Του Γιάννη Πανούση
[Όχι στους κόκκινους θεσιθήρες, στις πράσινες φύρες,
στις γαλάζιες ψείρες και στις …κάλπικες λίρες]
Ο Γκοντό ξυρίστηκε, πλύθηκε, χτενίστηκε
Για πού πάλι; Τον ρώτησε η γυναίκα του
Με περιμένουν -είπε- κάτι παλιόφιλοι
Αλέξανδρος Αραμπατζής, Η αναχώρηση του Γκοντό
Αν εξαιρέσει κάποιος την ακραία μορφή της πολιτικής σημειολογίας, που δεν είναι άλλη από τον επικοινωνισμό, δηλαδή να σ’ ενδιαφέρει περισσότερο το αμπαλάζ από το περιεχόμενο, νομίζω ότι αυτή η συζήτηση περί του νέου[;] ονόματος του νέου[;] ΣΥΡΙΖΑ καθίσταται από ανούσια μέχρι προσχηματική.
Βλέποντας και κρίνοντας τα πράγματα από την οπτική γωνία της Αστικής Αριστεράς θεωρώ κρίσιμο το στάδιο της αυτοαξιολόγησης πολιτικών και προσώπων την περίοδο της Διακυβέρνησης, πριν από οποιαδήποτε διεύρυνση ή αλλαγή στίγματος.
Αναρωτιέμαι π.χ τι πιστεύει [έστω ‘μέσα του’] ο Αλέξης Τσίπρας ότι έχει αφήσει ως παρακαταθήκη στην πολιτική ιστορία του τόπου ή και στα πεπραγμένα της Κυβερνώσας Αριστεράς. Κι ακόμα, ποιό είναι το παράδειγμα που θα κληροδοτήσει στη νέα γενιά αριστερών ή το αφήγημα που θα κινητοποιήσει τους νέους
-το μη-επιτευχθέν οικονομικό θαύμα [προφανώς όχι με αποκλειστική ευθύνη της Διακυβέρνησης];
-η απωλεσθείσα συνείδηση δικαίου και αλήθειας [προφανέστατα με ατυχείς ή και σκόπιμες κινήσεις σκανδαλολογίας ορισμένων στελεχών];
-η αποκαθήλωση όλων των εθνικών συμβόλων και ηρώων [πλην των οικείων αντιπροτύπων];
-η ασυντέλεστη ενότητα λαού και πολιτικού συστήματος[λόγω της ιδεοληψίας ορισμένων που επιζητούσαν ολική και ολοκληρωτική κατάκτηση της εξουσίας];
-η αυτοσκλάβωση στα πάθη των ‘διαφορών’ και στα λάθη των ‘ελευθεριών’ [με τους ‘’δικαιωματίες να μην αντιλαμβάνονται ούτε την έννοια του συνόλου, ούτε την αναγκαιότητα της τήρησης των υποχρεώσεων του πολίτη απέναντι στην Πολιτεία];
Δεν ξέρω πόσο νοιώθει η ηγεσία την πολιτική ευθύνη ν’ απαντήσει στα παραπάνω [με ειλικρίνεια κι όχι με χρησμούς κι αφορισμούς] αλλά ελπίζω το νέο όραμα να μη συγκροτηθεί από παλιούς μεταμφιεσμένους μύθους.
Ο ώριμος ηγέτης οφείλει το ταχύτερο ν’αντιληφθεί ότι η αναγέννηση του χώρου πρέπει να επιτευχθεί με άλλα μέσα κι άλλους ανθρώπους κι όχι με νέους εμφύλιους και παλιές καραβάνες. Χρειάζονται:
σχέδιο, πρόγραμμα, συνέπεια, συνέχεια, διαφάνεια, λογοδοσία, ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη [κι όχι κολπάκια και τρικ μιάς χρήσης ή μιάς συγκυρίας]. Η λογική πορεία των πραγμάτων είναι: σοβαρό κράτος -σοβαροί θεσμοί -σεβασμός στις δημοκρατικές αξίες και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας- μεταρρυθμίσεις. Όχι πάλι ανάποδα: πρώτα οι κορώνες για ταξικά πρόσημα και μετά…Ρότσιλντ και Πάπας.
Θέλω να πιστεύω ότι κάποιοι δεν ετοιμάζουν τα νέα λάθη τους στη βάση μιάς βραχύχρονης κομματικής αποδοτικότητας[;] σε αριθμούς και ψήφους, ότι κάποιοι άλλοι δεν αδιαφορούν [σφυρίζοντας …κλέφτικα] ή δεν παθητικοποιούνται [λόγω ισορροπιών με τη νέα κυβέρνηση].
Ούτε οι δήθεν ‘προφήτες’, ούτε οι τάχα παντελώς ‘αθώοι’ προσφέρουν κάτι στη φάση αυτή. Χρειάζονται καθαρά μυαλά, καθαρότερα χέρια και καθαρότατη στρατηγική.
Μέσα σ’αυτό το κλίμα ο νέος[;] ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει τον πολιτικό προσανατολισμό του, πέραν των ‘πράσινων, ημικόκκιινων,ροζ…’’προσωνυμίων ή συμπληρωμάτων δια- στροφής για κομματικά υπέρβαρους πρώην ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΝΔ κλπ.
Δεν είμαι αρμόδιος για να υποδείξω το πώς, το πότε, το με ποιούς [και με ποιούς όχι]. Μπορώ όμως να προτείνω μερικά στοιχεία εξυγίανσης με ταυτόγχρονη ανανέωση:
–στη Βουλή 50% νέοι και 50% παλιοί
-στο κόμμα 70% νέοι και 30% παλιοί
-στα κομματικά όργανα 80% νέοι και 20% παλιοί
-αρχηγός και ηγετική ομάδα εκλέγονται από τη βάση κάθε 4 χρόνια ή όποτε ζητηθεί από το 50% των μελών
-οι βουλευτικές θητείες είναι 2 συνεχείς και 4 συνολικά
-οι βουλευτές δεν έχουν ειδικά προνόμια[ασυλίες,διευκολύνσεις,σύνταξη,αποζημιώσεις κλπ]
-η κομματική θέση σε ανώτατο κομματικό όργανο είναι ασυμβίβαστη με υπουργικά και άλλα αξιώματα
-άμεση ανακλητότητα πρόσωπων των οποίων οι πράξεις/παραλείψεις παραβιάζουν βασικές αρχές εντιμότητας[‘οχι κάλυψη στα ‘δικά μας παιδιά’]
Ίσως κάποιος ισχυριστεί ότι τα περισσότερα αποτελούν τεχνικά ζητήματα κι ότι όλο το εγχείρημα εξαρτάται από τη γοητεία του όποιου αρχηγού. Χωρίς ν’αμφισβητώ το ρόλο του Ηγέτη νομίζω πως ήρθε η στιγμή η Αριστερά ν’αποβάλλει [και] αυτό το σύνδρομο και να προχωρήσει στη νέα εποχή δίχως αγκυλώσεις, ψευτοδιλήμματα και φοβίες.
Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι καλή επιτυχία