Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Είναι έμπειρος πολιτικός -εκτός από την κεντρική πολιτική σκηνή θήτευσε και στην Αυτοδιοίκηση. Ο καλύτερος πορτ παρόλ και γραμματέας του ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσε να έχει ο Γ. Παπανδρέου. Η μετακίνηση του στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν «asset» για τον Τσίπρα.
Στο εσωκοκομματικό παιχνίδι της διαδοχής τάχθηκε με την Αχτσιόγλου και μετά την ήττα της , δεν συνθηκολόγησε με την εκλογή Κασσελάκη. Αλλά ούτε αποχώρησε.
Όπως έκανε αμέσως-με χαρακτηριστική πολιτική και προσωπική αξιοπρέπεια ο καθηγητής Γρηγόρης Γεροτζιάφας- επικαλούμενος πολιτικές αντιλήψεις στον τομέα που γνωρίζει καλά.
Ούτε έφτασε τη σύγκρουση στα όρια της διαγραφής, όπως ο Στέφ. Τζουμάκας, με βάση πολιτικές αρχές και χωρίς να υπολογίσει το προσωπικό πολιτικό κόστος.
Ο Γιάννης Ραγκούσης, έμεινε στο κόμμα ως εσωκομματική αντιπολίτευση – μαζί με την κάτοχο τη μοναδικής έδρα του ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογική του περιφέρεια ,που είχε ταχθεί με τον Κασσελάκη.
Στην τελευταία φάση κράτησε προσχήματα – σε αντίθεση με άλλους που εκτράπηκαν χωρίς όρια στον αποκλεισμό του Κασσελάκη – χωρίς να ερωτηθεί η κομματική βάση που τον ανέδειξε πρόεδρο.
Μιλώντας στο ψευδές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ο Ραγκούσης θεώρησε «αλλοίωση της λαϊκής ετυμηγορίας» αν δεν παραιτηθούν από την έδρα τους οι βουλευτές που θα ακολουθήσουν τον Κασσελάκη: «Αφαιρούν από τον ΣΥΡΙΖΑ το συνταγματικό και πολιτικό ρόλο που ο λαός του ανέθεσε και μόνον ο λαός μπορεί να του αφαιρέσει…»
Είναι μια καθόλου πρωτότυπη συζήτηση. Γίνεται κάθε φορά που αποχωρεί κάποιος από μια Κοινοβουλευτική Ομάδα. Αλλά γιατί δεν ισχύει και για το λαό του ΣΥΡΙΖΑ; Αυτός και μόνο, ως εκλογικό σώμα, δεν είχε το δικαίωμα να αφαιρέσει από τον Κασσελάκη το αξίωμα που του έδωσε;
Γιατί οργανώθηκε ο αποκλεισμός της υποψηφιότητάς του; Στην πολιτική οι κανόνες δεν ισχύουν α λα καρτ.
Είναι κατανοητό να μην θέλει ένα κόμμα να χάσει κοινοβουλευτική δύναμη. Αλλά γιατί είναι «αποστασία» και «εκτροπή» να μένουν στη Βουλή όσοι διαχωρίζουν τη θέση τους από τα κόμματα με τα οποία έχουν εκλεγεί- όταν οι αρχές του κόμματος παραβιάζονται από τους άλλους; Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα.
Κατά το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής, το εκλογικό σώμα δεν εκλέγει απευθείας κυβερνήσεις- αλλά βουλευτές. Αυτοί κρίνουν, κατά συνείδηση, σε ποιον θα δώσουν την εμπιστοσύνη τους για να κυβερνήσει- άρα και από ποιον θα την αφαιρέσουν. Χωρίς κανένα νομικό περιορισμό.
Αλλιώς δεν θα έπεφταν ποτέ οι κυβερνήσεις-ούτε θα υπήρχε λόγος να ψηφίζουν οι βουλευτές. Το κόμμα του Ραγκούση, όπως και άλλα κόμματα, δεν θα κατέθεταν ποτέ προτάσεις μομφής ζητώντας την καταψήφισή τους. Αν δεν ήταν δημοκρατική εξέλιξη, θα την απέκλειε ο συνταγματικός νομοθέτης.
Μεταξύ μας: ως ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρος ότι η «λαϊκή ετυμηγορία», που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση, ισχύει ακόμη; Δεν διακρίνει ότι η απήχηση του κόμματός του συρρικνώνεται διαρκώς;
Μπορεί ένα κόμμα όταν χάνει διαρκώς βουλευτές που αναδείχθηκαν με τα ψηφοδέλτια του να διατηρεί τον ίδιο αριθμό εδρών στη Βουλή;
Αν πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές , γιατί δεν περίμεναν και στον ΣΥΡΙΖΑ τις επόμενες αρχαιρεσίες σε ό,τι αφορά την τύχη του τον Κασσελάκη; Θα τις περιμένει ο ίδιος, αν αυτή τη φορά εκλεγεί ο …Πολάκης;
Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα ρίξει ευθύνες σε όσους διαχώρισαν τη θέση τους από το όργια του «συνέδριου»; Ιδίως όταν αποτελούν το… μισό κόμμα.
Ο Ραγκούσης λέει ότι «δεν μπορεί να υπάρξει προοδευτικό και δημοκρατικό κόμμα που θα συνεργαστεί, για να τους ξεπλύνει, τώρα ή στο μέλλον». Άραγε ο ίδιος, – έστω και αν δεν ήταν βουλευτής- «αποστάτησε» όταν έφυγε από το ΠΑΣΟΚ γιατί διαφώνησε με τον Βενιζέλο; Για να «ξεπλυθεί» πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ;
Η πολιτική επάρκειά του αρκεί για να τον πείσει ότι λαϊκή ετυμηγορία ήταν και το 15% που πήρε ο Κασσελάκης στις ευρωπαϊκές εκλογές- παρά τη διάσπαση που προηγήθηκε- αλλά δεν τη σεβάστηκε η κομματική γραφειοκρατία.
Ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ποια ακριβώς νομιμοποίηση θα έχει; Και ο ίδιος θα παραμείνει υπο τον Πολάκη- αν ο μη γένοιτο;
