Του Γ. Λακόπουλου
Δεν υπάρχει λόγος να τρίβουν τα χέρια του στην αντιπολίτευση: το 2018 ο Πάνος Καμμένος δεν θα ρίξει την κυβέρνηση για το Σκοπιανό. Δεν υπάρχει καν πραγματική ενδοκυβερνητική τριβή γι’ αυτό το θέμα, καθώς έχουν δρόμο τα κόμματα μέχρι να διαμορφώσουν τις οριστικές θέσεις τους σε μια ενδεχομένη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια.
Περισσότερη πολιτική αξία έχει ότι η Ντόρα Μπακογιάννη προκαταλαμβάνει τον Κυριάκο για το τι θα ψηφίσει και τι όχι η ΝΔ στη Βουλή ασκώντας, εμμέσως, μια αρμοδιότητα που της έχει αφαιρέσει ο αρχηγός της, παρά η επιμονή Καμμένου ότι δεν ψηφίζει όνομα με τον όρο «Μακεδονία».
Άλλωστε δεν είναι καν βέβαιο ότι θα χρειαστεί να φτάσει στη Βουλή το θέμα. Εκεί άλλωστε ποντάρει ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ: να αντιμετωπιστεί σε μια σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Τυπικά δεν έχει άδικο. Μια απόφαση αναιρείται ή τροποποιείται στο επίπεδο που ελήφθη. Σε μια ανάλογη σύσκεψη, στην οποία οι ψηφοφόροι δεν θα παρακολουθούν κατά λέξη όσα λέγονται και θα βρεθεί κοινός τόπος. Κανείς άλλωστε δεν θέλει να διαιωνίζεται η εκκρεμότητα. Συνεπώς η ΝΔ θα μείνει με την όρεξη. Αν τελικά δεν ζητήσει η ίδια σύσκεψη των αρχηγών.
Ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ ποντάρει στο να αντιμετωπιστεί το ζήτημα σε μια σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας
Ωστόσο αυτό το θέμα ανέδειξε το χάσμα που έτσι κι αλλιώς υπάρχει ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Καμμένο σε όλα τα επίπεδα. Το 2015 ως νικητής των εκλογών ο Αλεξης Τσίπρας είχε να ρισκάρει ανάμεσα στην πρόκληση νέων εκλογών και την αναζήτηση εταίρου και ταυτόχρονα ανάμεσα στο ενδεχόμενο να τον ρίξουν σε δυο μήνες και να χάσει το δικαίωμα της ελληνικής Αριστεράς να κυβερνήσει για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Επέλεξε το δεύτερο κρίνοντας ότι ο Καμμένος δεν θα τον ρίξει, γιατί δεν τον ελέγχουν όσοι θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση της Αριστεράς. Με τη Γεννηματά και τον Σταύρο θα είχε τελειώσει ήδη. Ρίσκαρε και του βγήκε. Ο Καμμένος έχει τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουν, αλλά η κυβέρνηση βρίσκεται ακόμη στη θέση της. Και θα βρίσκεται και μετά το Σκοπιανό, αν προκύψει λύση.
Ωστόσο η οπτική των πραγμάτων από τις δυο πλευρές δείχνει ότι ο αρραβώνας τους δεν μπορεί να μετατραπεί σε γάμο. Αυτή η ετερόκλιτη σχέση, εντελώς προκλητική, αν όχι και προσβλητική για όσους ανήκουν στη δημοκρατική παράταξη, όσο αναγκαία και να ήταν δείχνει τα όρια της. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο ο πρωθυπουργός πρέπει να ετοιμάζεται για τη λήξη της. Και τα δύο κόμματα να πάρουν το καθένα τον δρόμο του.
Το τέλος του Μνημονίου ισοδυναμεί και με έναρξη της αντίστροφης μέτρησης γι’ αυτόν το συνεταιρισμό των αταίριαστων. Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να εξηγήσει ότι η συνεργασία ήταν μια επιλογή στα πλαίσια του Μνημονίου και με τη λήξη του δεν έχει νόημα ή περιεχόμενο. Συνεπώς το περισσότερο που μπορεί να πάει η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ είναι έως τις παραμονές την επομένων εκλογών.
Το τέλος του Μνημονίου ισοδυναμεί και
με έναρξη της αντίστροφης μέτρησης γι’ αυτόν
το συνεταιρισμό των αταίριαστων
Για τον επικεφαλής ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια λυτρωτική εξέλιξη και θα δει τα οφέλη στην κάλπη αν παρουσιάσει τα πράγματα με ειλικρίνεια και τελεσίδικο τρόπο. Οι δημοκρατικοί πολίτες θα αποδεσμευτούν από την εναντίωσή τους στον Καμμένο και θα κάνουν βήματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα έχουν άλλωστε και πολλές επιλογές, μετά τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ υπέρ του νέου κόμματος. Επιπλέον θα πέσει και το τελευταίο εμπόδιο για την ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Δεν είναι λίγο.
Αλλά και ο Καμμένος μάλλον ωφελημένος θα βγει από τη λήξη της συνεργασίας του με την Αριστερά, καθώς ο στόχος του είναι η βάση τη ΝΔ. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται το Σκοπιανό δείχνει ότι το αντιλαμβάνεται. Συνεπώς αν είναι κάποιοι που έχουν κάτι να φοβούνται αυτοί δεν είναι οι Συριζαίοι.
