πλευρά τους και άλλοι …κομμουνιστές και γνωστοί οπαδοί των δικτατόρων, έλεγαν ότι ” τόσο οι υποστηρικτές όσο και οι πολέμιοί του τού αναγνώριζαν ότι αγαπούσε τον λαό της Κούβας (ο Καναδός Πρωθυπουργός Τριντό) ότι ο “κόσμος έχασε έναν άνθρωπο που σε πολλούς ήταν ήρωας” (ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ), ότι “εκπροσωπούσε για τους Κουβανούς την υπερηφάνεια της απόρριψης της εξωτερικής κυριαρχίας” (ο Ολάντ) , ότι ‘ εκπροσωπούσε την ελπίδα για του Κουβανούς”( οι New York Times), ότι <με αγάπη για την πατρίδα του και τον λαό της Κούβας, αφιέρωσε τη ζωή του στην ευημερία και την ανάπτυξή τους, ηταν ακούραστος υποστηρικτής της ισότητας τω φυλλων και αφοσιωμένος σταπεδία της εκπαίδευσης και της υγείας> (ο πρόεδρος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, Πίτερ Τόμσον),ή οτι <καθοδήγησε την Κούβα σε δύσκολες εποχές, και τη μάχη που έδωσε για το δικαίωμα στην εκπαίδευση, παρέχοντας δωρεάν παιδεία για όλους > (η γενική διευθύντρια της UNESCO Ιρίνα Μπόκοβα). .
Προφανώς αυτοί δεν έχουν φτάσει σε επίπεδα πολιτικής ωριμότητας σαν τον ημέτερο Κυριάκο Μητσοτάκη που αποφάνθηκε ότι “δεν υπάρχει πρόοδος χωρίς ευημερία και δημοκρατία”- τόσο πρωτότυπος. Αλλά ούτε και στο οραματικό βάθος του Αλέξη Τσίπρα που αποχαιρέτησε τον εκλιπόντα με αναφορά στην “παντοτινή νίκη των λαών”– μάλλον χωρίς να συνειδητοποιεί τι λέει.
Ο νέος πλανητάρχης Τραμπ μίλησε για “δολοφόνο”. Στην Ελλάδα η αποτίμησή του έχει σουξέ. Αυτό που έκανε μεγαλύτερη εντύπωση με τον Κάστρο στη χώρα μας είναι ότι με την αναγγελία του θανάτου του βγήκαν από τις τρύπες τους τα ποντίκια της παραπληροφόρησης.
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι ακόμη και υποτιθέμενοι επιστήμονες και πανεπιστημιακοί, ξεσάλωσαν για τον “αιμοσταγή δικτάτορα” με τους χιλιάδες “κρατουμένους” , τους “αμέτρητους δολοφονημένους”, τους ακόμη περισσότερους “πνιγμένους κατά την απόδραση”. Για την “πορνεία”, τα “κολαστήρια” αλλά ταυτόχρονα για τον “πολυτελή βίο του”, τις “35.000 γυναίκες του” κλπ…
Φυσικά αυτά κυμαίνονται ανάμεσα στην υπερβολή, τη διαστρέβλωση και το ψεύδος. Είναι δηλαδή προπαγάνδα. Τα πραγματικά στοιχεία για τα -αρνητικά και τα θετικά -χαρακτηριστικά του κουβανικού καθεστώτος επί Κάστρο είναι γνωστά και επικυρωμένα από διεθνείς οργανισμούς. Μεταξύ των οποίων και η Διεθνής Αμνηστία που δεν κατέγραψε πότε ούτε ένα περιστατικό βασανισμών.
Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν υπερασπίστηκε ποτέ τις αρνητικές πλευρές του καθεστώτος Κάστρο. Αλλά και δεν αρνήθηκε το συμβολισμό, τα επιτεύγματα και τις συνθήκες στις οποίες διαμορφώθηκε και επιβιώνει. Τη διεθνή ακτινοβολία του για πάνω αο μισό αιώνα. Αλλά, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τους ημετέρους Καστρο-λόγους, για τη φτώχεια στην Κούβα ευθύνεται αποκλειστικά ο Κάστρο -καμιά σχέση το αμερικανικό εμπάργκο.
Οι αμέτρητες απόπειρες δολοφονίας του δεν υπήρξαν πότε. Η στροφή προς τη Μόσχα δεν ήταν αποτέλεσμα της αμερικανικής απομόνωσης ως τιμωρία για τη δήμευση του πλούτου που απέκτησαν οι δουλοκτήτες του Μπατίστα και οι αμερικανικές εταιρίες.
Το καθεστώς που ανέτρεψε ο Κάστρο του δεν είχε αίμα και εξαθλίωση, σκλαβιά και εξάρτηση-ήταν απλώς ” δικτατορία”. Δεν υπήρξε τίποτε θετικό στην Κούβα και για την Κούβα επί Κάστρο. Δεν υπάρχει καν η λύπη των Κουβανών για την απώλειά του. Στην εικόνα δεν εμφανίζονται ποτέ οι φιλοαμερικανοί δικτάτορες στην Αφρική και τη Νότια Αμερική.Ο Κάστρο ήταν το απόλυτο κακό και ο θάνατος του αποτελεί ευλογία. Στο ταραγμένο μυαλό τους ο Φιντέλ, ο Στάλιν, ο Χίτλερ, ο Κιμ, ένα και το αυτό. Οι πιο προχωρημένοι έβαλαν λίγο Τσίπρα.
Καμιά σχέση με την αλήθεια, καμιά σχέση με την ιστορία και την επιστημονική αξιολόγηση μιας περιόδου, καμιά σχέση με την πολιτική και καμιά σχέση με το σεβασμό στους ανθρώπους που στήριξαν την κουβανική επανάσταση, αλλά ούτε και σ’ αυτούς που εναντιώθηκαν και το πλήρωσαν από το καστρικό καθεστώς.
Ο στόχος δεν ήταν καν ο Κάστρο. Ήταν η ιδέες που διακινήθηκαν σε όλο τον πλανήτη για δεκαετίες με αφορμή την ιστορική διαδρομή του. Αυτές οι ιδέες ενοχλούν τις εξουσίες και δεν τις αντέχουν.
Δεν τις άντεξε ούτε ο ίδιος ο Κάστρο όταν έγινε εξουσία.