Του Στέλιου Κούλογλου
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε αυτό που έπρεπε να είχε κάνει καιρό: να παραιτηθεί από ένα κόμμα, στο οποίο δημοσίως απέδιδε αδυναμία άσκησης αποτελεσματικής αντιπολίτευσης.
Η δήλωσή του δείχνει σαφώς τη διάθεσή του να επανέλθει στον πολιτικό στίβο. Αλλά και πάλι, παρότι με την παραίτησή του ξεκινούν πολιτικές εξελίξεις, λείπει το «δια ταύτα».
Όλα δηλαδή μέχρι τώρα, έχουν γίνει όπως και παλιότερα: χωρίς στρατηγικό σχέδιο, αυτοσχεδιάζοντας. Ο Τσίπρας θα έπρεπε ή να είχε σωπάσει μέχρι τις επόμενες εκλογές, περιμένοντας να εμφανιστεί μετά την ήττα της αριστερής αντιπολίτευσης. ‘Η θα έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί, αναγγέλλοντας ταυτόχρονα τη δημιουργία μίας νέας κίνησης ή κόμματος.
Δεν έκανε μέχρι τώρα τίποτα από τα δύο, προσθέτοντας πολέμιους, χάνοντας φίλους και βάζοντας το παλιό του κόμμα σε μία θέση που θυμίζει μελλοθάνατο λίγο πριν την εκτέλεση.
Ένας από τους λόγους που ενίσχυσαν την αναποφασιστικότητά του ήταν ότι οι δημοσκοπήσεις, που μετρούσαν την απήχηση πιθανού νέου κόμματος υπό τον ίδιο, ήταν κατώτερες από αυτές που περίμενε.
Εκτυλίχθηκαν σκηνές παρόμοιες με αυτές επί των υπευθύνων για τις δημοσκοπήσεις επί ΣΥΡΙΖΑ: «δεν μπορώ να δείξω αυτή τη δημοσκόπηση στον πρόεδρο». Μόνο που αυτός που δεν τις πίστευε τώρα και εξοργιζόταν, ήταν ο ίδιος ο υποψήφιος πρόεδρος.
Αλλά η αμφιλεγόμενη στάση έχει τα όριά της και προκαλούσε δυσφορία. Τόσο σε οπαδούς και υποψήφιους πολιτευτές με το νέο κόμμα, όσο και στους επιχειρηματικούς και μιντιακούς ομίλους που έχουν απηυδήσει με τον Μητσοτάκη και προωθούν τον Τσίπρα ως εναλλακτική λύση.
Ένας ακόμη λόγος για την επίσπευση των κινήσεων του πρώην πρωθυπουργού είναι η αποσύνθεση του συστήματος Μητσοτάκη καθώς και η πιθανή αναπλήρωσή του εν πλώ, στην πορεία προς τις εκλογές. Ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει αυξημένο πολιτικό ένστικτο και θέλει να προλάβει την αντικατάσταση Μητσοτάκη, πιθανότατα από τον Δένδια.
Ο υπουργός Άμυνας έχει σαφέστατα ανοίξει τη μεταμητσοτακική εποχή, με την ηχηρή διαφοροποίησή του στην υπόθεση της απεργίας Ρούτσι.
Με την παραίτηση Τσίπρα, οι εξελίξεις στον χώρο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης επιταχύνονται. «Ισως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες» απευθύνθηκε «στους συντρόφους μου, σε όλους όσους πορευτήκαμε μαζί ως εδώ». Αυτό σημαίνει ότι μετά το σημερινό μετέωρο βήμα, ο Τσίπρας θα προχωρήσει στο επόμενο ανακοινώνοντας «σύντομα» ένα κόμμα ή μία κίνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε μία περίοδο ακόμη μεγαλύτερης κρίσης, καθώς και μια σειρά βουλευτές και στελέχη του κόμματος λοξοκοίταζαν προς τον τέως αρχηγό τους, πριν ακόμη επιταχύνει τις κινήσεις του. Η υπό δημουργία κίνηση/κόμμα θα αφαιρέσει οπαδούς από τα άλλα σχήματα της Αριστεράς και από το ΠΑΣΟΚ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, μετά το κάλεσμα στους παλιούς συντρόφους, η αμέσως επόμενη πρόταση της δήλωσης Τσίπρα δείχνει ότι θα κινηθεί και σε χώρους πέρα από την αριστερά: «Κυρίως όμως, θέλω να απευθυνθώ στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που ασφυκτιά».
Βεβαίως η δημιουργία ενός νέου κόμματος είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από το 2012. Οταν η χρεοκοπία της χώρας από το πολιτικό κατεστημένο είχε προκαλέσει πολιτικές φουσκοθαλασσιές, που έφεραν τον ήδη υπάρχοντα ΣΥΡΙΖΑ στον αφρό.
Χρειάζεται δουλειά μυρμηγκιού και επιλογή ικανών συνεργατών, θέματα που δεν αποτελούν το φόρτε του πρώην πρωθυπουργού.
Διαθέτει όμως επικοινωνιακό χάρισμα και βασικά μια κοινωνία, που ασφυκτιά με τον Μητσοτάκη. Μπορεί να απευθυνθεί σε πολίτες που πάνε στο σούπερ μάρκετ με 50 ευρώ στην τσέπη και δεν αγοράζουν τίποτα.
Από τη στιγμή που ΠΑΣΟΚ και Αριστερά δεν συνεννοούνται για ένα μέτωπο αλά Γαλλία, δημιουργείται κενό στην αντιπολίτευση.
Ο Α. Τσίπρας φιλοδοξεί να το καλύψει. Και οι απεγνωσμένοι, πιθανώς να του δώσουν μία ακόμη ευκαιρία.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS