Του Νίκου Λακόπουλου
Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί αυτό, όπου άλλωστε όταν καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος, πήγε να καεί η Βουλή από μοναχούς που συμπλέκονταν με αστυνομικούς μπροστά της. Γιατί οι μοναχοί -που δεν παντρεύονται- θέλουν να αποφασίζουν πώς θα παντρεύονται οι άλλοι. Ή γιατί μάλλον μόνο ….το σεξ -αρνητικά- έχουν στο μυαλό τους.
Σε μια χώρα που υποδέχεται το Άγιο Φως με τιμές αρχηγού κράτους- και με αριστερή(;) κυβέρνηση- κι υπουργοί περιφέρουν τα λείψανα της –ανύπαρκτης- Αγίας Βαρβάρας είναι λογικό ένα νομοσχέδιο για την αλλαγή φίλου, την σεξουαλική ταυτότητα ή ό,τι αφορά τη ζωή μας να έχει την έγκριση της Εκκλησίας αφότου ο αυτοκράτορας Μονομάχος τάβαλε με τον πατριάρχη κι έχασε παραχωρώντας του ουσιαστικά εξουσίες πάνω από τον ίδιο.
Στην πραγματικότητα η Ορθόδοξη Εκκλησία απέχτησε πολιτικό ρόλο με την Τουρκοκρατία τον οποίο κατοχύρωσε όχι βέβαια συμμετέχοντας στην Επανάσταση- όπως έκαναν μεμονωμένοι κληρικοί-, αλλά αφορίζοντας τους επαναστάτες είτε επρόκειτο για τον Ρήγα Φερραίο, είτε πρόκειται για τον Υψηλάντη.
Ο πρώτος που τάβαλε με την Εκκλησία- πολύ πριν τον Βίσμαρκ που την πέταξε έξω από την εκπαίδευση και τις κρατικές αποφάσεις- όσο κι αν φαίνεται παράξενο είναι ο Όθωνας –που ωστόσο αποδέχτηκε το ρόλο της- ως ελέω Θεού μονάρχης- όπως φτάνει στο σημερινό Σύνταγμα. Η επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, η Ορθόδοξη που είναι αυτοκέφαλη και διοικείται από την Ιερά Σύνοδο όπως ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας με τήρηση του Πατριαρχικού Τόμου της 29ης Ιουνίου του 1850 (Άρθρο 3).
Το Σύνταγμα στο ίδιο άρθρο απαγορεύει την μετάφραση της Αγίας Γραφής σε άλλο γλωσσικό τύπο με μια διακήρυξη σεβασμού των παραδόσεων, αλλά στο άρθρο 13 επιβάλλει την ανεξιθρησκεία και την ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης- την ελευθερία και προστασία κάθε «γνωστής» θρησκείας -μαζί με το ότι καθένας έχει δικαίωμα στην ελευθερία της προσωπικότητας και της ζωής του -που προστατεύονται απόλυτα χωρίς διάκριση θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Αφότου ο όρος να είναι ο αρχηγός του κράτους χριστιανός ορθόδοξος απαλείφθηκε κι ανάμεσα στους σκοπούς της παιδείας είναι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως, κι όχι ο “ελληνοχριστιανισμός” – με το Σύνταγμα του 1975- μένει μόνο ο όρκος των βουλευτών, όπως και του Προέδρου της Δημοκρατίας που δίνεται στο όνομα της Αγίας Τριάδας. Αλλά ταυτόχρονα δεν απαιτεί να είναι χριστιανοί, αφού μπορούν να είναι και αλλόθρησκοι ή άθεοι. Προφανώς αν ο Πρόεδρος δεν είναι χριστιανός θα ορκισθεί με άλλο τρόπο.
Από όλα αυτά συνάγεται ότι δεν είναι η Εκκλησία που θα καθορίσει τι αποφάσεις θα πάρει η Πολιτεία –και μάλιστα για θέματα που δεν την αφορούν, αλλά η Πολιτεία θα πρέπει κάποτε να ασχοληθεί με το τι συμβαίνει στην Εκκλησία, πώς λειτουργεί, πώς εκλέγεται η Ιερά Σύνοδος και από πού πηγάζει το εκκλησιαστικό δίκαιο. Το αν έχει ή όχι δικαίωμα να ορίσει τη ζωή του, την ταυτότητα φίλου ή το πώς και που θα ταφεί ένας πολίτης δεν αφορά ουδόλως την Εκκλησία και τους κανόνες της–πολύ περισσότερο αν δεν ανήκει στο «ποίμνιό» της.
Αντίθετα η Πολιτεία έχει κάθε δικαίωμα να διασφαλίσει την ελευθερία του ατόμου και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας αφού οι κανόνες της δεν υπερτερούν του Συντάγματος. Δηλαδή η προσωπική ελευθερία, η προστασία της ζωής αφορούν και τα μέλη της Εκκλησίας- που δεν μπορεί να έχει άλλο δίκαιο κι άλλους νόμους- για την προσωπική τους ζωή.
Βέβαια η «Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους”- όπως αναφέρει στην επιστολή της στο Κοινοβούλιο- βλέπει πως με το νομοσχέδιο «που ορίζει αλλαγή φίλου στα δεκαπέντε χρόνια», όπως λέει, «καταστρατηγείται απροκάλυπτα ο νόμος του Θεού». Στην πραγματικότητα βέβαια δεν πρόκειται για αλλαγή φύλου- αλλά για αναγνώριση του πραγματικού φύλου -που μπορεί πλέον χωρίς …στείρωση να το δηλώσει αυτός ή αυτή που ορίζει το φύλο του.
Είναι ένα δικαίωμα που μάλλον θα το αποδεχόταν κι ο …Θεός- ως απροσδιορίστου ακόμα φύλου, αφού δεν έχουμε βεβαιώσεις αν είναι άνδρας, γυναίκα ή κάτι άλλο όπως οι …Άγγελοι. Η πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, Μαρίνα Γαλανού, μιλώντας στο ραδιόφωνο θα πει πως “γίνεται μία παρανόηση, συγχέοντας την ομοφυλοφιλία με τους τρανς ανθρώπους, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ομοφυλόφιλους αλλά με τρανς ανθρώπους και δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητα. Ίσως σκοπίμως θέλουν και κάποιοι εκπρόσωποι, είτε πολιτικοί είτε και της Εκκλησίας, να πηγαίνουν εκεί το ζήτημα».
Προφανώς η συζήτηση γίνεται για κάτι που δεν έχει γίνει κατανοητό και οι καλόγεροι αντιδρούν σε ένα θέμα που αφορούσε …άλλο νομοσχέδιο. H νέα κρίση στις σχέσεις Εκκλησίας – κυβέρνησης αποχτά πολιτικά χαρακτηριστικά σε ένα θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων αφού ακόμα και τα πιο συντηρητικά κόμματα δεν καλούνται να ψηφίσουν ένα δικαίωμα, αλλά να προσδιορίσουν την σχέση τους με την Εκκλησία.
Το νομοσχέδιο μπορεί να εξελιχθεί σε μέγα πολιτικό θέμα αν οι ΑΝΕΛ δεν άλλαζαν την αρχική τους θέση –και θα το ψηφίσουν οι περισσότεροι βουλευτές του. Αν η Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΣΥ εφαρμόσουν την ταχτική “δεν ψηφίζουμε κι όσα συμφωνούμε” προκειμένου να χαθεί η δεδηλωμένη, όπως πιστεύουν, τότε τα αναγνωσιμένα δικαιώματα μιας μειονότητας μπορεί να γίνουν μοχλός …ανατροπής της κυβέρνησης.
Από όλα αυτά συνάγεται ότι δεν είναι η Εκκλησία που θα καθορίσει τι αποφάσεις θα πάρει η Πολιτεία –και μάλιστα για θέματα που δεν την αφορούν, αλλά η Πολιτεία θα πρέπει κάποτε να ασχοληθεί με το τι συμβαίνει στην Εκκλησία, πώς λειτουργεί, πώς εκλέγεται η Ιερά Σύνοδος και από πού πηγάζει το εκκλησιαστικό δίκαιο.
Η Νέα Δημοκρατία αρχικά εμφανίστηκε διχασμένη με τον εισηγητή της να λέει “κατ΄αρχήν ναι” και βουλευτές της να ζητάνε την απόσυρση, ώσπου αποφάσισε υπό την πίεση της Εκκλησίας να το καταψηφίσει. Η έκπληξη ήρθε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, που δήλωσε ότι θα το καταψηφίσει, όπως θα κάνουν η Χρυσή Αυγή και η Ένωση Κεντρώων. Ο εισηγητής του ΚΚΕ μάλιστα το τεκμηρίωσε με “επιστημονικό και φιλοσοφικό τρόπο:
«Το ν/σ αναπαράγει τον αντιεπιστημονικό διαχωρισμό μεταξύ του βιολογικού και του κοινωνικού φύλου. Το περιεχόμενό του αιτιολογείται με βάση την αστική αντίληψη περί ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων. Θεμελιώνει ατομικό δικαίωμα στον προσδιορισμό του φύλου με βάση την υποκειμενική άποψη που έχει το άτομο για το φύλο που ανήκει. Όμως το φύλο προσδιορίζεται αντικειμενικά».
Προφανώς δεν έχουμε δικαίωμα για ατομικό προσδιορισμού φύλου και η προλεταριακή αντίληψη για τα ατομικά δικαιώματα δεν επιτρέπει την ψήφιση του νομοσχεδίου- ίσως για τους ίδιους λόγους που οι κομμουνιστές δεν συμμετέχουν στα gay parade και διαγράφουν ακόμα μέλη τους όχι μόνο για ιδεολογικές “παρεκκλίσεις”.
Το ΚΚΕ βέβαια “έχει επιστημονικά τεκμηριωμένη θέση για την ολόπλευρη κοινωνική προστασία των μεσοφυλικών παιδιών και των διεμφυλικών ατόμων». Η παρέμβαση του γνώστη του θέματος –ως υιού σεξολόγου- υφυπουργού Κώστα Ζουράρι συμπλήρωσε το πάνθεον των ιδεών όταν είπε πως “πρόκειται για παιδική ασθένεια, όπως ο διαβήτης”. Και πολλοί που θα το ψηφίσουν γιατί πρόκειται για “ασθενείς”- τύπου λεπρών- θα κάνουν κάτι που απέχει πολλοί από τον σεβασμό σε ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν αναγνωρίζουν αυτό το δικαίωμα, αλλά παρουσιάζοντας το περίπου ως θέμα φιλανθρωπίας – μιλάνε για “ψυχικά ασθενείς”.
Η αρχική προσπάθεια του Αρχιεπισκόπου να ξεπεράσει το θέμα- μιλώντας για “παιχνιδίσματα”- ξεπεράστηκε την Ιεραρχία- που σε πλήρη σύνθεση αποφάσισε πως «το προτεινόμενο νομοσχέδιο προκαλεί το αίσθημα της κοινωνίας» όπως αναφέρουν και μιλά «για τορπιλισμό του ιερού θεσμού της οικογένειας». Πώς όμως τορπιλίζεται η οικογένεια αν κάποιο άτομο αποχτήσει νομικά το πραγματικό του φύλο;
H Iεραρχία μάλλον αναφέρεται σε άλλο θέμα και αφού κατέθεσε τις απόψεις της και παρέστη δι’ εκπροσώπου της στην αρμόδια κοινοβουλευτική προχώρησε στην «ύστατη έκκληση στο σύνολο του πολιτικού κόσμου να αρθεί στο ύψος της ευθύνης και αποστολής του και πέρα από πολιτικά ιδεολογήματα, προκαταλήψεις και την επίκληση του ανεξέλεγκτου δικαιωματισμού, να αποσύρει το νομοσχέδιο”.
Μέσα σ΄όλα αυτά βρέθηκε και ο Γιάννης Ραγκούσης να δηλώσει πως υπάρχουν και …γκέι- άκου να δεις!- μητροπολίτες- που το κρύβουν. «Προσωπικά, έχω συναντήσει εκπροσώπους της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας – σε ανώτατα κλιμάκια ακόμη και μητροπολίτες – οι οποίοι είναι ομοφυλόφιλοι και το κρύβουν. Τους αναγκάζουν και το κρύβουν. Επειδή, λοιπόν, ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι επιλογή, είναι φύση, πρέπει η Ορθόδοξη Εκκλησία να σταματήσει την υποκρισία και να μπει μπροστά σ΄αυτή τη νέα εποχή που πρέπει να ξεκινήσει στην Ελλάδα».
Η αντίδραση της Ιεραρχίας με …εξώδικο περιπλέκει τα πράγματα. Είτε ο πρώην υπουργός πρέπει να βρει πάνω από έναν …μητροπολίτη – τους οποίους η Ιεραρχία θα τιμωρήσει- είτε θα υποστεί την “δικαστική βάσανο”:
«Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και εάν ανακαλέσετε ή τροποποιήσετε τα όσα είπατε περί συγκάλυψης και υποκρισίας εκ μέρους της Εκκλησίας, επειδή η Εκκλησία της Ελλάδος κατά τους Κανόνες Της δεν μπορεί να διατηρεί ομοφυλόφιλους στις τάξεις του Ιερού Κλήρου ούτε συγκαλύπτει παραβατικές πράξεις, να καταθέσετε στην Αρχιγραμματεία της Ιεράς Συνόδου τα ονόματα των παραπάνω επίορκων κληρικών και τα αποδεικτικά στοιχεία, περιλαμβανομένης της δικής σας μαρτυρίας, που αποδεικνύουν ομοφυλοφιλική ζωή, ώστε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος να κινήσει εναντίον τους την προβλεπόμενη διαδικασία πειθαρχικής – κανονικής δίωξης» και «πάντα τα ανωτέρω υπό οποιονδήποτε πρόσφορο για εσάς τρόπο, έως την προσεχή Τετάρτη, 11.10.2017 και ώρα 14:00», όταν λήγουν οι συνεδρίες της ΔΙΣ.
Η Εκκλησία εδώ φαίνεται να γνωρίζει την σεξουαλική ζωή των μελών της -αλλά πώς;- και θέλει να διώξει τους παραβάτες- με ένα δίκαιο δικό της πάνω από το συνταγματικό. Ζητά …ονόματα και αποδείξεις από τον Γιάννη Ραγκούση που πρέπει να …μαρτυρήσει, όσα ξέρει και μάλιστα μέχρι την προσεχή Τετάρτη.
Προφανώς πρόκειται για Ιερή Εξέταση, αλλά η Ιεραρχία αφήνει ένα παράθυρο να “τροποποιήσει” τις δηλώσεις του ο κ. Ραγκούσης. Μάλλον θα τη χάσουμε αυτή τη δίκη. Κι ευτυχώς γιατί μόλις ψηφιστεί το νομοσχέδιο αυτό θάπρεπε να αρχίσουμε νέους αγώνες για τα δικαιώματά των ομοφυλοφίλων μητροπολιτών- που έχουν κι αυτοί ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο Γιάννης Ραγκούσης είπε πως υπάρχουν ομοφυλόφιλοι -“ακόμη και μητροπολίτες”- που το κρύβουν- δεν το φανερώνουν. Άραγε γιατί θα δικασθεί; Στα πρακτικά των συνόδων της υπάρχουν “μαρτυρίες” για “φιλήδονους” και “ειδικές συμπεριφορές” από μέλη της Ιεραρχίας και τον προηγούμενο Αρχιεπίσκοπο, που δεν την ευαισθητοποίησαν τόσο πολύ. Η ίδια η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα δεν είναι αδίκημα- ιδιαίτερα αν δεν…εκδηλώνεται. Μια τέτοια δίκη θα είχε ιλαρότητα αν γίνει- γιατί θα αποκαλύψει τον εκκλησιαστικό Μεσαίωνα.
Από την άλλη, αν υποθέσουμε ότι θα υπάρξουν αυτές οι μαρτυρίες ή κάποια ομολογία ένα εκκλησιαστικό δικαστήριο θα βρεθεί μπροστά στους “Κανόνες” της Εκκλησίας. Μάλλον δεν θα εφαρμοστεί η νομοθεσία για τη …θανάτωση των “επίορκων”. Yπάρχουν διατάξεις για “αρσενοκοιτία” και “λαγνεία”, αλλά η πειθαρχική του δικαιοδοσία μπορεί να φτάνει στο ….το Πηδάλιον με πιθανόν “σαράντα ημέρες ακοινωνησία και ξηροφαγία, μετάνοιες – όπως τιμωρείται ο νέος που θα αυτοϊκανοποιηθεί ή όπως επιβάλλει ο Ζ΄ Κανόνας του Μεγάλου Βασιλείου -για τους τους ομοφυλόφιλους με 15 χρόνια ακοινωνησία.
“Εάν αρσενοκοιτήση τις τον γαμβρόν του, τέσσερα έτη επιτιμάται, ξηροφαγών μετά την εννάτην, και ποιών καθ’ εκάστην γονυκλισίας διακοσίας. Εάν τις αρσενοκοιτήση τον αδελφόν του, οκτώ χρόνους επιτιμάται, ξηροφαγών μετά την ενάτην, και ποιών καθ’ εκάστην γονυκλισίας τετρακοσίας”.
Πού πήγες κι έμπλεξες, Γιάννη Ραγκούση;
