Του Γιάννη Γουσιόπουλου
Η κυβέρνηση σε χρόνο ντε – τε προχώρησε στην απανθρακοποίηση αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις.
Τις επιπτώσεις στην οικονομία της χώρας από τη χρήση εισαγόμενων καυσίμων, επαγωγικά στην τσέπη των πολιτών από τη δραματική αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος που θα ακολουθούσε.
Την επίπτωση – υπάρχει και αυτή, στη βίαιη αποβιομηχάνιση των περιοχών όπου γινόταν η εξόρυξη του λιγνίτη και η παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας.
Η ίδια κυβέρνηση την ίδια στιγμή αδρανεί στον περιορισμό της χρήσης του πλαστικού στη συσκευασία προϊόντων. Πλαστικό το οποίο ως γνωστόν, διασκορπισμένο άπλετα στο περιβάλλον σε συνδυασμό με την ιδιότητά του να χρειάζεται άπειρο χρόνο να αποσυντεθεί, αποτελεί σοβαρό λόγο για την υποβάθμιση του οικοσυστήματος.
Το φαινόμενο παρατηρείται στις χώρες τρίτου κόσμου, παρατηρείται και στη δική μας. Τυχαία; Δεν νομίζω! Οι αιτίες είναι κοινές, ενδεχομένως για εμάς να υπάρχουν και άλλες οι οποίες πρέπει να αναζητηθούν.
Να αναζητηθούν γιατί;
Για να εξηγηθεί γιατί ο σημερινός κάτοικος μιας περιοχής στην οποία κατά το παρελθόν ασκήθηκε η φιλοσοφία και η αρχιτεκτονική με λαμπρά αποτελέσματα – δεν γνωρίζω τί βιολογική σχέση που μπορεί να έχει με εκείνον της πάλαι ποτέ εποχής – δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό ενεργεί με τον παρακάτω τρόπο:
Όταν το πλαστικό μπουκάλι με το εμφιαλωμένο νερό αδειάσει ανοίγει το παράθυρο του αυτοκινήτου και το πετά στον δημόσιο χώρο περιμένοντας θαρρείς αν ήταν δυνατόν, την επιβράβευσή του από εκείνους που είχαν την τύχη να παρατηρήσουν το γεγονός.
Το φαινόμενο στην καθημερινότητά μας είναι συνηθισμένο, δεν μας κάνει αίσθηση, περνά απαρατήρητο.
Το φαινόμενο παρατηρείται όταν τα διαφημιστικά τηλεοπτικά σποτς των οικολογικών οργανώσεων ενημερώνουν τους τηλεθεατές για τις συνέπειες στο οικοσύστημα και την υγεία μας από την απόρριψη πλαστικών στη θάλασσα – ¨Θάλασσα από Πλαστικό¨.
Δεν νομίζω να υπάρχει ένας σε αυτή την μοιραία χώρα που να μην είδε ούτε μία φόρα ένα από τα σποτς.
Το δράμα εξελίσσεται απ΄ άκρου εις άκρον της επικράτειας.
Στα ερείσματα και τα πρανή του συνόλου του οδικού δικτύου κυρίως στις διασταυρώσεις και των χώρων στάθμευσης, στις ρεματιές και τους ποταμούς.
Στους αγρούς όπου αγρότες ακόμα και σήμερα εναποθέτουν ως εύρημα προς διάσωση στους όχθους των αγρών την πλαστική συσκευασία των φυτοφαρμάκων και των λιπασμάτων που χρησιμοποιούνται σε μεγάλο βαθμό ακόμα και σήμερα, παρά τη στροφή που παρατηρείται στα βιολογικά προϊόντα.
Στους χώρους αναψυχής, ακόμα και στο προκεχωρημένο φυσικό περιβάλλον, από τους από μόδα φυσιολάτρες.
Στις παρυφές μικρών και μεγάλων οικισμών ανά τη χώρα παρά την ύπαρξη των χιλιάδων κάδων και δη των πολυσυζητημένων κάδων της ανακύκλωσης.
Στις βιομηχανικές περιοχές, στους οικονομικά και κοινωνικά υποβαθμισμένους οικισμούς, στις ακτές των χιλιάδων χιλιομέτρων. Παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, όπου υπάρχει ανθρώπινη δραστηριότητα.
Αυτό γίνεται όταν η χώρα περιβάλλεται από θάλασσα σε τόσο μεγάλο βαθμό, όταν η οικονομία ολόκληρων περιοχών εξαρτάται αποκλειστικά από τον τουρισμό.
Η χώρα προσομοιάζει με έναν απέραντο σκουπιδότοπο με το πλαστικά να αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα.
Το γεγονός αποδίδεται στην έλλειψη παιδείας, στην κατάπτωση των ηθών, στην έλλειψη οργάνωσης των υπηρεσιών για ποιοτικά αποτελέσματα. Το γεγονός ως μέσον αντίδρασης αποδίδεται στην οικονομική εξαθλίωση ευρύτερων κοινωνικών ομάδων.
Τίθενται δύο ερωτήματα και ζητείται απάντηση – ¨Ζητείται Ελπίς¨.
Ποια είναι η κοινωνική ευθύνη των εταιρειών που επιμένουν στην πλαστική συσκευασία δίχως να επιδιώκουν εναλλακτικές λύσεις;
Ποια είναι η ευαισθησία της κυβέρνησης στην ανάγκη αλλαγής του νομοθετικού πλαισίου προκειμένου να εμποδίσει την αλόγιστη χρήση των πλαστικών; Οι όποιες νύξεις περί αυτού που κατά καιρούς γίνονται, τείνουν να χαρακτηρισθούν ως παραπλανητικές.
Η κυβέρνηση να δημιουργήσει περιοριστικές συνθήκες στη χρήση του πλαστικού, για έναν λόγο παραπάνω. Που κατηγορείται πως δεν έκανε την απανθρακοποίηση για περιβαλλοντικούς λόγους.