Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Αν δεν υπήρχε ο Παύλος Μαρινάκης, ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να τον εφεύρει.
Ο Πρωθυπουργός – που δεν δίνει μόνο συνεντεύξεις σε κομματικούς φίλους, συγγενείς του και ιδιοκτήτες εταιριών με τραπεζικά χρέη – κάνει συχνά και εξαγωγή αυτοθαυμασμού στο εξωτερικό. Αυτή τη φορά από το συνέδριο της Mognan Stanley διαβεβαίωσε ότι έχει «όραμα για την Ελλάδα» και για να το κάνει κτήμα των πολλών το περιέγραψε ως εξής: «ταυτίζεται με το παράδειγμα του Μετρό Θεσσαλονίκης».
Όποιος το εισηγήθηκε, ως λογοπαίγνιο, τον πήρε στο λαιμό του: άλλο τα αυτονόητα πλεονεκτήματα που έχει στην καθημερινότητας μιας πόλης κάθε αντίστοιχη υποδομή και άλλο η κακοδιαχείριση του συγκεκριμένου έργου από τις κυβερνήσεις του – μέχρι να παραδοθεί, πρακτικά ημιτελές.
Παρέλαβε το Μετρό με πρόοδο εργασιών στο 75% του πλήρους σχεδιασμού – και με πρόβλεψη να τελειώσει το 2020, αν δεν άλλαζε η κυβέρνηση και παρέδωσε μια μόνο γραμμή 9,5 χιλιομέτρων, χωρίς καν σύνδεση με το αεροδρόμιο.
Διπλασιάζοντας το κατασκευαστικό κόστος, ή τριπλασιάζοντάς το, αν ληφθούν υπόψη οι… αποζημιώσεις που έδωσε στους εργολάβους – για τις καθυστερήσεις που τους προκάλεσε, αλλάζοντας τον σχεδιασμό. Αλλά τις αποδίδει στις «παθογένειες», όπως και στα Τέμπη.
Μετρό με κόστος κατασκευής 315 εκατομμύρια ευρώ ανά χιλιόμετρο και συνολική επιπλέον επιβάρυνση των φορολογούμενων κοντά στα 600 εκατ. ευρώ δεν έχει υπάρξει ως τώρα, παγκοσμίως. Συν την ιδέα να παραδοθεί σε ιδιώτες η εκμετάλλευση της γραμμής που λειτουργεί . Ήτοι, χωρίς πόρους για απόσβεση, και με την επιβάρυνσης της… συντήρησής της να μένει στο κράτος. Μοναδικές αντιλήψεις διαχείρισης του δημοσίου χρήματος.
Αντίστοιχες με τη μοναδικότητα της οικονομικής πολιτικής του, όπως τη διατύπωσε στην τελευταία «ελληνική» συνέντευξη του: δεν φορολογεί τα υπερκέρδη στην ενέργεια και τα σούπερ μάρκετ – που έφτασαν στη κορυφή των Ιμαλαίων και πάνε για το φεγγάρι – επειδή… δεν μπορεί να ξοδέψει τα έσοδα.
Από αγγλικού εδάφους ξεκαθάρισε ότι δεν προτίθεται να φορολογήσει ούτε τις τράπεζες, που θησαυρίζουν με πρακτικές που δεν θυμίζουν χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αλλά σαράφικα. Το εμπεδώσαμε. «Τι να τα κάνεις τα λεφτά, αν δεν ξοδεύεις φράγκο;», θα τραγουδούσε ο Ρασούλης.
Για εξωτερική κατανάλωση – στο εσωτερικό το ξέρουν καλά – ήταν και η επανάληψη, στο συνέδριο της Morgan Stanley, ότι επιτέλους κατάλαβε αυτό που ξέρουν – και υφίστανται – οι πολίτες: «ο πληθωρισμός, έχει υπονομεύσει τις σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς και τη μείωση των φόρων».
Θα μπορούσε να ρωτήσει εξ αρχής έναν πρωτοετή της ΑΣΟΕ για να μην τον διασύρουν οι διεθνείς οργανισμοί, κατατάσσοντας στον πάτο την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων και άλλες επιδόσεις της οικονομίας, επί των ημερών του.
Σ’ αυτό σημείο ανεβαίνει στη σκηνή – στην ΕΡΤ για να ακριβολογούμε – ο Παύλος Μαρινάκης, για να υποστηρίξει τους πρωθυπουργικούς ισχυρισμούς περί επιτυχίας και οραμάτων, με ένα συντριπτικό επιχείρημα: «Μόλις πριν 5 χρόνια είχαμε ανεργία νέων στο 36%, τώρα είναι 17%».
Με απλά λόγια, συγκρίνει την κατάσταση που άφησαν, το κόμμα του και το ΠΑΣΟΚ -οδηγώντας τη χώρα σε χρεοκοπία και στην Τρόικα – με τη διαχειρίσιμη οικονομία και τα γεμάτα ταμεία, χωρίς Μνημόνιο, που παρέλαβε ο Μητσοτάκης.
Αν δεν υπήρχε, ο Πρωθυπουργός έπρεπε να τον εφεύρει – τόσο πιστά που τον αποδίδει, ως «φωνή του Κυρίου του».
Κάποιος θα μπορούσε να προσφέρει στην εφευρετικότητα του πορτ-παρόλ και ένα άλλο επίτευγμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη που του διαφεύγει: όταν ανέλαβε ήταν 2019 και τώρα πάμε για το 2025.
Αύξηση, έξι ολόκληρων ετών…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
