Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Από το μεσημέρι της Πέμπτης ένα φάντασμα πλανάται πάνω από το πολιτικό σύστημα: οι συνέπειες αυτής της αποχώρησης, με τους πολλούς συμβολισμούς και τα πολιτικά μηνύματα σε διάφορες κατευθύνσεις.
Όπως ανέφερε η στήλη, σε ένα πρόσφατο σημείωμα εκτός από την «μετά Τσίπρα εποχή» για τον ΣΥΡΙΖΑ «υπάρχει και η «μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή» για τον Τσίπρα». Η μπίλια της Ιστορίας κύλησε προς το δεύτερο.
Έτσι από το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης ένα φάντασμα πλανάται πάνω από το πολιτικό σύστημα: οι συνέπειες αυτής της αποχώρησης , με τους πολλούς συμβολισμούς και τα πολιτικά μηνύματα σε διάφορες κατευθύνσεις.
Ο Τσίπρας βγαίνει από το κάδρο των πολιτικών αρχηγών που τον αδικούσε μετά τις δυο ήττες και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει νέο επικεφαλής. Εχει όμως μια κληρονομιά -εκτός από το παράδειγμα της διαδρομής του- που άφησε στο κόμμα του ο πρώην Πρωθυπουργός: το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ποιος θα κληθεί να τον προσωποποιήσει απέναντι στον Μητσοτάκη – και εν μέρει στον Ανδρουλάκη- είναι εσωτερικό θέμα- αλλά και το πρώτο τεστ κάλυψης του ηγετικού κενού.
Άθελα του όμως ο Τσίπρας έκανε στον ΣΥΡΙΖΑ και ένα δώρο: τη μικρόψυχη αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ανακουφισμένος μάλλον, που δεν θα χρειαστεί στο εξής να εκπέσει στη άρνηση μιας – αυτονόητης σε δημοκρατική χώρα – προσωπικής αντιπαράθεσης με τον κεντρικό του αντίπαλο στην τηλεόραση, προέβη σε διατυπώσεις που τον μικραίνουν.
Σαν να μην πιστεύει ότι ο Τσίπρας έφυγε, ή σαν να φοβάται ότι εφεξής θα πρέπει να αντιμετωπίζει το πνεύμα του. Σε κάθε περίπτωση όποιος πάρει τη σκυτάλη στην Κουμουνδούρου, ξέρει από πού πρέπει να αρχίσει την αναμέτρηση με τον Πρωθυπουργό.
Ασφαλώς η απουσία του Τσίπρα αφήνει στην κεντρική πολιτική σκηνή σημαντικό κενό. Όπως άφησε η απουσία του Κώστα Καραμανλή, που πήρε μετά την ήττα του 2009, την ίδια γενναιόψυχη πρωτοβουλία. Ισχύει το ίδιο για τον Κώστα Σημίτη, που έδιωξε από τη Βουλή ο Γ. Παπανδρέου.
Πώς θα είναι λοιπόν η πολιτική ζωή της χώρας χωρίς τον χαρισματικό πολιτικό ηγέτη που υπήρξε ο πρώτος Πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση που δεν είχε πίσω του «τζάκι» και άρχισε εκπροσωπώντας ένα περιθωριακό κόμμα της Αριστεράς; Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την απουσία του;
Εκτός από προσωπική ανακούφιση μπορεί να προσδοκά σε κάτι άλλο ο Μητσοτάκης; Μπορεί τώρα να διεισδύσει στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ ο, διαρκώς αγχωμένος απέναντι στον Τσίπρα, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που είχε εκτραπεί σε απρέπειες απέναντί του;
Πώς θα το πάρει η Ζωή Κωνσταντοπούλου που της έμεινε στα χέρια ο αντι-Τσιπρα ρόλος που προβάριζε με χορηγία μεγαλομιντιαρχών;
Πώς θα αντιμετωπίζουν εφεξής τον αντιδεξιό χώρο στην Ελλάδα οι Ευρωσοσιαλιστές που εμπιστεύονταν τον Τσίπρα και τον ήθελαν ανάμεσα τους;
Για τον, ανανεωμένης ετυμηγορίας Πρωθυπουργό δείχνει ότι η δουλειά του στη Βουλή πρωτίστως θα γίνει πιο εύκολη, χωρίς τον Τσίπρα να παίρνει το λόγο μετά τις ομιλίες του και κατά κανόνα να τον κερδίζει.. Αλλά μεσοπρόθεσμα , τόσο ο ίδιος όσο και η ΝΔ θα ζημιωθούν από αυτή την εξέλιξη.
Αν ο διάδοχος του Τσίπρα αποδειχθεί «αστέρι» δεν θα μπορούν να τον αντιμετωπίζουν με αναφορές σε προγενέστερες περιόδους.
Αν προκύψει «λίγος» ίσως δημιουργηθεί «κίνημα» επιστροφής του Τσίπρα «με γεμάτες μπαταρίες» ως προϋπόθεση επιστροφής της Δημοκρατικής Παράταξης στην κυβέρνηση.
Με ένα κόμμα δεν θα είναι εύκολο. Με περισσότερα και συνεργαζόμενα , θα χρειαστεί ηγεσία ευρύτερης απήχησης και καλύτερος από τον Τσίπρα δεν θα υπάρχει…
Θα ήταν κακή εξέλιξη για τον Μητσοτάκη , τη στιγμή που θα βρίσκεται αντιμέτωπος με την «κατάρα της δεύτερης τετραετίας»- που έπληξε όλους τους Πρωθυπουργούς που κατάφεραν να μείνουν στη θέση τους. Με τον Τσίπρα, ξέμπλεξε, αλλά υπάρχει πάντα το ερώτημα: για πόσο;
Στο ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν να ανοίγουν σαμπάνιες, καθώς υπό κανονικές συνθήκες η απουσία Τσίπρα ίσως δημιουργήσει αγωγούς παλινόστησης, για ψηφοφόρους που μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ αποκλειστικά λόγω της προσωπικής ακτινοβολίας του Τσίπρα.
Πώς ακριβώς θα εξελιχθεί αυτό το ενδεχόμενο, θα φανεί όταν αναδειχθεί νέα ηγεσία στην Κουμουνδούρου.
Με την περιορισμένη ηγετικότητα του Ανδρουλάκη και το φτωχό βιογραφικό του, ένας νέος επικεφαλής στον ΣΥΡΙΖΑ με συγκρότηση, μπορεί να αποδυναμώσει το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο όσοι απέμειναν ήταν «πολωμένοι» με τον πολιτικό ηγέτη που τους αποδυνάμωσε μετά το 2012.
Για τα υπόλοιπα κόμματα του παραταξιακού χώρου, οι συνέπειες θα είναι περιορισμένες. Οσοι είχαν προσκολληθεί στον Βαρουφάκη, ως αντίδραση κατά της ηγεσίας Τσίπρα δεν έχουν λόγο να παραμείνουν.
Η εκλογική βάση της Ζωής δεν έχει ταυτότητα, όποτε απλώς θα φθίνει φυσιολογικά. Αλλά και το ΚΚΕ ίσως δυσκολευτεί με έναν επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα μπορεί να πλήξει με αναφορές στα μνημονιακά χρόνια.
Γι αυτά τα τέσσερα κόμματα πάντως ενδεχομένη αποδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Τσίπρα, λόγω διασπάσεων, η προβλημάτων ηγεσίας, μπορεί να λειτουργήσει επωφελώς.
Προς το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ως μείζων αντιπολίτευση και αυτό είναι λόγος συνοχής του ως τις επόμενες αναμετρήσεις. Αν στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν έχει και πολλά να χάσει, στις ευρωεκλογές θα δοκιμαστεί η νέα ηγεσία.
Κάποιοι πολιτικοί παρατηρητές διακρίνουν στο βάθος μια διαφαίνεται και μία εξέλιξη που δεν μπορεί να περιγραφεί ακριβώς αυτή τη στιγμή. Η ευχέρεια του Τσίπρα να παρεμβαίνει χωρίς κομματικούς περιορισμούς στις εξελίξεις. Από αυτήν την άποψη θα ήταν ωφέλιμο από πολλές πλευρές να κρατήσει την έδρα του.
Είτε για να αποτρέψει συμβιβασμούς του Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά – παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Κ. Καραμανλή- είτε αναδεικνύοντας , ως σχολιαστής, θέματα που θα φωτίζουν την αντιπολιτευτική αστοχία του Ανδρουλάκη.
Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα πάντως η απουσία Τσίπρα θα κοστίσει, πρώτον στη Βουλή- που θα χάσει τον καλύτερο αγορητή της, απόντος του Βενιζέλου- τους «προεδρικούς» του ΣΥΡΙΖΑ που υπήρχαν στον ίσκιο του και τους επαγγελματίες Τσιπρολόγους των μίντια, που έκοβαν δελτίο παροχής υπηρεσιών στο σύστημα Μητσοτάκη.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
