Του Γιάννη Πανούση
Μην αγναντεύεις τη ζωή
με πρεσβυωπικό φακό μέσα σε τόμους δερματόδετους.
Κατέβα σε στενά και σε πλατείες
να σπρώξεις, να σπρωχτείς και να πονέσεις
να λερωθείς και να βραχείς
να νοιώσεις στο πετσί σου την αλήθεια.
Κι όταν γυρίσεις μουσκεμένος σαν παπί
σ’άγραφη κόλλα εξομολογήσου.
Δήμητρα Καραφύλλη, Ο ερημίτης
Η Ιστορία δικαιώνει τις επιλογές των Ηγετών και η αγάπη του Λαού ‘στεφανώνει’ την υστεροφημία του.
Στην πρόσφατη πολιτική ιστορία υπήρξαν Μεγάλοι Ηγέτες με μεγάλη λαϊκή υποστήριξη και Μικροί ηγετίσκοι με λαϊκή αδιαφορία. Μεγάλοι Ηγέτες που ανέβασαν τη μικρή εποχή που έζησαν στο ύψος της ιστορικής ανάγκης και Μικροί ηγετίσκοι που τους τράβηξαν προς τα κάτω οι άλλοι μικροί και οι μικρότητες. Οι Μεγάλοι Ηγέτες δεν γίνονται σεβαστοί επειδή συνέγραψαν πονήματα ,επειδή εξαίρεσαν τον εαυτό τους από τα λάθη και τα πάθη [ενώ γνωρίζουν ότι ο ελληνικός λαός καταλαβαίνει γρήγορα ακόμα κι όταν αντιδρά αργά για το ποιος απλώς διακηρύσσει ανέξοδα και αδιέξοδα θεωρήματα(αυτο-δικαίωσης;) και ποιος δεν φοβάται να προχωρήσει σε μη-αναστρέψιμες μεταρρυθμίσεις για το κοινό καλό].
Σε μια μικρή χώρα σαν τη δική μας, όπου όλοι γνωρίζουν όλους, οι αγωνιστές για την Πατρίδα, τη Δημοκρατία και την Κοινωνική δικαιοσύνη έχουν όνομα και ταυτότητα, συνήθως υφίστανται θυσίες και δεν αναλαμβάνουν [από μόνοι τους;] τον άχαρο ρόλο του αφ’ υψηλού Κήνσορα και Θεράποντα.
Η Ελλάδα της κρίσης έχει ανάγκη από Ηγέτες-πρότυπα, οι οποίοι θα μπούνε μπροστά [ίσως για ‘’να φάνε και το πρώτο βόλι’’] και δεν συγκινείται από κολωνακιώτικες φράξιες που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται’συλλογική ηγεσία’[sic]. Η ενότητα οποιουδήποτε πολιτικού χώρου χρειάζεται συνδεκτικό κρίκο που δεν μπορεί να είναι άλλος από την εμπιστοσύνη στελεχών και οπαδών στον Ηγέτη [κι όχι στις διαδικασίες, τις συλλογικότητες, τις τριανδρίες, τους βαρώνους ή τους Βρούτους] κι από την αγάπη του Ηγέτη στο Λαό [που ορισμένοι τον χαρακτήριζαν ‘λαουτζίκο’]
ΥΓ. Ομαδάρχες, συνωμοτάρχες, κουκιομέτρες και ριψάσπιδες καλά θα κάνουν να σιωπήσουν μήπως και αφουγκραστούν τα μηνύματα της Ιστορίας και του Λαού[κι όχι της έξω-παρέας και των μέσα-δοξαστών] που τους διαλαλεί’’ότι έκλεισε ο κύκλος τους’’.
ΥΓ2.’’Ξένος εκείνος που δεν γέλασε ποτές’’ [Παντελής Ρωμέσης, Και επί γής ειρήνη]